Το κολαστήριο κάηκε, όχι η κόλαση

Αν αύριο πέθαινα, δεν θα με τρόμαζε η μεταθανάτια κόλαση. Είχα την τύχη να δω την κόλαση με τα μάτια μου στο ΚΥΤ της  Μόριας. Λένε ότι μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις και ίσως οι εικόνες που βλέπαμε τόσο καιρό από τη Μόρια να ισοδυναμούν με πολλά εκατομμύρια λέξεις. Λέξεις που γράφηκαν, μεταφράστηκαν, ταξίδεψαν σε όλης της γης τα μέρη αλλά δεν έφεραν καμία αλλαγή.

Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν ήξερε. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν είδε. Χιλιάδες ρεπορτάζ του εγχώριου και κυρίως του διεθνούς τύπου έχουν αποκαλύψει την κατάσταση και εδώ, πολλοί έκαναν ότι δεν βλέπουν. Ντόπιοι πολιτικοί έκρυβαν το κεφάλι στην άμμο σαν στρουθοκάμηλοι. Έτρεφαν το ρατσιστικό μίσος εδώ και χρόνια. Όταν δεν κονομάμε από τους πρόσφυγες ας κάνουμε πολιτική καριέρα πάνω τους. Κυβερνήσεις και Υπουργεία στήριζαν αυτή την κατάσταση, ενθάρρυναν την χειροτέρευση της. Ο Χρυσοχοΐδης πέρυσι τον Ιούλιο τα είδε όλα καλά.

Η Μόρια έγινε κολαστήριο και χρησιμοποιήθηκε ως τέτοιο για να περιοριστούν οι ροές από Τουρκία. Να μάθουν όλοι πόσο χάλια είναι εδώ η κατάσταση για να μην έρθουν. Δεκάδες ΜΚΟ έδιναν άλλοθι στη Μόρια δεχόμενες να μπουν μέσα και να δουλέψουν σε αυτή, αντί να την καταγγείλουν, όπως θα περίμενε κανείς από οργανώσεις που λένε ότι υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κάθε φορά που η συγκυρία το επέτρεπε, η Μόρια γινόταν και μια καλή αφορμή για μεγάλες μπίζνες. Για δωράκια στους κατασκευαστές που θα την περιφράξουν, για συμβάσεις με επιχειρήσεις που θα αναλάβουν διάφορα κομμάτια της λειτουργίας της. Ήταν το σύμβολο του κακού. Χιλιάδες πρόσφυγες που πέρασαν από εκεί, μόλις ακούνε Μόρια αμέσως αντιδρούν σαν να τους χτύπησε ρεύμα. “Moria problem my friend”. Ήταν το σύμβολο της απώλειας του ανθρωπισμού και με τη βούλα. Ήταν όμως και το σπίτι, ο χώρος που έμεναν χιλιάδες κατατρεγμένοι άνθρωποι. Αυτά τα δύο τετραγωνικά, όσο χωράει μια σκηνή κάτω από ένα λιόδεντρο μέσα στο κολαστήριο, ήταν αυτό που αναλογούσε σε αυτούς τους ανθρώπους. Ακόμα κι αυτό η κυβέρνηση φρόντισε να τους το στερήσει πρόσφατα.

Την είπαν αποθήκη ψυχών. Αλλά είναι λάθος. Στην αποθήκη στοιβάζεις, τακτοποιείς, στεγανοποιείς, φροντίζεις αυτά που τοποθετείς. Στη  Μόρια θα ταίριαζε περισσότερο η λέξη χωματερή. Το κράτος, η ΕΕ, μεταχειρίστηκε αυτούς τους ανθρώπους σαν σκουπίδια. Με την ανοχή μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Από την έναρξη της πανδημίας και μετά η συμπεριφορά της πολιτείας απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους έγινε ακόμα χειρότερη. Κορυφώθηκε το βράδυ της Τρίτης. Στην πραγματικότητα έγινε αυτό που όλοι ήξεραν ή περίμεναν ότι θα γίνει.

Και πάλι, με αφορμή το κάψιμο του ΚΥΤ θα γραφτούν κι άλλες λέξεις. Εκατοντάδες φασίστες θα σπείρουν πάλι το δηλητήριό τους διαδικτυακά και όχι μόνο. Θα μοιράσουν ψόφους, κατάρες, ευχές να τους πετάξουμε στη θάλασσα. Θα επιδοθούν σε έναν ακόμα πλειστηριασμό μίσους. Μια νέα Μόρια θα στηθεί, λογικά πάνω από τις στάχτες της παλιάς. Με χορηγούς τους κατασκευαστές – φίλους της κυβέρνησης, με τις ευχές της ΕΕ, με τους ντόπιους πολιτικάντηδες να συνεχίσουν να ξερνάνε εθνικιστικούς και ξενοφοβικούς εμετούς. Η φωτιά δεν θα κάνει στάχτη τις απάνθρωπες πρακτικές που βαφτίστηκαν «μεταναστευτική πολιτική». Φωτιές είχαν μπει και παλιά. Άνθρωποι κάηκαν και δεν ίδρωσαν αυτιά. Οι κάθε λογής φασίστες, κυρ-Παντελήδες και ‘αγανακτισμένοι’ έκαναν σάκο του μποξ τα σώματα των προσφύγων. Ξένοι φαντάροι ασκήθηκαν, βρίζοντας, σε αυτά σαν να ήταν πεδία βολής. Χαρτογιακάδες έκαναν καριέρες, παίρνουν τους πενταψήφιους μισθούς για να πουλάνε την εξειδικευμένη τους άγνοια. Αυτό είναι το παιχνίδι και τώρα πάμε στον επόμενο γύρο. Το κολαστήριο μπορεί να κάηκε, οι άνθρωποι αυτοί όμως θα συνεχίσουν να ζουν στην κόλαση.

Οι λέξεις μπορούν να περιγράψουν την κατάσταση που επικρατούσε στη Μόρια. Όποιος όμως έχει περάσει την πύλη της έρχεται αντιμέτωπος με ένα συναίσθημα. Αυτό το συναίσθημα είναι που δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Καμία γλώσσα στον κόσμο δεν έχει λέξη που μπορεί να το περιγράψει. Ίσως γιατί αυτό το συναίσθημα είναι τόσο ξένο για τον άνθρωπο.

Πηγή Φωτό: Stand By Me Lesvos