REVOLTERPIECES – Κλανιές σε άνεμο προς τη σωστή κατεύθυνση
Ακόμα και το εργασιακό, δεν αντιμετωπίζεται σαν συλλογικό ταξικό πρόβλημα, αλλά σαν ατομική -υποκειμενική πάντα!- υπόθεση. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ- ΤΡΙΑ ΖΗΤΩ!
Τον τελευταιο καιρό με το θέμα της δημόσιας συζήτησης σχετικά με τα ζητήματα της ΛΟΑΤ κοινότητας, ένας φίλος μου, απολίτικος γενικά, σε μια συζήτηση με ρώτησε “γιατί άραγε τέτοιο πάθος απο πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ να περάσει κάποια μέτρα υπερ δικαιωμάτων, την ώρα που τσακίζει δικαιώματα”;
Η απάντηση σε αυτό είναι μάλλον εύκολη. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει αυτά τα ζητήματα, που δεν έχουν κάποιο πολιτικό κόστος σύγκρουσης με τις δυνάμεις που πραγματικά κάνουν κουμάντο (την αστική τάξη μέσα και έξω) και πλασάρει το διαφορετικό σε σχέση με τις δυνάμεις της -όχι-Αριστεράς. Τσάμπα προοδευτιλίκι είναι. Το πιο ενδιαφέρον ερώτημα όμως είναι γιατί κάποια τέτοια κινήματα προωθούνται απο μεριές του κεφαλαίου στις ΗΠΑ.
Σα μια σκέψη πάνω στο γιατί η τάση αυτή απο μεριάς του συστήματος, θα έλεγα ότι μάλλον οι ΗΠΑ έχουν βρει τον κατάλληλο τρόπο να αφομοιώνουν κάθε είδους διαμαρτυρία, μετατρέποντάς την σε μεταμοντέρνο εργαλείο και αποκόβοντας την από την ταξική πολιτική. Αν οι γυναίκες, οι εθνικές μειονότητες, οι μετανάστες, οι γκέη κτλ αρχίσουν να αμφισβητούν δομικά ένα σύστημα που τους έχει πεταμένους στην απέξω (όπως κάνανε με διάφορα κινήματα μέσα στον 20ο αιώνα), θα αρχίσουν να ανακαλύπτουν την συλλογική έννοια της πολιτικής και είναι πολύ πιθανό να δουν και αυτό που τους ενώνει- οτι κάθε προκατάληψη (έθνος, χρώμα, φύλο, σεξουαλικότητα, οτιδήποτε) έχει σαν στόχο τη διάσπαση της εργατικής τάξης και την υποτίμηση κομματιών της. Και είναι για αυτό ακριβώς που την τελική τους λύση αυτά τα προβλήματα θα την βρουν στον σοσιαλισμό. Οπότε μάλλον σαν πρόληψη το σύστημα φροντίζει και μετατρέπει τα κινήματα αυτά σε ατομικές-“υποκειμενιστικές” (αν υπάρχει αυτός ο όρος) υποθέσεις, τελείως άσφαιρες για τον καπιταλισμό.
Εργαζόμενοι στα μονοπωλειακά Target σε διαμαρτυρία έξω απο το χώρο εργασίας τους
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πώς παίζουν μπάλα οι Δημοκρατικοί με το Black Lives Matter, ένα κίνημα που ναι μεν είναι προοδευτικό και έχει δίκαιο σκοπό αλλά το οποίο δε θυμίζει σε πολλά ούτε τον MLK, ούτε τον Malcolm X και σίγουρα ούτε τους Μαύρους Πάνθηρες. Γιατί όλοι αυτοί βάλαν στο ένα ή στο άλλο σημείο τον καπιταλισμό και το κράτος του στο στόχαστρο τους, ενώ το BLM με την μεταμοντέρνα ανάλυσή του όχι. Και δεν είναι τυχαίο ότι για τους τελευταίους χρειάστηκε, για να τους αντιμετωπίσει το κράτος, να στηθεί ένα τρομοκρατικό πρόγραμμα απο τη CIA όπως το COINTELPRO, ενώ το BLM το στήριξε μέχρι και ο πρόεδρος των ΗΠΑ.
Το ίδιο συμβαίνει και με το γυναικείο κίνημα (όπου η μεταμοντέρνα φεμινιστική αφήγηση έχει μετατρέψει σε “αντίσταση” το Sex and the City), το ίδιο και με το LGBT και τις εκδηλώσεις τύπου Pride. Ή με τη μεταμοντέρνα αφήγηση του ala Toni Negri πλήθους, που στην Ελλάδα το ζήσαμε σαν “Κάτω πλατεία Αγανακτισμένοι”. Ακόμα και το εργασιακό, δεν αντιμετωπίζεται σαν συλλογικό ταξικό πρόβλημα, αλλά σαν ατομική -υποκειμενική πάντα!- υπόθεση. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ- ΤΡΙΑ ΖΗΤΩ! Οι μεταμοντέρνοι θεωρητικοί μας πουλήσαν αμφισβήτηση προς το σύστημα και κατέληξαν να του δώσουν τα καλύτερα εργαλεία επίλυσης των προβλημάτων. Και εγώ δε μπορώ να μη θυμηθώ κάτι…τιμημένες φιγούρες των Εξαρχείων που πλασάραν το Ευρωσύνταγμα σαν θετικό γιατί αναγνώριζε την ιδιότητα του Ευρωπαίου πολίτη.
Καμμία ανοχή στη διάσπαση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων με βάση κάποια προκατάληψη χρώματος, έθνους, φύλου, σεξουαλικοτητας.
Καμμία υποχώρηση απο την ολική αμφισβήτηση του συστήματος της κεφαλαιοκρατίας.
Drugitiz
O Drugitiz ασχολείται εδώ και χρόνια κατά κύριο λόγο με τη μουσική, κυρίως σαν μουσικός παραγωγός, κυρίως στο μουσικό είδος του hiphop. Δεκαετίες τώρα ψάχνει τη θέση του στον κόσμο, όχι πάντα με μεγάλη επιτυχία. Στο μυαλό του τρέχουν διάφορα, κάποια εκ των οποίων προσπαθεί να βάλ...
Διαβάστε περισσότερα
Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/comments.php on line 6
Notice: Only variables should be passed by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/functions.php on line 38
Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/functions.php on line 38
4 Σχόλια
Πριν την τελική λύση του σοσιαλισμού, στην οποία πολλοί lgbtqi εργαζόμενοι πιστεύουμε, όπως και στο κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ, υπάρχουν στόχοι πάλης “υποκειμενιστικοί” που κανείς δεν μπορεί να μας κατηγορήσει οτι τους θέτουμε. Για να φτάσουμε στο σημείο οι αστικές κυβερνήσεις να προωθούν νόμους με τα αυτονόητα για μας έχει χυθεί πολύ αίμα, Απο τον πολιτικό των Δημοκρατικών Χάρβει Μιλκ μέχρι τον Xulhaz Mannan, τον εκδότη του μοναδικού γκέι περιοδικού του Μπαγκλαντές που δολοφονήθηκε πέρσυ https://www.theguardian.com/world/2016/apr/25/editor-bangladesh-first-lgbt-magazine-killed-reports-say-roopbaan. Στην ιστορία του γκέι κινήματος θα απαντήσεις στις ΗΠΑ την Mattachine Society https://en.wikipedia.org/wiki/Mattachine_Society με πολλά πρώην μέλη του ΚΚ ΗΠΑ και πρώτο τον Harry Hay http://www.peoplesworld.org/article/in-the-vanguard-for-gay-liberation-the-life-of-communist-organizer-harry-hay/ μέχρι την Αγγλία των 80s και τον γκει γραμματέα της νεολαίας του ΚΚ Μεγάλης Βρετανίας Mark Ashton https://www.morningstaronline.co.uk/a-772e-Pits-and-perverts-the-legacy-of-communist-Mark-Ashton#.WefxjWi0PIU. Όπως ισχύει και παντού αν δεν παλέψει ο καθένας ενάντια στην καταπίεση που βιώνει κανείς σωτήρας δεν θα βρεθεί. Μιας και στο σινεμά αυτές τις μέρες παίζεται το”120 Beats Per Minute”, ένα σκληρό έργο για τον αγώνα της γαλλικής ακτιβιστικής οργάνωσης οροθετικών στα 90s, αγώνα και πίεση να προχωρήσει η μελέτη για παρασκευή φαρμάκων, να βγαίνουν πιο γρήγορα οι εξετάσεις, καθώς πέθαιναν με τον πιο φρικτό θάνατο συνεχώς τόσοι άνθρωποι και οι αστικές κυβερνήσεις αδιαφορούσαν φυσικά, θα ήθελα να δω αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι και ο μονόδρομος του ακτιβισμού πώς θα φτάναμε στο σήμερα να μην μας φτύνουν όλοι, να υπάρχει μια ελπίδα τα αυριανά παιδιά να ζήσουν καλύτερα όντας μη ετεροφυλόφιλοι. Δεν τίθεται ζήτημα οτι το ταξικό κίνημα και η ουσιαστική θεμελιώδης επίθεση στο καπιταλιστικό σύστημα για κάποιους που το αντιλαμβανόμαστε και έχουμε κάνει τιςεπιλογές μας είναι υποχρέωση μας να το στηρίξουμε. Φτάνει όμως να υπάρχει και μια ενσυναίσθηση. Το “λεπτό αυτό ζήτημα” όπως κάποιοι χαριτωμένα λέτε ποτέ δεν απασχόλησε το ταξικό κίνημα, ούτε το ΚΚΕ. Ξέρουμε όλοι καλά τι στάση κράταγε για χρόνια και τι στάση συνεχίζουν να έχουν διάφοροι που άνετα δεν τους αγγίζει η θέση του κόμματος και συνεχίζουν να προσβάλλουν και να απορρίπτουν με βάση ακριβώς αυτόν τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Περιμέναμε φυσικά και μια πρόταση νόμου και με ωραία και σωστά που είπε το ΚΚΕ για την αλλαγή φύλου. Έτσι για να μην μείνουμε πάλι με την πίκρα του ξερού ΟΧΙ και της μηδενικής συμβολής πάνω στο θέμα. Ποιός έχει χρέος να τα βάλει με τα στερεότυπα και τον ρατσισμό που υφιστάμεθα αν οχι οι ίδιοι οι lgbtqi?Και η ανάγκη να χτυπηθεί και να καταπολεμηθεί δεν είναι ζήτημα δευτερεύον. Δεν μπορούμε να δεχτούμε οτι τα δικά μας προβλήματα δεν είναι “της ώρας” όπως λέει ο κατα τα άλλα κοινωνιολόγος Συντυχάκης https://www.youtube.com/watch?v=5x4GQwGKCUk επειδή προφανώς ο άθλιος ΣΥΡΙΖΑ και απανταχού οι αστικές κυβερνήσεις βάζουν φερετζέ τα γκει δικαιώματα για να χτυπήσουν τα συλλογικά κοινωνικά δικαιώματα. Με τι ευκολία το πετάτε κάποιοι και λέτε συνέχεια οτι είναι αντιπερισπασμός.Δεν το ξέρουμε?και πάλι όμως απαιτούμε ισονομία στην αστική κοινωνία και τα πολλά και καλύτερα καλώς να έρθουν στον σοσιαλισμό. Πριν κρίνετε τα lgbtqi κινήματα που έχουν ενσωματωθεί στο σύστημα καλύτερα να αναρωτηθείτε τι εχετε ο καθένας προσφέρει στο να ζούμε χωρίς φόβο,ντροπή και με την ίδια θέση που έχετε στην κοινωνία. Αλλά βέβαια όποιος είναι έξω απο τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει.
Καλησπέρα κατ αρχάς.
Για αρχή πρέπει να κάνω ξεκάθαρο οτι σε καμμία περίπτωση και με κανέναν τρόπο ούτε εκπροσωπώ το ΚΚΕ(του οποίου δεν είμαι καν μέλος), ούτε έχω ποτέ την ιδέα οτι μέσα απο την αρθρογραφία μου θα μπορούσα να καθορίζω ή έστω να συμβάλλω στο τι πρέπει και τι δε πρέπει να κάνει το ΚΚΕ στο τάδε ή δείνα θέμα. Αυτή τη στάση θεωρώ οτι είναι σημάδι πολιτικής ανωριμότητας πέρα απο ένα σημείο που ελπίζω πως έχω περάσει για τα καλά- το να ξέρεις δηλαδή ως τι μιλάς και τι σου αναλογεί να λες χωρίς να περνάς “τη σκιά σου για μπόι” όπως λέει και το κόμμα συχνά. Εγώ εδώ απλά γράφω τις αποψάρες μου και αυτό όπως λέω και στη περιγραφή του ποιός είμαι, όχι και πάντα με μεγάλη επιτυχία. Αν αυτές θεωρούνται χρήσιμες και οτι συμβάλουν προς μια κατεύθυνση, έχει καλώς, αν όχι, ο καθένας μπορεί να τους κάνει κριτική ή και να τις πετάξει ολόκληρες στα σκουπίδια. Πάντως αφορούν εμένα και μόνο, ούτε καν το Katiousa.gr που τις φιλοξενεί και σίγουρα όχι το ΚΚΕ.
Κατά δεύτερον, σε καμμία περίπτωση δεν υποτιμώ τους αγώνες που έχουν γίνει και γίνονται στο σήμερα για κανένα απο τα ζητήματα που θέτει το κείμενο(ρατσισμός, σεξισμός, ομοφοβία κτλ). Όσο αναγκαίο και επίκαιρο είναι να πολεμάς ενάντια στην διάκριση της εργατικής τάξης με βάση το χρώμα του δέρματος της, άλλο τόσο είναι να το κάνεις και για τις σεξουαλικές προτιμήσεις κάποιου.Ακόμα και αν οι αγώνες αυτοί γίναν κάτω απο τις σημαίες του μεταμοντερνισμού. Το νόημα του κειμένου όμως δεν είναι αυτό.
Το νόημα του κειμένου είναι οτι όταν αυτά τα κινήματα αποκόβονται απο τη πηγή των προβλημάτων, την ταξική ανισότητα, καταλήγουν απο εν δυνάμει επαναστατικά κινήματα σε εργαλεία “διόρθωσης” του συστήματος. Σαν ένα…”αλφάδι” που ισιώνει το οικοδόμημα του συστήματος όπου είναι στραβό προκειμένου να το σταθεροποιήσει. Είναι άδικος για αυτό το λόγο ο αγώνας όλων των μειονοτήτων για τα δικαιώματα τους; ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ. Αντίθετα, πρέπει να ενταθούν ακόμα περισσότερο, για να εξαλείψουν κάθε ίχνος κοινωνικής διάκρισης και να την στείλουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Αλλά για να γίνει αυτό αποτελεσματικά πρέπει να γίνει κάτω απο τις δικές τους ταξικά σημαίες σαν κινήματα. Δε γίνεται ο αγώνας των μαύρων ή των γυναικών να βρίσκει δικαίωση στο πρόσωπο ενός/μιας προέδρου των ΗΠΑ. Δε γίνεται ο αγώνας των γκέη για αναγνώριση να γίνεται κάτω απο τη σφραγίδα του νεοφίλ-συστημικού Pride. Πήγαμε απο την Αλεξάνδρα Κολοντάι στη Kάρι Μπράτσο. Απο τον Χιούι Νιούτον στον Μπαράκ Ομπάμα κτλ. Κάτι πάει στραβά, μου φαίνεται και μοιράζομαι τη σκέψη.
Aυτό είναι το νόημα του κειμένου. Σε καμμία περίπτωση δεν στρέφεται ενάντια στα δικαιώματα των ΛΟΑΤ.
Ελπίζω να γίναν όλα πιο ξεκάθαρα τώρα, αν έχεις άλλες τυχών απορίες ή όρεξη για κουβέντα νοιώσε ελεύθερος να επικοινωνήσεις- εσύ ή όποιος άλλος καλόβουλος.
Καλησπέρα κι απο μένα.
Χαίρομαι για την ωραία και ψύχραιμη απάντηση σου. Συμφωνω σε όλα. Φαίνεται πως απέχουμε πολύ απο τα ανήσυχα αμερικάνικα 60s. Ούτε “φράουλες και αίμα”, ούτε η οργισμένη γραμματέας που ανατινάσσει τον καπιταλισμό με μουσική Pink Floyd στο “Zabrinskie point”, ούτε εκείνοι οι θαυμάσιοι αμερικανοί στρατιώτες Τζονσον, Σάμας και Μόρα που τον ιούνη του 1966 δήλωναν : “Δεν θα λάβουμε μέρος σ’έναν εξοντωτικό πόλεμο. Είμαστε αντίθετοι με την εγκληματική σπατάλη της Αμερικής σε ανθρώπινες ζωές και πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις. Αρνούμαστε να πάμε στο Βιετνάμ” (Μπρουσκωφ Αλεξάντερ,”Η αμερικάνικη νεοαλία σήμερα”, Πλανήτης,1975) για να καταλήξουν στρατοδικείο. Οι μαύροι πάνθηρες -το κόμμα του Χιούι Νιούτον, της Άντζελα Ντέιβις, της Ασάτα Σακούρ- γίναν μαύροι εθνικιστές. Πολλοί δε στήριξαν Ομπάμα, όσοι δεν έγιναν θρησκόληπτοι και ρεπουμπλικάνοι. Ένας εξ αυτών, το beat ποιητής Amiri Baraka κατάλαβε αργά το λάθος του και κράτησε όσο απο τον αμερικάνικου τύπου μαρξισμό του είχε μείνει για να πει:
The New Invasion Of Africa
Amiri Baraka 3/21/2011
So it wd be this way
That they wd get a negro
To bomb his own home
To join with the actual colonial
Powers, Britain, France, add Poison Hillary
With Israeli and Saudi to make certain
That revolution in Africa must have a stopper
So call in the white people who long tasted our blood
They would be the copper, overthrow Libya
With some bullshit humanitarian scam
With the negro yapping to make it seem right (far right)
But that’s how Africa got enslaved by the white
A negro selling his own folk, delivering us to slavery
In the middle of the night. When will you learn poet
And remember it so you know it
Imperialism can look like anything
Can be quiet and intelligent and even have
A pretty wife. But in the end, it is insatiable
And if it needs to, it will take your life.
Κανείς μας δεν εκπροσωπεί το ΚΚΕ προφανώς. Το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε είναι ταπεινά να στηρίζουμε την υπόθεση μας, τις προγραμματικές μας θέσεις, την στρατηγική. Ούτε, προφανώς θα μπορύσα να επροσωπήσω τα κινήματα των lgbtqi. Οπότε και δεν έχω να προτείνω μια ενδεχόμενη επαφή τους μα το ταξικό κίνημα. Μάλλον δεν μπορεί να υπάρξει εκτός αν φτιαχτεί φορέας με lgbtqi άτομα που να υπηρετεί τον στόχο της ταξικής πάλης. Στα υπάρχοντα εν πολλοίς κυριαρχεί το corporation, η γκέι επιχειρηματικότητα και ο βρυκολακιασμένος εμπειρικός ιδεαλισμός, ο μεταμοντερνισμός, ως εξώγαμο παιδί του Φουκώ. Το pride πάλι έχει ιστορία, συχνά συγκινητική και σπουδαία που στοιχεία της μπορεί κανείς να δει στην ταινία “Pride” όταν το 1985 συνδικάτα βρετανών ανθρακωρύχων ηγούνταν της διαδήλωσης χάρη στην συμβολή του Mark Ashton και άλλων κομμουνιστών που στήριξαν τον αγώνα τους. Μάλλον είμαστε σε μια εποχή που άρχισε επιτέλους να σπάει ο πάγος για τα εν λόγω θέματα. Την διαπάλη αυτή βρίσκει κανείς στις θέσεις του κόμματος. Το ζητούμενο παραμένει όσοι συστρατευόμαστε να νιώσουμε αποδοχή, στήριξη απο τους συναγωνιστές ή τους συντρόφους μας. Άλλωστε πόσο έτοιμος μπορεί να είναι κανείς για ταξική πάλη αν δεν εμπιστεύεται τους συντρόφους του, αν πέραν της σύγκρουσης με τον εργοδότη έχει και την καθημερινή -συχνά εσωτερική- σύγκρουση-με καθέναν που τον/την βλέπει εξωγήινο. Έχουμε πολλά βήματα να κάνουμε ακόμα, αλλά βαίνουν θετικός τα πράγματα. Κατα τα άλλα ίσως πρέπει να παραδεχτούμε την ικανότητα της αστικής τάξης να ενσωματώνει όσα όντως δεν αμφισβητούν ριζικά την εξουσία της. Κάνεις πρόεδρο έναν μαύρο? λύθηκαν τα προβλήματα των μαύρων στις φτωχογειτονιές. Λές έναν καλό λόγο για τους lgbtqi? θα βρεθεί ο βλάκας ποιητής να σε υμνήσει http://www.nytimes.com/2013/01/09/books/richard-blanco-2013-inaugural-poet.html. Η ουσία είναι πραγματικά στον ταξικό αγώνα,εκεί που πονάει, εκεί που τίθεται η ανάγκη για άλλη εξουσία, άλλη κοινωνία. Τα άλλα ο καπιταλισμός τα ικανοποιεί στο βαθμό που θέλει, ενώ ταυτόχρονα ενισχύει εκκλησίες, φασίστες και κέντρα θεραπειών μετατροπής https://www.salon.com/2017/03/21/conversion-therapy-is-torture-lgbt-survivors-are-fighting-to-ban-pray-the-gay-away-camps/. Έτσι πάει, δυο βήματα μπροστα ενα πίσω που θάλεγε και ο Λένιν.
Αφήνω εδώ κάτι που βρήκα και έχει ενδιαφέρον για τη συζήτηση. Μια ομιλία της Angela Davis σχετικά με τον διαταξικό φεμινισμό που κυριαρχεί σήμερα.
Δεν έχω ίδια πολιτική αφετηρία με την AD. Δεν έχω ίδια αναλυτικά εργαλεία. Δεν συμφωνώ με τις σύγχρονες πολιτικές της επιλογές*(αν και κατανοώ τις αντικειμενικές συνθήκες που την οδήγησαν σε αυτές). Δεν συμφωνώ καν 100% σε ότι λέει στην ομιλία αυτή. Αλλά έχει ενδιαφέρον ακριβώς γιατί προερχόμενη από άλλες αφετηρίες και από άλλα ιστορικά πλαίσια ουσιαστικά αναγνωρίζει παρόμοια προβλήματα με το κείμενο(την διαταξικότητα του σύγχρονου φεμινισμού-και κατ επέκταση όλων των πολιτικών ταυτότητας θα συμπλήρωνα εγώ) και αναγνωρίζει έστω και πρωτόλεια το πρόβλημα των κοινωνικών ανισοτήτων στον ίδιο τον καπιταλισμό.
https://www.youtube.com/watch?v=bzQkVfO9ToQ