“Μέχρι το Φεστιβάλ θα της το πω”

Γεννήθηκα και πέρασα τα 10 πρώτα χρόνια της ζωής μου στη μέση ενός Camping!

Από πατέρα της Πόλης, εκείνης που δεν είπαμε ποτέ Κωνσταντινούπολη γιατί πολύ απλά ήταν μεγάλη και κανένας στο σπίτι δεν ανέχτηκε να την μικρύνει…Κι από μάνα που δούλευε στα καπνά κι αργότερα στην Πειραϊκή Πατραϊκή .

Οι δικοί μου δεν έκλαψαν ποτέ για τον διωγμό, την ανέχεια και το άδικο. “Ξενιτεμένοι“ σήμαινε γι‘ αυτούς εξοικειωμένοι με κόσμους διάφορους και διαφορετικούς. Τόσο απλά!

Έμεινε η αντίληψη για έναν κόσμο διεθνή, πολύγλωσσο, πολυπολιτισμικό, γεμάτο ενδιαφέροντα, με συνήθειες, νοοτροπίες άλλες κι έθιμα πρωτόγνωρα. Έναν κόσμο εκπληκτικό, παράξενο κι ανεξερεύνητο μαζί.

Με την πρώτη ευκαιρία, κάπου εκεί πέρα απ‘ τη θάλασσα του Σκαραμαγκά, στήθηκε το «Camping Paradise». Τα καταφέρνανε βλέπετε με τα γαλλικά, γιατί μ‘ αυτά μεγάλωσαν στην Πόλη, αλλά και με τα γερμανικά, από εκείνα τα λίγα που έμαθαν στα κολαστήρια του Φασισμού .

Θυμάμαι τη θάλασσα που ήταν να την πιεις στο ποτήρι, τις παρατεταγμένες σκηνές κάτω απ‘ τα υπόστεγα με το καλάμι, και τα τροχόσπιτα τα «Σπίτια με ρόδες που τα πάνε όπου θέλουν οι ανθρώποι» .

Ξυπολισιά μ‘ ένα βρακί, τη μόνη μας καλοκαιρινή ενδυμασία της εποχής! Συλλογή από τσιγκάκια , παιχνίδια στο χώμα αυτοσχέδια. Όλα αυτοσχέδια .

Τις πρόλαβα τις γκαζόζες- δεν είχε λεμονάδες τότε, μόνο λεμονίτες και γκαζόζες! Και το Μπυράλ το απαγορευμένο, που το διαφήμιζε η τύπισσα με τα βαμμένα κόκκινα χείλη .

Χωρίς αντηλιακό, χωρίς καπέλο και μόνη έγνοια μας μην ακουστεί η φωνή :

«Μαζευτείτε για φαγητό και για ύπνο, μεσημέριασε! Αλλιώς θα μπείτε τιμωρία δεν θα πάμε σινεμά το βράδυ» !

Και πώς να κρύψεις τα ματωμένα γόνατα, εκείνα τα ξεχωριστά «λάφυρα» απ’ τους τσακωμούς; Ενθύμια – σημάδια , μερικά ανεξίτηλα ακόμα , που πόναγαν στο μεσημεριανό «μπάνιο» , αυτό στην πέτρινη σκάφη στο πλυσταριό!

Και πώς ν απαντήσεις στο εκβιαστικό «Θέλετε να μέ πεθάνετε, δεν σας αντέχω άλλο»;

Πώς να κάνεις τον κοιμισμένο μεσημεριάτικα για δυo ώρες κατακαλόκαιρο, προκειμένου να βιώσεις το βράδυ, μ‘ ένα φανελάκι και κοντό παντελόνι, την επισημότητα του σινεμά; Σε μια ταινία ελληνική, που δεν έφτανε ποτέ στο τέλος, γιατί τα μάτια ήταν βαριά και γλαρώνανε. .

Κι ύστερα ήρθε η εφηβεία, καλοκαιρινή κι εκείνη απ‘ τη φύση της! Παράξενη, ατίθαση, ερωτική , αναστατωμένη!

Όλα κρυφά, παράτυπα, «παραβατικά», «παράνομα»….

Κι οι έρωτες, η άλλη «ντροπή», εκείνη του δισταγμού, του φόβου της απόρριψης…

Τότε, που το λέγαμε στη φίλη της, κάτι σαν πρόβα, σαν δοκιμή! Δοκιμάζεται μωρέ ο Έρωτας; Μα Διαρκής δοκιμασία είναι και το συνειδητοποιείς πολύ αργά… Και λύτρωση, όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα .

Και τα τσιγάρα, τα ποτά, τα πρώτα ξενύχτια! Είναι η «μαγκιά» ανεξαρτησία, ή μήπως η ανεξαρτησία είναι μαγκιά; Ψάξε βρες μόνος σου την άκρη !

Μετά οι έγνοιες οι πιο σοβαρές και μια πολιτικοποίηση «εκβιαστική» κι αυτή! Αίγινα, Επταπύργιο, Κορυδαλλός, μια «φυλακή» στα επισκεπτήρια…Πολλά τα «γιατί» κι άλλα τόσα τα «όχι» !

Ήθελες δεν ήθελες έπρεπε να ωριμάσεις, να μεστώσεις, απόλυτα και απότομα .

Και να νοιαστείς όχι για τη γειτονιά, ούτε για τον εαυτό σου, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο. Ωραία ιδέα το «νοιάξιμο» κι ακόμη πιο ωραία η συλλογικότητα! Το «μαζί» διάδοχος του «εγώ» σαν ένα κύμα καλοκαιρινό κι αυτό, που σε συνεπαίρνει και σου διαμορφώνει αξιακό σύστημα και χαρακτήρα!

Να ερωτευτείς κατακαλόκαιρο! Στην μικρή Αυγουστιάτικη παύση, τη χαλάρωση, την ανεμελιά !

Άλλος έρωτας αυτός πια. Πιο σαρκικός , πιο γεμάτος , πιο φορτικός, απαιτητικός, ολιστικός και φουριόζος.

Μέχρι το Φεστιβάλ θα της το πω…Στην χρέωση, στα εισιτήρια για το Φεστιβάλ, στο δρόμο για τη συναυλία στο Λυκαβηττό.

Ν‘ ακούς πάλι χωρίς εισιτήριο, πάλι λαθραία τη Χαρούλα, να λέει «θα πιούμε όλες τις μπύρες αγκαλιά». Αλλά πώς να το πεις στη συντρόφισσα;

Να το πεις στην γυναίκα, μην τα μπερδεύεις πάλι που να πάρει η ευχή! «Σ αγαπώ από παλιά» γραμμένο στο χαρτί, κι ένα χαμόγελο , κι ένα φιλί! «Ότι αγαπούσα τ‘ αποθέωνα, αρκεί να ήσουνα εκεί»…..

Όλα καλοκαίρι, όλα στη λήξη, σ‘ ένα Φεστιβάλ!

Το έκτο ήταν θαρρώ, εννοείται της ΚΝΕ, φυσικά της ΚΝΕ, πάντα της ΚΝΕ!

Π.Α.Λαζαρίδης