Η ορολογία της αντεστραμμένης κάνης

Καλώστηνα κι ας άργησε η γνωστή μας ορολογία της αντεστραμμένης κάνης του ΝΑΤΟ. Τρανό παράδειγμα εκείνες οι, επί διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, διάσημες και απεχθείς, απολογητικές ύβρεις για τις παράπλευρες απώλειες. Πέφτανε τα «καλούδια» του ΝΑΤΟ σε τρένα, αγροτικά κάρα και παιδικά δωμάτια, ισοπέδωναν καραβάνια γυναικόπαιδων και ο ΝΑΤΟικός Πέτσας έλεγε περίπου πως η μάχη της ειρήνης τα ‘χει κι αυτά, αντιστρέφοντας τη λογική της προτεταμένης κάνης.

Τώρα η ΝΑΤΟική παπαρολογία αναβαθμίστηκε. Στην εποχή του θριάμβου των κοινωνικών δικτύων τουιτάρει ασυστόλως, υποθάλποντας ακόμα και τη στοιχειώδη κριτική ικανότητα του κοινού νου, όπως μόλις προχτές, που βγήκε κι έλεγε πως Ελλάδα και Τουρκία τα βρήκαμε στη μοιρασιά και θα συνδιαχειριστούμε και τις πραγματικές και τις παράπλευρες απώλειες των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Κι εδώ θέλει προσοχή. Ειδικά η διάψευση του υπουργείου Εξωτερικών, που διέψευσε όχι τον ίδιο, αλλά τη συμφωνία που δεν προέκυψε απ’ αυτόν τον… «τεχνικό διάλογο» με την Τουρκία. Νάτο το τυράκι στη φάκα, νάτη κι η παγίδα. Το «απώλειες» το στρογγυλεύει το «παράπλευρες». Τώρα το «διάλογος» το απομειώνει το «τεχνικός». Δεν πρόκειται βεβαίως για την Αποκάλυψη με πρωταγωνιστή τον Μάρλον Μπράντο. Αλλά η εμμονή μου να ξεψειρίζω τη γλώσσα της εξουσίας δεν έχει βλάψει κανέναν, παρά μάλλον έχει βοηθήσει στο ξεκαμουφλάρισμα της ευπώλητης μοδέρνας προπαγάνδας. Για παράδειγμα πρέπει να θυμηθούμε, κυριολεκτικά όλοι μας, ειδικά οι οπαδοί και ψηφοφόροι του ευρωΝΑΤΟικού ντόπιου πολιτικού φάσματος, με ή χωρίς αριστερό ή δεξιό φερετζέ, πως η διόγκωση των προνομίων της διαβόητης βάσης της Σούδας στην Κρήτη το 2003 έφερε τον νομοθετικό τίτλο της τεχνικής συμφωνίας Ελλάδας – ΗΠΑ. Απλά …τεχνικό ήταν το ζήτημα της μετατροπής ουσιαστικά της Κρήτης σε αμερικάνικο γιγάντιο αεροπλανοφόρο, ιδιόκτητο, και κυριολεκτικά τζάμπα.

Πάμε λοιπόν να τραβήξουμε τη γλωσσική κουρτίνα, και να δούμε τι σημαίνει «εγκαθιδρύω μηχανισμούς» για να μη γίνονται συμβάντα και ατυχήματα στην Ανατολική Μεσόγειο. Σημαίνει κουβαλάω πλοία κι αεροπλάνα κι αξιωματικούς, Λιθουανούς, Πολωνούς, Πορτογάλους, κάτι σαν ΝΑΤΟική Frontex, στην περιοχή με σφυρίχτρα διαιτητή και var αμερικάνικο για να κρίνει το γκολ, το οφσάιντ και το φάουλ; Μπας και σημαίνει προσέξτε καλά, γιατί εμείς που έχουμε τα μάτια μας στους Ρώσους και στους Κινέζους θα τυφλώσουν και θα κουφάνουμε τις επικοινωνίες, τα ραντάρ σας κ.λπ. κι έτσι θα τρακάρετε σαν ακυβέρνητες ψαρόβαρκες; ‘Η μήπως, και το πιθανότερο, συμβιβαστείτε με το προνόμιο να παίρνετε ένα ποσοστούλι και μια θέση «μη εκτελεστικού μέλους» στα διοικητικά συμβούλια των ενεργειακών κολοσσών και των εφοπλιστικών μεταφορέων υγροποιημένου φυσικού αερίου σε συνθήκες καπιταλιστικής αδηφαγίας, που υπολογίζουν τα Καστελόριζα με τα τετραγωνικά βίλας στο Χόλιγουντ ή τις Μπαχάμες, και τα νερά της Μεσογείου σε όγκο νερού θηριώδους πισίνας συμφερόντων.

Η πατριδοκαπηλεία της συναίνεσης περί την ειρήνη, με σφραγίδα ΝΑΤΟ, έχει ως προαπαιτούμενο την παθογένεια της αποδοχής από πλευράς αστικών τάξεων των εμπλεκόμενων χωρών, ότι οι πατρίδες είναι κτηματομεσιτικό είδος εμπορεύσιμο, και οι λαοί κάτοικοί τους, κι ενδεχομένως υπερασπιστές τους, κατατάσσονται από πλευράς στρατόκαβλης επιμελητείας στα αναλώσιμα πυρομαχικά. Οποιος θυμάται τη φωτογραφία του πνιγμένου πιτσιρικιού Αϊλάν και κάτι καινοτόμες προτάσεις για αιολικά πάρκα στα μαρτυρικά ξερονήσια σαν τη Μακρόνησο, ξέρει καλά τι εννοώ, ώστε να ανατριχιάζει, ακόμα και στο άκουσμα του επιθετικού προσδιορισμού «τεχνικόν» το ζήτημα.

Όσοι τουρίστες δεν ήρθαν φέτος στην Ανατολική Μεσόγειο, αντικαταστάθηκαν από ένστολους με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Συνδιαχείριση είναι το αποτέλεσμα του πονηρού κόλπου της αποκλιμάκωσης. Οι ΝΑΤΟικοί σούπερ ήρωες μπουκάρουν, αντιστρέφουν τις κάνες στα μέτωπα αυτών που τις προτείνουν και θέτουν το απλό ερώτημα: Θα αυτοκτονήσετε μετά βαΐων και κλάδων ή θα μας νοικιάσετε τις πατρίδες σας για να καμώνεστε ότι τις έχετε. Με θυμάμαι να ωρύομαι στα κανάλια, δέκα χρόνια πίσω, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός διάλεγε ανήμερα της ονομαστικής του εορτής το υπέροχο ηρωικό Καστελόριζο ως «φόντο» (τι ύβρις αδερφέ μου!) για την αναγγελία παράδοσης της χώρας στα δόντια του ΔΝΤ. Και τώρα το μυαλό μου είναι, μεσούντος του πολέμου του κορονοϊού, στα πληρώματα των υποβρυχίων που δεν έχουν αναδυθεί βδομάδες τώρα, ούτε ένα λεπτό, και στους πιλότους και μηχανικούς της Αεροπορίας που ‘χουν ξεχάσει τον ύπνο και κάθε φράγμα αντοχής. Το μυστικό της νίκης των λαών δεν ήταν ποτέ, ούτε πρόκειται να είναι στην κάνη, αντεστραμμένη ή μη, αλλά στο στόχο του αγώνα για ζωή κι όχι για επιβίωση.

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 5-6/9/2020