Ο ‘’ξύλινος’’ λόγος του ΚΚΕ

Οι αστοί, με όλα τα μέσα που διαθέτουν (έντυπα και ηλεκτρονικά) φροντίζουν να τροφοδοτούν την άποψη πως για την καθήλωση των ποσοστών του ΚΚΕ στις εκλογικές αναμετρήσεις φταίει τάχα η ‘’ξύλινη’’ γλώσσα που χρησιμοποιεί. Αλλά πόση αλήθεια κρύβει άραγε αυτή η ‘’πολιτική’’ εκτίμηση;

Το  ΚΚΕ, εκφράζοντας την άλλη αντίληψη για τη ζωή και για τον άνθρωπο, δε μπορεί να πει πράγματα που δεν τα πιστεύει μόνο και μόνο για να χαϊδέψει τα αυτιά των ψηφοφόρων. Το ΚΚΕ έχει μια άλλη ιδεολογία ριζικά διαφορετική από αυτή των αστικών κομμάτων κι ως εκ τούτου από τον προορισμό του είναι υποχρεωμένο να μιλά την γλώσσα εκείνη που υπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντα των πολλών.

Η Μαρξιστική ιδεολογία του, του παρέχει τη δυνατότητα να αναλύει την πραγματικότητα με άλλους όρους. Οι προβλέψεις που έκαμε κι από την ίδρυσή του ακόμα όσον αφορά την εξέλιξη του καπιταλισμού και τις τραγικές επιπτώσεις στη ζωή των λαϊκών στρωμάτων της κοινωνίας επαληθεύτηκαν στο σύνολό τους από την ίδια τη ζωή.

Πριν από μερικές δεκαετίες τοποθετήθηκε πολιτικά για τις συνέπειες που θα προέκυπταν από την ένταξή μας στην Ευρώπη των μονοπωλίων και των πολυεθνικών, για την οικονομική και για την πολιτική υποδούλωση της χώρας, για τις κρίσεις του καπιταλιστικού συστήματος, για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στην ξένη και στην ντόπια ολιγαρχία.

Για την καταστροφή της μεσαίας τάξης, για τη συρρίκνωση του αγροτικού τομέα, για τη φτώχεια και για την ανεργία που μαστίζουν  δεκαετίες τώρα τη χώρα, το λαό και τη νεολαία…

Σήμερα υπεραμύνεται για την υγεία και για το Ασφαλιστικό σύστημα που παραδίδεται στους ιδιώτες από τα κόμματα της αστικής τάξης με τεράστιες επιπτώσεις για τις συντάξεις και για την εξασφάλιση των γηρατειών των επόμενων γενεών.

Το κόμμα της εργατικής τάξης, στέκεται με συνέπεια απέναντι στην προώθηση των κυβερνητικών σχεδιασμών για την πλήρη  ιδιωτικοποίηση της υγείας αλλά και της παιδείας που αν περάσει, θα επιβαρυνθεί σημαντικά ο ήδη ελλιπής προϋπολογισμός των λαϊκών στρωμάτων της κοινωνίας μας.

Αντιμάχεται σθεναρά τον πόλεμο και τη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ που έχει μετατρέψει τον τόπο μας σε ένα ορμητήριο για στρατιωτικές επιθέσεις και επιδρομές.

Που καταπατεί ασύδοτα τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, που μας εμπλέκει στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, που κομβικό τους στόχο έχουν την εξυπηρέτηση των Αμερικάνικων και των Ευρωπαϊκών συμφερόντων σ’ όλη την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου κι όχι μόνο.

Όλα αυτά τα ζητήματα αποτελούν κρίσιμες αλήθειες και για το λαό μας αλλά και για τους γειτονικούς λαούς που δεινοπαθούν από την ληστρική και επιθετική πολιτική  του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.

Ο λαός την καταλαβαίνει πολύ καλά αυτή τη γλώσσα και εμπιστεύεται τους κομμουνιστές τουλάχιστον στο επίπεδο του λαϊκού κινήματος.

Όμως ο λαός παράλληλα έχει ανάγκες ζωτικής σημασίας κι αυτές οι ανάγκες του αξιοποιούνται στο έπακρο από το αισχρό σύστημα της εκμετάλλευσης αφού αυτό ασκεί μόνιμα την εξουσία.

Το πολιτικό προσωπικό, η Δημόσια Διοίκηση, ο στρατός, η αστυνομία, η εκκλησία, η βιομηχανία κι ένα σωρό άλλοι φορείς αποτελούν τους στυλοβάτες του καθεστώτος της αστικής τάξης.

Κι από κει κι ύστερα, το σύστημα που έχει σαφή άποψη για την κρίσιμη θέση που βρίσκεται κάθε φορά το προλεταριάτο, φροντίζει να σκορπά στο δάπεδο τα ψίχουλα από το πλούσιο τραπέζι του στους φτωχούς, στους ανήμπορους και στους αδικημένους.

Κοροϊδία, εξαπάτηση και εμπαιγμός σε μόνιμη βάση, για να μπορούν οι λίγοι να καρπώνονται άκοπα και ανώδυνα την υπεραξία που προκύπτει από τη συλλογική  εργασία κι από τον ιερό  μόχθο των πολλών.

Μεγάλο ποσοστό από τον πληθυσμό της χώρας μας ζει με τα περίφημα επιδόματα της φτώχειας κι άλλοι προσδοκούν να προσληφθούν σε κάποιο εξάμηνο ή οκτάμηνο για να λύσουν, έστω και πρόσκαιρα, το οξυμένο οικονομικό τους πρόβλημα. Κι εδώ βεβαίως παρεμβαίνει το σύστημα για να ορίσει, πάντα με τα δικά του κριτήρια, ποιος και που θα προσληφθεί.

Όμως, η βαθιά ύφεση της οικονομίας που έχει να κάνει με τις ενδογενείς αντιθέσεις του καπιταλισμού αλλάζει άρδην τα δεδομένα, κάθε στιγμή, σ’ όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής.

Είναι γεγονός πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!

Ωστόσο αυτή η κατάσταση όχι μόνο δεν πρόκειται να βελτιωθεί, αλλά αντίθετα, οι απλοί πολίτες στο άμεσο μέλλον έχουν να ζήσουν ακόμα πιο τραγικές καταστάσεις.

Τα χρέη των λαϊκών νοικοκυριών που χτυπήθηκαν αμείλικτα από τη δεκάχρονη  κρίση έχουν εκτοξευτεί στα ύψη κι όταν λήξει ο συναγερμός της πανδημίας  θα αρχίσουν οι μαζικοί πλειστηριασμοί. Ακόμα και  η κατοικία, το τελευταίο αποκούμπι για το φτωχό κόσμο της εργασίας θα αποτελέσει μακρινό όνειρο…

Με τις κάλπικες και με τις δημαγωγικές υποσχέσεις οι υπηρέτες του καπιταλισμού, το πολιτικό προσωπικό κι οι λακέδες των μέσων μαζικής ενημέρωσης, καταφέρνουν να κρατάνε δέσμιο το φτωχό ντουνιά. Όμως η οργή και η κοινωνική δυσφορία που έχει συσσωρευτεί, μοιραία κάποτε ξεσπάσει και θα οδηγήσει τα πράγματα  ως την κοινωνική σύγκρουση. Οι δυνάμεις που θα απελευθερωθούν σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο ασφαλώς θα είναι τεράστιες και ανεξέλεγκτες.

Το ΕΑΜ της Εθνικής αντίστασης, που γιγαντώθηκε στην μάχη του λαού ενάντια στον Ιταλικό  φασισμό και στο Γερμανικό ναζισμό, πριν από την έναρξη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, κανείς δε μπορούσε να το προεικάσει αλλά υπήρξε και αποτέλεσε πραγματικότητα.

Κι αυτό είναι κάτι που μπορεί να επαναληφθεί αν συνεχιστεί τούτος ο αμείλικτος και ο ανάλγητος οικονομικός πόλεμος που έχει εξαπολύσει η παγκόσμια πλουτοκρατία ενάντια στους λαούς και στα λαϊκά συμφέροντα.

Γι’ αυτό οι αστοί ας μη χαίρονται προκαταβολικά για τις πρόσκαιρες νίκες τους.

Αυτή η βαθιά νεοφιλελεύθερη και αντικοινωνική πολική που είναι σε εξέλιξη, που ενισχύει και, που  ενδυναμώνει την ανισότητα, το φασισμό και το ρατσισμό, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Κι είναι γεγονός, πως αυτοί που έχουν τα κεφάλαια και την εξουσία δε θα διστάσουν να ανάψουν τη μεγάλη φωτιά που θα κάψει και θα λεηλατήσει, που θα βάλει σε μεγάλες περιπέτειες τα έθνη και τους λαούς προκειμένου να συντηρηθεί και να διαιωνιστεί τούτο το ανοσιούργημα που ζούμε.

Χρέος όλων των εργαζόμενων της γης είναι να απαντήσουν συλλογικά και αποφασιστικά σε τούτη την άγρια  βεβήλωση και την ιεροσυλία  της ακραίας εκμετάλλευσης που έχει επιβάλει το διεφθαρμένο καπιταλιστικό σύστημα, με τους στείρους ανταγωνισμούς του, με τις αιματηρές αναμετρήσεις του, με τις ανερμάτιστες απαιτήσεις του και με τις αχαλίνωτες φιλοδοξίες του…

Γι’ αυτό, οι άνθρωποι του μόχθου και του κουτσού μεροκάματου πρέπει να αφουγκραστούν και να ενστερνιστούν την άλλη ιδεολογία.

Να στρατευτούν στην άλλη άποψη για να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη ζωή, για να προασπίσουν την ειρήνη, για να διαφυλάξουν την αλληλεγγύη, για να περιφρουρήσουν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα.

Η ιστορική μελέτη του παρελθόντος και οι γενικοί νόμοι της ιστορικής εξέλιξης, μας δείχνουν καθαρά το μονόδρομο του ασυμβίβαστου αγώνα.

Κι αυτή την κακοτράχαλη ατραπό που ανοίγεται μπροστά μας, είμαστε υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να την περπατήσουμε, ενωμένοι, αποφασισμένοι και με υψωμένη πάντα τη γροθιά, γιατί (είναι απόλυτα βέβαιο) η αδέκαστη  ιστορία που έχει ταχθεί  οριστικά και αμετάκλητα με το μέρος των αδικημένων δεν έχει πει ακόμα την τελευταία της λέξη,…