Συνέντευξη με τη Φρ. Μεγαλούδη για την Κορέα – Δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα η παιδεία κι η υγεία για όλους;

Η Φραγκίσκα Μεγαλούδη είναι η συγγραφέας του βιβλίου “Στη χώρα των Κιμ”, όπου διηγείται την εμπειρία της από τα δύο σχεδόν χρόνια όπου έζησε στη ΛΔ Κορέας -ή Βόρεια Κορέα όπως αναφέρεται για λόγους ευκολίας και συνεννόησης.

Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε (ενώσαμε τις δυνάμεις μας Σπασμένο Παράθυρο και Σφυροδρέπανος) γίνεται μια πολύ ενδιαφέρουσα και ζωντανή συζήτηση εφ’ όλης της κορεατικής ύλης. Σε αντίθεση με το ανόητο στερεότυπο που έχουν χτίσει κάποια κυρίαρχα ΜΜΕ για τη Μεγαλούδη, δε γίνεται δικηγόρος του καθεστώτος, δεν εξιδανικεύει καταστάσεις και αναφέρεται κριτικά σε πολλά κακώς κείμενα. “Πληρώνει” όμως την ψύχραιμη, αντικειμενική ματιά της και πως δεν πέφτει στο επίπεδο της “δημοσιογραφίας” με τους κανιβαλισμούς και τους αξιωματούχους που τους τρώνε τα σκυλιά του δικτάτορα.

Στη συνέντευξη που θα ακούσετε πιάνουμε σε τρία τέταρτα της ώρας, πολλά ενδιαφέροντα ζητήματα και στοιχεία που είναι μάλλον άγνωστα στους περισσότερους. Συζητάμε για το βιοτικό επίπεδο της Κορέας, τις δυσκολίες που αντιμετωπιζει ως φτωχή χώρα και τις κυρώσεις που τις επιτείνουν σε δραματικό βαθμό, κόβοντας ακόμα και ζωτικής σημασίας φάρμακα, που ωστόσο δεν εμποδίζουν το προσδόκιμο ζωής να ανεβαίνει. Για το πυρηνικό πρόγραμμα της Β. Κορέας, τα αντικρουόμενα συμφέροντα στην περιοχή και την προσπάθεια των ΗΠΑ να δημιουργήσουν γύρω από την Κίνα μια ζώνη με ελεγχόμενα από αυτές καθεστώτα. Γίνεται αναφορά στο ενδεχόμενο μιας πολεμικής σύρραξης, την εκφρασμένη θέληση για επανένωση της Κορεατικής χερσονήσου και τις δύσκολες διακρατικές σχέσεις των δύο Κορεών.

Η Φραγκίσκα Μεγαλούδη αναφέρεται στη φύση του κοινωνικού καθεστώτος, που είναι μάλλον κιμιλσουνγκικό παρά κομμουνιστικό ή οτιδήποτε άλλο. Για τη σχέση των κατοίκων με την πολιτική, την ελευθερία έκφρασης (που δεν υπάρχει) και το φαινόμενο της προσωπολατρίας, που έχει ρίζες στην κουλτούρα και τη θρησκευτική νοοτροπία των λαών της περιοχής, συνεπώς είναι μάλλον γνήσιο κι ειλικρινές παρά καλλιεργούμενο. Αναφέρεται στο κρίσιμο ζήτημα της αξιοπιστίας των πηγών σχετικά με την Κορέα και τις μαρτυρίες των αυτομολησάντων που δεν είναι για πέταμα, αλλά χρειάζονται ειδικά φίλτρα, καθώς έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία “αυθεντικών” μαρτυριών.

Στο τέλος μιλάει για τις μελλοντικές προοπτικές της Κορέας, την ιμπεριαλιστική πίεση που συσπειρώνει το λαό γύρω από τον  ηγέτη του και τις “επαναστάσεις που απαιτούν ανοίγματα, όχι κυρώσεις”. Ενώ εκτιμά πως είναι ανόητο να λέμε γενικά πως δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα στην Β. Κορέα: “Δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα η παιδεία για όλους, η εξάλειψη του αναλφαβητισμού, η ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία;” Χωρίς φυσικά αυτό να αναιρεί κάποια άλλα ζητήματα.

Μπορεί κάποια πράγματα να μοιάζουν αυτονόητα, αλλά δεν είναι. Και στην περίπτωση της Κορέας, ακόμα και τα αυτονόητα τίθενται υπό αμφισβήτηση και αποκτούν μεγάλη σημασία. Για αυτό -κι όχι μόνο για αυτό- αξίζει να ακούσετε προσεκτικά τη συνέντευξη που ακολουθεί. Το πιθανότερο είναι πως θα βγείτε σοφότεροι και θα μάθετε πράγματα που δε γνωρίζατε για το θέμα…