Δ η μ ο σ ό φ ι σ μ α

Δεν είναι ανάγκη να έχει μελετήσει κανείς ούτε τον Ούγκο Γκρότιους που τετρακόσια χρόνια πίσω δίδασκε, θεμελιώνοντάς τες μάλιστα, τις αρχές του διεθνούς δικαίου, (καθιερώνοντας την ιδέα του Διεθνούς Δημοψηφίσματος ως την τελειότερη μορφή άσκησης του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των λαών, όταν ο πληθυσμός εκφράζει τη βούλησή του για την τύχη του εδάφους του) , ούτε και το Συνέδριο της Βιέννης το 1815, όπου παζαρεύτηκαν άθλια αυτές από τους νικητές των Ναπολεοντίων Πολέμων, για να συνειδητοποιήσει πώς το υγιέστερο των εργαλείων της διεθνούς πολιτικής κατέληξε ένα χειραγωγικό σόφισμα των αστικών κυβερνήσεων, κυριολεκτικά ένα “δημοσόφισμα”. Πλείστα όσα παραδείγματα, κρινόμενα εκ του αποτελέσματος, στημένα με προδιαγραφές παραλλαγής της καθιερωμένης από τον ΟΗΕ “Αρχής της αυτοδιάθεσης των λαών”.

Άλλωστε έχει προηγηθεί η Γαλλική Επανάσταση, που φέρεται να χρησιμοποίησε το Διεθνές Δημοψήφισμα, για να δικαιολογήσει εκ των υστέρων περιοχές που είχε προηγουμένως καταλάβει, χρίζοντας νόμιμες τις προσαρτήσεις δια της συναίνεσης του…μεταβιβαζόμενου πληθυσμού. ΄Αλλωστε μετά την… πτώση του Υπαρκτού και το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, τα προτεκτοράτα κατασκευάζονται το ένα πίσω απ΄τ΄άλλο, με όρους “φιλίας”, “συνεργασίας”, “νατο’ι’κής ή άλλης συμμαχίας” . Χρήσιμα εργαλεία-έδρες των καπιταλιστικών συμφερόντων σε συνθήκες συμφέρουσας παγκοσμιοποίησής τους.

΄Ετσι το Καταλάνικο Δημοψήφισμα, που δεν διεξήχθη καν ως διεθνές, κατέληξε σε μία ιδιότυπη εξαγγελία έναρξης παζαριού των αστικών κεφαλαιοκρατικών νιτερέσων. Και κάτω απ΄την ασφυκτική ως και βίαια απειλητική πίεση των αντίστοιχων της Μαδρίτης των Βρυξελλών κλπ., κατέληξε σε μιά πολιτική φανφάρα, μια σχεδόν φάρσα “αναστολής της εκπεφρασμένης λα’ι’κής βούλησης προς αναζήτηση διαπραγματευτικού διαλόγου”. Ο λαός της Καταλωνίας, παγιδεύτηκε, διχάστηκε τεχνητά, και είναι θέμα χρόνου να αδρανοποιηθεί δια της απογοήτευσης, παίζοντας μπάλα σε άδειο γήπεδο όπως έπραξε ακριβώς η λατρευτή του Μπαρτσελόνα, για “λόγους ασφαλείας”-εξασφάλισης χρυσοφόρων βαθμών στη Λίγκα Σαντναντέρ (η Α΄κατηγορία ποδοσφαίρου στην Ισπανία). Κι η κακιά Κασσάνδρα το ΚΚΕ, όπως και το ΚΚΛΙσπανίας το σφύριξαν αλλά δεν ακούστηκαν.

Αν όμως το Διεθνές Δημοψήφισμα ανασκολοπίζεται διεθνώς ήδη από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το Δημοψήφισμα γενικώς, μέσα σε συμφεροντολογικά ταξικά μορφώματα, σε στρούγκες πολυεθνικών με βαριά σαν του τσολιά “εθνική” έδρα, όπως είναι η Ε.Ε., τείνει να εξελιχθεί σε μια πολιτική απάτη ολκής. Όπως αυτή που “βιώσαμε” στην Ελλάδα των ”Ανίκητων Ηττημένων” του Βαρουφάκειου, κατά Γαβρά, νέου Ζήτα. ΄Οχι εκείνου το εξαιρετικού “Ζ” αλλά της προστακτικής του ζητάω-ώ δανεικά κι εξουσία .Τείνει να μετραπεί σε κυβερνητικό εργαλείο, ένα είδος ψευδοεπίσημης μέτρησης της κοινής γνώμης, κάτι σαν πολιτική δημοσκόπηση που κάνει το γκουβέρνο μόλις τα βρει σκούρα, που μπορεί να ανατραπεί χάριν της “σκληρής πραγματικότητας”, “της βέβαιης καταστροφής” κι άλλα τέτοια ξεδιάντροπα ηχηρά που θέλουν τις χειροπέδες να βγάζουν ήχο παιδικής κουδουνίστρας όταν στις περνάνε αυτοί που απελευθερώνουν την αντιστροφή της δεδηλωμένης σου βούλησης.

Επειδή η νομή του οίκου, η Οικονομία δηλαδή, είναι η ταξική ουσία της Κυριαρχίας στο σημερινό πολιτικό κράτος μας, με πιστοποιητικό το Σύνταγμα, (το…κείμενο, όχι την πλατεία) η δημοσοφιστική τακτική της συριζανελ κυβέρνησης οδηγεί μάλλον στο “ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις”. ΄Ετσι θα φάμε στη μάπα ένα “δημοψήφισμα” για τις συνταγματικές αλλαγές που τάχαμου επιθυμούμε, έτσι ώστε να εκτονωθούμε πριν ή και μαζί με τις γενικές εκλογές. Στο παζάρι τύπου δος μου ιδιωτικά πανεπιστήμια για να σου δώσω χωρισμό εκκλησίας-κράτους, ότι και να ψηφίσει κανείς θα μπορεί να ανατραπεί από την άλλη ψήφο του τη βουλευτική, γιατί δεν θα φταίει παρά η…σκληρή μετάφραση της πραγματικότητας. Μην παραπονιέστε. Θα χορτάσουμε τους επόμενους μήνες με λέξεις βαριές και γλυφυτζούρια περίτεχνα : Καταστατικός Χάρτης, Οδικός Χάρτης, Εθνική Κυριαρχία, Αμεσοδημοκρατία, αναλογική απλή με ολίγη, σκέτη, βαρύγλυκια , και την προτροπή να βάλουμε την ψήφο μας εκεί που ξέρουμε…-