Ένα φεστιβάλ που δεν τίμησε τον τίτλο του

Η πρώτη σκέψη πάει στο ΣΠΟΥΤΝΙΚ της ν. Σύριζα, που θα έπρεπε να είναι “Τσάλεντζερ”, όπως έγραψε πρώτη η Κατιούσα. Υπήρχε όμως και μια άλλη ισχυρή υποψηφιότητα, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Το Thessaloniki Food Festival, που κατέβηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα και φιλοξενήθηκε για δύο μέρες στην πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως (Κοτζιά), απέναντι από το Δημαρχείο.

Αν η Θεσσαλονίκη θεωρείται  ερωτική πόλη, είναι γιατί ο έρωτας περνάει από το στομάχι και καταλήγει στο γάμο με τη νυφούλα του Θερμαϊκού, που εκτός από φτωχομάνα, είναι και μεγάλη φαγητομάνα.

Θεσσαλονίκη σημαίνει Ανατολή, ισχυροί διατροφικοί δεσμοί με την Κωνσταντινούπολη, βαριές ανατολικές γεύσεις, λαδερά φαγητά που στάζουν και δεν τσιγκουνεύονται τις πρώτες ύλες, μπαχάρια και μπούκοβο που το λες καμιά φορά εδώ και σε κοιτάζουν σα να είσαι Βούλγαρος -όντως σλάβικη είανι η λέξη αλλά έμπαινε παλιά και στον πατσά, που είναι κομμάτι της -βρώμικης ή μερακλίδικης, εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς- ελληνικής παράδοσης. Και φυσικά ποσόττα, μέγεθος, που συμβαδίζει διαλεκτικά δεμένο με την ποιότητα και δεν προσπαθεί να την σκεπάσει.

Το Thessaloniki Food Festival από την άλλη, δεν ήταν ακριβώς μια όαση νοστιμιάς σε μια γευστική έρημο -κάθε άλλο παρά τέτοια είναι άλλωστε η πρωτεύουσα κι ας έχει αρκετούς “αντικατοπτρισμούς” με λαμπερά εστιατόρια που υπόσχονται πολλά χωρίς να δίνουν πολλά, το αντισταθμίζει όμως το διαπολιτισμικό χρώμα που αποκτά τα τελευταία χρόνια, ως χωνευτήρι λαών. Δεν ήταν ακριβώς γιορτή, όπως δηλώνει το όνομά του -που θα έκανε πχ τον Οβελίξ να απορήσει, όπως όταν είχε φάει στη Βρετανία στο “γελαστό Αγριογούρουνο” και δεν έβλεπε για ποιο λόγο μπορούσε να χαμογελά, με τόση σάλτσα μέντας πάνω του.

Το TFF ήταν μάλλον μια εμποροπανήγυρη -παρά Φεστιβάλ- εταιριών, με τη στήριξη-χορηγία του Μπουτάρη, που χτίζουν το όνομά τους ή έχουν αλυσίδες και εστιατόρια στην Αθήνα που θέλουν να διαφημίσουν. Δεν ήταν ακριβώς “Θεσσαλονίκη” -δεν είχε καν μπουγάτσες…- αλλά ορισμένα εστιατόρια της Θεσσαλονίκης που μπορεί να σου πρόσφεραν από μπέργκερ μέχρι ινδικό, με λιγοστές εξαιρέσεις, όπως ο πάγκος που κερνούσε μπουκίτσες με μαρμελάδα από πιπεριές Φλωρίνης (που ούτε αυτές είναι “Θεσσαλονίκης”, αλλά είναι παραδοσιακή βορειοελλαδίτικη γεύση). Και το πιο βασικό, δεν ήταν Θεσσαλονίκη και δεν υπηρετούσε τις φαγητικές της αξίες, ως προς την ποσότητα και την τιμή. Με συγκεκριμένες εξαιρέσεις πάντα, όπως τα βουβαλίσια σουτζουκάκια Κερκίνης -που ούτε αυτή είναι στο νομό Θεσσαλονίκης, αλλά είναι βόρεια- και μερικά ακόμη.

Ήξεραν πάντως να ντύσουν καλά το προϊόν τους και να πουλήσουν διατροφική νοσταλγία για μια πόλη, που κατά βάθος δεν είναι ιδιαίτερα ρομαντική-ερωτική, αλλά έχει ερωτική σχέση με το φαγητό.