Αυτοί που μένουν και αυτοί που φεύγουν… – Έφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Πουλόπουλος

Ο Γιάννης Πουλόπουλος, που συνέδεσε την εμβληματική φωνή του με το Νέο Κύμα και πολλά αγαπημένα λαϊκά τραγούδια, έφυγε από τη ζωή, στα 79 του χρόνια, αντιμετωπίζοντας σοβαρά προβλήματα υγείας το τελευταίο διάστημα. Την είδηση έκανε γνωστή η σύζυγος του Μίμη Πλέσσα (Λουκίλα Καρρέρ Πλέσσα) που αποχαιρέτησε δημόσια τον μεγάλο ερμηνευτή, με σημερινή της ανάρτηση.

Μας μεθυσες με το φεγγάρι, εδωσες ζωη στο Αγαλμα με τη φωνή σου και ξαφνου "Επεσε βαθεια σιωπή"….ξεκουρασου ψυχουλα μου.Δυναμη στα κορίτσια σου..την Μπεττυ και την Αντουλα…"Οταν μιλας για χωρισμό να μην δακρυζεις μπρος μου.."τραγουδήσαμε μαζί σου….Καλό σου ταξιδι Γιάννη μου pic.twitter.com/U5jmdd1kic

— Loukila CarrerPlessa (@loukilacarrer1) August 24, 2020

Ο Γιάννης Πουλόπουλος γεννήθηκε μες στην Κατοχή, τον Ιούνιο του 1941, στην Καρδαμύλη της Μεσσηνιακής Μάνης, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Έχασε σε μικρή ηλικία τη μάνα του και μπήκε στη βιοπάλη (οικοδομή και ελαιοχρωματιστής). Παράλληλα φάνηκε η κλίση του στο τραγούδι και έχανε κάποια μεροκάματα, περιμένοντας για ακρόαση έξω από τα γραφεία της Κολούμπια. Τελικά ηχογράφησε το πρώτο του τραγούδι ενώ σπούδαζε σε νυχτερινή σχολή ηλεκτρολόγος και έπειτα κέρδισε το ενδιαφέρον του Μίκη Θεοδωράκη, που ήταν στην επιτροπή ακροάσεων. Ο Μίκης είπε “εγώ αυτόν θα τον κάνω τραγουδιστή” και του έδωσε αμέσως τρία τραγούδια για το θεατρικό του Καμπανέλλη “Η γειτονιά των αγγέλων”. Οι δρόμοι του με την Κολούμπια, όμως, θα χωρίσουν, εξαιτίας του βέτο που έθεσε ο Γρ. Μπιθικώτσης…

Μετά το φανταρικό του, ο Πουλόπουλος συνεχίζει τον ανηφορικό του δρόμο προς την καταξίωση. Εμφανίζεται σε πολλά κέντρα και μπουάτ, συνεργάζεται με τη Λύρα, εκ νέου με τον Θεοδωράκη, με τον Λοΐζο -τραγουδώντας μάλιστα σε πρώτη εκτέλεση το εμβληματικό “Ακορντεόν” σε μια ταινία μικρού μήκους- και τον Κουγιουμτζή.

Παράλληλα αρχίζουν οι εμφανίσεις σε συναυλίες, αλλά και η προσωπική του διαδρομή στη δισκογραφία, αλλά και τον κινηματογράφο, από όπου τον μαθαίνουν και οι επόμενες γενιές, μέχρι και σήμερα. Ακολουθεί η εποχή του Νέου Κύματος, όπου ο Πουλόπουλος βάζει τη δική του σφραγίδα και με δικές του συνθέσεις, και νέες μεγάλες συνεργασίες, με τον Σπανό, τον Μούτση, τον Μαμαγκάκη και τον Μίμη Πλέσσα.

Ο πιο σημαντικός σταθμός όμως είναι ο δίσκος “Ο δρόμος, ένα άλμπουμ των Πλέσσα και Λ. Παπαδόπουλου, όπου ο Πουλόπουλος τραγουδά τα δέκα από τα δώδεκα τραγούδια. Ο δίσκος θα γνωρίσει άμεση επιτυχία, γίνεται ο πρώτος χρυσός δίσκος στη χώρα μας και μες στον χρόνο, οι πωλήσεις του φτάνουν τα 3 εκατομμύρια αντίτυπα! Θεωρείται έτσι ο πιο εμπορικός δίσκος στα χρονικά, μακράν του δεύτερου…

Ο Πουλόπουλος φτάνει στην κορυφή, θεωρείται “χρυσός ερμηνευτής” και αξιοποιεί εμπορικά αυτή την αναγνώριση, βγάζοντας δέκα δίσκους μες σε μια διετία (!). Ανάμεσά τους, ξεχωρίζουν οι δουλειές που βασίζονται σε στίχους του Λόρκα και του Νερούδα (για τον μεγάλο επαναστάτη Εμιλιάνο Ζαπάτα) και μάλιστα μέσα στη χούντα.

Η χούντα απαγόρευσε σχεδόν όλο τον δίσκο “Μίλα μου για τη λευτεριά”, ενώ ο ίδιος φεύγει στο εξωτερικό και γλιτώνει οριακά τη σύλληψη, καθώς θεωρήθηκε αντιστασιακό το τραγούδι του “Πάμε για ύπνο Κατερίνα”!

Αποχωρεί από τη Λύρα, συνεχίζει να κάνει χρυσούς δίσκους με τη Μίνως, αλλά τρέφεται κυρίως με τις δάφνες του παρελθόντος και κάνει αρκετές επανεκτελέσεις παλιότερων επιτυχιών του. Τη δεκαετία του ’90 δηλώνει την αποστροφή του για τον ευτελισμό της νύχτας και απομακρύνεται οριστικά από τις βραδινές εμφανίσεις και τα μουσικά δρώμενα. Στο ενδιάμεσο βγάζει ποιητικές συλλογές και ασχολείται με τη ζωγραφική.

Παρά τα διαφορετικά δείγματα που έδωσε αρχικά, δε συνδέθηκε με το πολιτικό-ριζοσπαστικό τραγούδι της Μεταπολίτευσης. Ενώ κάποιες απαράδεκτες δηλώσεις του για τις γυναίκες και τον φεμινισμό (δεν πάτε στην κουζίνα να πλύνετε πιάτα καλύτερα…) του δίνουν την ετικέτα του μισογύνη και προκαλούν πολύ άσχημες εντυπώσεις, που μάταια προσπάθησε να διασκεδάσει στη συνέχεια.

Οι πράσινες, οι κόκκινες, οι μελανές οι χάντρες. Κάθε αστέρι, εξάλλου, (μπορεί να) έχει τη σκοτεινή του πλευρά. Δεν είναι αυτές που θα κρίνουν τη συνολική του προσφορά, ούτε όμως παραγράφονται, όταν αυτό δύει και μας αποχαιρετά.