Θέατρο τη Δευτέρα: «Μάμα» του Αντρέ Ρουσσέν
Το «Μάμα» ή «Λα Μάμα» αποτελεί ίσως το σημαντικότερο έργο του Γάλλου συγγραφέα Αντρέ Ρουσσέν (1911- 1987). Γράφτηκε το 1957 και γνώρισε μεγάλη επιτυχία σε όποια χώρα παίχτηκε. Στην Ελλάδα πρωτοανέβηκε το 1968, με πρωταγωνίστρια την κυρία Κατερίνα (Ανδρεάδη).
Το «Μάμα» ή «Λα Μάμα» αποτελεί ίσως το σημαντικότερο έργο του Γάλλου συγγραφέα Αντρέ Ρουσσέν (1911- 1987). Γράφτηκε το 1957 και γνώρισε μεγάλη επιτυχία σε όποια χώρα παίχτηκε. Στην Ελλάδα πρωτοανέβηκε το 1968, με πρωταγωνίστρια την κυρία Κατερίνα (Ανδρεάδη).
Πρόκειται για μια ξεκαρδιστική φαρσοκωμωδία που διαδραματίζεται στην Κατάνη της Σικελίας την δεκαετία του 1950. Η πρόσκαιρη σεξουαλική ανικανότητα του Αντόνιο, γιου της Ροζάρια Μανιάνο, μιας πολυμήχανης μάνας που αγωνίζεται να σώσει την τιμή της οικογένειάς της, προκαλεί ευτράπελα γεγονότα. Τα σοβαρά μπερδεύονται με τα γελοία τα καθημερινά μπλέκονται με τα μεταφυσικά και ο θεατής διασκεδάζει με τις ραγδαίες απρόβλεπτες εξελίξεις που διαδραματίζονται σε κάθε σκηνή.
Θέατρο τη Δευτέρα: «Μάμα» του Αντρέ Ρουσσέν – Μαίρη Αρώνη
Το έργο σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη και σκηνοθεσία Γιώργου Βουτσίνου προβλήθηκε το 1978 από την ΕΡΤ, στα πλαίσια της τηλεοπτικής σειράς «Το θέατρο της Δευτέρας».
Σκηνικά – κοστούμια: Γιάννης Καρύδης. Μουσική σύνθεση: Ολυμπία Κυριακάκη. Παίζουν: Μαίρη Αρώνη, Ντίνος Ηλιόπουλος, Χρήστος Βαλαβανίδης, Άννα Τσώνη, Μαρία Μαρτίκα, Τάκης Χρυσικάκος, Βάντα Καρακατσάνη, Βασίλης Ανδρεόπουλος, Γιάννης Κοντούλης.
Η Κατιούσα αγαπάει το θέατρο και προβάλλει κάθε Δευτέρα από τις σελίδες της μια σειρά από ξεχωριστά έργα που βρίσκονται «αποθηκευμένα» στο πλούσιο Αρχείο της ΕΡΤ.
Για πολλά χρόνια «Το θέατρο της Δευτέρας» που προβαλλόταν από την κρατική ΕΡΤ αποτελούσε μια όαση πολιτισμού στο άνυδρο τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο της εποχής, που καθήλωνε κάθε βδομάδα μπροστά στους δέκτες τους χιλιάδες τηλεθεατές.
Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του κόσμου, αλλά και πολλοί νεότεροι, Έλληνες και ξένοι, έργα του κλασικού και νεότερου ρεπερτορίου, δοσμένα από σημαντικούς θεατράνθρωπους κι ερμηνευμένα από μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος, πέρασαν από τις ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες οθόνες των τηλεοράσεων κι έφεραν κοντά στο θέατρο έναν κόσμο που δεν του δινόταν άλλου τύπου κίνητρα (ούτε λόγος για την απαραίτητη παιδεία…), για να προσεγγίσει, να απολαύσει και ν’ αγαπήσει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης.
