5+1 σημεία για τη φετινή Ευρωλίγκα

-Ο αρχικός τίτλος ήταν “αναφορά στην Ευρωλίγκα”, που θα παρέπεμπε ευθέως στο “αναφορά στον Γκρέκο”. Και η αλήθεια είναι πως για πολλά χρόνια, η Ευρωλίγκα ήταν ελληνικό τσιφλίκι, με εννιά κατακτήσεις σε 18 χρονιές, από το 1996 ως το 2013. Από τότε όμως κοντεύει να κλείσει πενταετία, με τον Ολυμπιακό να φτάνει δύο φορές στη βρύση και να μην πίνει νερό γιατί βρήκε ισάριθμες απέναντί του τους διοργανωτές (Ρεάλ, Φενέρ) και τον ΠΑΟ να μην έχει καν συμμετοχή στο Φάιναλ Φορ από το 12′. Εκτός κι αν δείξει το Βελιγράδι το δρόμο της αναγέννησης, όπως είχε κάνει το 05′ με την επίσημη αγαπημένη. Πιθανό να έχουν χειρότερες μονάδες κι υλικό από πέρυσι, αλλά αυτό είναι μάλλον γενικός κανόνας, οπότε ο πήχης δυσκολίας δεν ανέβηκε ψηλότερα.

Στην πρεμιέρα, ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με νίκη, παρά τις απουσίες και την τιμωρία της έδρας, ενώ ο Παναθηναϊκός κοιμήθηκε στις δάφνες του πρόσφατου παρελθόντος -με το διπλό στο ΣΕΦ- κι έχασε με κάτω τα χέρια από την Μπαρτσελόνα, στα παλιά λημέρια του Πασκουάλ.

-Το σύστημα διεξαγωγής παραμένει το ίδιο με πέρυσι, χωρίς αλλαγές. Μια μαραθώνια κανονική περίοδος 30 αγωνιστικών, που οδηγεί σε καταπόνηση και τραυματισμούς τους παίκτες, για να φτάσουμε στα πλέι-οφ και το Φάιναλ Φορ, που αρχίζει πραγματικά η χρονιά. Η Φενέρ πέρυσι βολόδερνε σε θέσεις εκτός τετράδας, φλερτάροντας με έναν πρόωρο αποκλεισμό, αλλά φόρτσαρε την κατάλληλη στιγμή -όπως όλες οι ομάδες του Μίδα Ομπράντοβιτς, που κατάφερε να το πάρει ακόμα και με τους Τούρκους. Φέτος κάνει χώρο για το δέκατο -όπως δείχνει μια εύστοχη γελοιογραφία- για να έχει στη συλλογή του περισσότερες κούπες απ’ ό,τι οποιοσδήποτε άλλος σύλλογος -τώρα έχει όσες κι η Ρεάλ Μαδρίτης, που είναι στην κορυφή. Αλλά χωρίς το πρωταγωνιστικό δίδυμο της περασμένης χρονιάς -Μπογκντάνοβιτς και Ούντο- αυτό φαίνεται κάπως δύσκολο.

-Η Φενέρ πάντως θα έχει ισχυρό ανταγωνισμό φέτος. Εκτός από τις ελληνικές ομάδες ξεχωρίζει η ΤΣΣΚΑ που κάλυψε το κενό του Τεόντοσιτς, με το Ροντρίγκες, η προηγούμενη ομάδα του “Τσάτσο”, η Ρεάλ, που έχασε όμως το Γιουγ με σοβαρό τραυματισμό, η αναγεννημένη Μπαρτσελόνα του Βεζένκοφ και του Σίτο Αλόνσο. Και προφανώς, υπάρχει πάντα χώρος για εκπλήξεις. Αλλά η μεγαλύτερη ατραξιόν είναι o Λούκα Ντόνσιτς των Μαδριλένων, μάλλον στην τελευταία του χρονιά στην Ευρώπη, πριν κάνει το μεγάλο άλμα στο ΝΒΑ.

-Η αποψίλωση της Ρεάλ δεν είναι μεμονωμένο κρούσμα. Η Ευρωλίγκα φέτος έχασε αστέρες πρώτης γραμμής, όπως τους Μπογκντάνοβιτς, Ούντο, Τεόντοσιτς -που αναφέραμε- ή και τον Μάικ Τζέιμς, από την εγχώρια αγορά. Το ΝΒΑ παίρνει στην ξενιτιά τα καλύτερα παιδιά, και σα να μην έφτανε αυτό, προέκυψε νέος ισχυρός ανταγωνιστής με τους Κινέζους να μοιράζουν τα λεφτά, σα στραγάλια. Το αποτέλεσμα είναι να ισχύει ο κανόνας, κάθε πέρσι και καλύτερα.

-Η κόντρα της Eurolague με τη FIBA ως κερασάκι στην τούρτα, για τους αγώνες των εθνικών ομάδων, τα παράθυρα που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν για τα προκριματικά -όπως γίνεται στο ποδόσφαιρο- και τους παίκτες να είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς για τη δική τους καταπόνηση (η προκριματική φάση που επιθυμεί να εισαγάγει η FIBA φαντάζει τελείως άχρηστη και δείχνει την ειλικρίνεια των προθέσεών της -πχ με την κατάργηση της διεξαγωγής των Ευρωμπάσκετ ανά διετία, τάχα για να ελαφρύνει το πρόγραμμα των παικτών και να τους αφήσει ένα καλοκαίρι ελεύθερο.

Και το υστερόγραφο. Το promo της φετινής διοργάνωσης, με το Βασίλη Σπανούλη να κάνει λαρισινό ραπ και να εξάγει προφορά και πολιτισμό: χα ντογιου φιαλ;

Όπως λέμε: Ντι-βο-σο, Ντιβόσο… αι φιλ ντιβόσο…