Η δηλητηριώδης καραμέλα

Σιχάθηκα τη συνεχή αναφορά στις «ευπαθείς ομάδες». Αυτήν τη δηλητηριώδη καραμέλα που πιπιλίζεται αβίαστα, ανέξοδα και τυραννικά αυτό το πανικόπληκτο θέρος. Ποιες ρε διάολε είναι αυτές τις μέρες, αυτές τις ώρες, σε αυτή τη χώρα, με αυτό το σύστημα, και μ’ αυτά τα προβλήματα, οι ευπαθείς ομάδες; Ψάχνω με το τουφέκι να βρω ποιοι δεν είναι στις ευπαθείς ομάδες. Να είναι καλά τα άγρια μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το σπαρταριστό ρεπορτάζ για τα πάρτι και το συνωστισμό. Αυτόν που πάνω από μια δεκαετία τώρα, άρχισε από την εκδοχή της καταστροφής της Σμύρνης, και κατέληξε διά του ιού είτε στη νησιωτική κάθοδο των μυρίων στα νησιά, είτε στα λεωφορεία τα αστικά, κατ’ ευφημισμόν, γιατί σ’ αυτά δεν παίζει το κεφάλι της κορόνα – γράμματα η αστική τάξη.

Με την αντιφατική παράνοια του φετινού κορονοκαλόκαιρου, τείνω να πιστέψω ότι η πραγματική ευπαθής ομάδα συμπολιτών μας είναι κάτι δυστυχισμένοι, που δεν μπορούν να πάνε σε κοινωνική εκδήλωση της προκοπής κι έτσι καταντάνε γκαρσόνια στις σπιταρόνες τους και στα θηριώδη εξοχικά, στα οποία με πόνο ψυχής και ιδρώτα, που όσο κι αν πλυθείς μυρίζει λάδι καρύδας και αντηλιακό από παπάγια, υποχρεώνονται να υποδεχτούν και να διασκεδάσουν πεντακόσια ή χίλια άτομα.

Ευπαθέστατη ομάδα, δε λέω. Τη βρίζουν, την εκθέτουν, τη σκοτώνουν με τις αδιακρισίες τους όλοι οι μασκοφόροι ζορό της καθημερινότητας που βαστάνε ανοιχτή την έβγα της γειτονιάς, τα βαγόνια του μετρό στις ράγες του, τις μηχανές της όποιας βιοτεχνίας απέμεινε να λειτουργεί σε …δράση, και κάμποσες γυναίκες κι άλλοι τόσοι άνδρες που περιποιούνται, παρηγορούν και ξεσκατίζουν γέρους στα γηροκομεία, ανάπηρους σε ιδρύματα, ορφανά και προσφυγόπουλα ασυνόδευτα.

Οι ευπαθείς ομάδες είναι μια καπιταλιστική χυδαιότητα. Για να τεμαχιστεί ο κοινωνικός ιστός σε πολλά μικρά, ελεγχόμενα, βιαίως τυποποιημένα κοπάδια εργαζόμενων πολιτών, των οποίων η επιβίωση εξαρτάται από το απλωμένο σε ζητιανιά χέρι τους. Δηλαδή εν δυνάμει είναι περίπου το ενενήντα τοις εκατό του πληθυσμού, που βομβαρδίζεται εκτός από τις απειλές του κορονοϊού, του ελληνοτουρκικού πολέμου και της ενοχής ότι δε διαθέτει, ίσως και εκ γενετής, την απαιτούμενη διά τας περιστάσεις ατομική ευθύνη, και με την αυτοεκπληρούμενη επίσημη προφητεία ότι τον περιμένει φονικό φθινόπωρο, δολοφονικός χειμώνας, εξευτελιστική ανεργία και μέτρα που παραλύουν κάθε οργανωμένη συλλογική συνειδητοποίηση και αντίσταση.

Ε λοιπόν, το κατάλαβα! Ευπαθείς ομάδες είναι όλοι όσοι έμαθαν να σκέφτονται με αφετηρία το «δεν αλλάζει τίποτα». Κι έτσι στριμώχνονται σε απίστευτες ουρές, για να καταταγούν στο τάγμα της ευπαθούς ομάδας, διεκδικώντας περισσευάμενα ψίχουλα από το σιτηρέσιο της αστικής εξουσίας. Αδιαμαρτύρητα. Γκρινιάρικα αλλά αδιαμαρτύρητα. Γιατί οι κυβερνώντες είναι προϊόν της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και δεν μπορείς να μην ταυτιστείς, ειδικά στις κρίσιμες ώρες, είτε με το παιδί (σου) που ένιωσε έστω και για λίγο τη χαρά της πρωθυπουργικής καρέκλας στα σκέλια του, είτε με το Νικολάκη που κατάφερε να ξεπεράσει το κάλλιο πρώτος στο χωριό παρά δήμαρχος στην πόλη, και να γίνει παιδονόμος ενηλίκων με πυγμή.

Άσε που πρέπει να ‘σαι και περήφανος που παρακάθεσαι δίπλα σε γίγαντες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ με τη μασκούλα σου, τα μπισκοτάκια σου, το μπουκαλάκι του εμφιαλωμένου σου νερού, σε απόσταση ασφαλείας και να μαθαίνεις πως σύμμαχος είναι πάντα αυτός που καταφέρνει να σε πείθει ότι όσο καλύτερα εξυπηρετείς τα συμφέροντά του, τόσο θα υπάρχει για σένα μια θέση ιδιοκτήτη του αχερώνα, στον οποίο θα μαλώνουν με το αζημίωτο δυο και τρεις και χίλιοι δεκατρείς ξένοι γαϊδάροι.

Ευπαθείς ομάδες είναι εν τέλει οι λαοί που κυβερνώνται και δεν κυβερνούν. Ευτυχώς ανοσία της αγέλης στην επανάσταση του λαού που αποφασίζει να μην είναι αγέλη δεν υπάρχει.

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 22-23/8/2020