Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι: «Ο Πίκινος»

«Σαν τούτο, τον Πίκινο, ούτε που θα υπάρξει τέτοιος άνθρωπος. Τέτοιο άντρα είναι δύσκολο στα χρόνια μας να βρεις. Κουβαρντάς, μπεσαλής, παλικάρι, κι ας τον έφαγε ένας χαμένος…»

Με τα παραπάνω λόγια ο ρεμπέτης Κώστας Ρούκουνας σκιαγραφούσε την προσωπικότητα του φίλου του, Πίκινου, κεντρικού προσώπου του ομώνυμου ρεμπέτικου τραγουδιού, που έγραψε και ερμήνευσε ο ίδιος στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Αφορμή για να γραφτεί το τραγούδι στάθηκε η δολοφονία του Πίκινου από μπαμπέσικη μαχαιριά, μέσα στο κέντρο διασκέδασης που διατηρούσε ο ίδιος, όταν προσπάθησε να κατευνάσει τον αδικαιολόγητο θυμό μιας παρέας θαμώνων που μονοπωλούσε τις «παραγγελιές» στην ορχήστρα.

«Ο Πίκινος» – Πρώτη εκτέλεση
Στίχοι/Μουσική/Ερμηνεία: Κώστας Ρούκουνας

Η «Μπίρα του Πίκινου» ήταν ταβέρνα με ζωντανή μουσική στο Θησείο, από τα πιο γνωστά ρεμπέτικα στέκια των αρχών της δεκαετίας του 1930. Την ίδια περίοδο στην ταβέρνα έπαιζε ρεμπέτικη κομπανία που αποτελούσαν γνωστά ονόματα μεταξύ των οποίων ο σπουδαίος ερμηνευτής Κώστας Ρούκουνας ή «Σαμιωτάκι» και ο διαλεχτός δεξιοτέχνης του σαντουριού και δημιουργός του ρεμπέτικου Κώστας Τζόβενος.

«Ο Πίκινος» – Εξαιρετική η ερμηνεία του Γιώργου Νταλάρα
Από το δίσκο «50 χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι»:

Ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας Κώστας Ααρών ή Πίκινος όπως τον αποκαλούσαν όλοι, ένα λεβεντόπαιδο που δεν είχε κλείσει τα σαράντα, με τη συμπεριφορά του και το ανάστημά του είχε καταφέρει να επιβληθεί στον υπόκοσμο, και να κρατάει το μαγαζί του μακριά από σκοτωμούς και φασαρίες, που αποτελούσαν συνηθισμένο φαινόμενο εκείνη την εποχή. Το μαγαζί του Πίκινου λόγω της φήμης που είχε αποχτήσει ήταν σχεδόν πάντα γεμάτο και η ορχήστρα δε σταματούσε να δέχεται παραγγελίες από τους θαμώνες για να παίξει τα αγαπημένα τραγούδια τους, φυσικά έναντι αμοιβής.

«Ο Πίκινος» – Γρήγορο ζεϊμπέκικο ερμηνευμένο μοναδικά από τον Νίκο Γιουλάκη, έναν πολύ καλό λαϊκό τραγουδιστή που αν και δεν βρέθηκε στην πρώτη γραμμή, ακολούθησε τη δική του άξια λόγου πορεία:

Μια νύχτα του Ιούνη του 1931, μια παρέα που μονοπωλούσε τις «παραγγελιές», δυσανασχέτησε όταν και άλλοι πελάτες επιχείρησαν να δώσουν τη δική τους. Δημιουργήθηκε επεισόδιο που φάνηκε να λήγει προς στιγμή μετά την καθοριστική παρέμβαση του Πίκινου, που εκτός των άλλων αφαίρεσε και το μαχαίρι ενός μέλους της παρέας. Όμως τα πνεύματα δεν έλεγαν να σβήσουν. Τα μέλη της παρέας σύντομα ξανάρχισαν να βρίζουν και να προκαλούν. Τότε παρεμβαίνει για δεύτερη φορά ο Πίκινος απαιτώντας να  πληρώσουν το λογαριασμό και να αποχωρήσουν. Την ώρα που η παρέα οδηγούνταν προς την έξοδο, ένα μέλος της επέστρεψε με βγαλμένο μαχαίρι και αστραπιαία μαχαίρωσε τον Πίκινο που είχε κινηθεί εναντίον του για να τον σταματήσει.

Ο Πίκινος

Μες στο Θησείο βρε παιδιά στου Πίκινου τη μπίρα
γλέντησε όλος ο ντουνιάς Περαίας και Αθήνα

Αααχ, άντρες γυναίκες λέγανε πάμε παιδιά να πιούμε
στου φίλου μας του Πίκινου και να ξημερωθούμε

Λέγανε πα’ ν’ ακούσουμε σαντούρι το Γιαννάκη
και τραγουδάκια έμορφα από το Σαμιωτάκι

Αααχ, τώρα καημένε Πίκινε ούτε μια παλιοτέντα
δεν έμεινε στη μπίρα σου για μια παλιοκουβέντα

Ξύπνα καημένε Πίκινε από το μαύρο χώμα
κι έλα να δεις τους φίλους σου που σε θυμούνται ακόμα

Αααχ, οι φίλοι σου ρε Πίκινε για σένα θρηνούνε
πως άδικα σε σκότωσαν και μέσα τους πονούνε

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι: «Ο Πίκινος» – Ο Κώστας Ρούκουνας (αριστερά) και ο Πίκινος (Κώστας Ααρών)

Βαριά τραυματισμένος ο Πίκινος μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Αθήνας όπου χειρουργήθηκε και διέφυγε τον κίνδυνο, όμως έχασε τη ζωή του μετά από λίγες μέρες από μετεγχειρητικές επιπλοκές. Συγκλονισμένος ο Κώστας Ρούκουνας έγραψε το τραγούδι «Ο Πίκινος», ενώ σε μικρό χρονικό διάστημα επανήλθε γράφοντας ένα ακόμα τραγούδι με τίτλο «Η μπίρα του Πίκινου», αναπολώντας τις όμορφες στιγμές που έζησε στο μαγαζί του αδικοχαμένου συνεργάτη και φίλου του…

«Η μπίρα του Πίκινου» – Πρώτη εκτέλεση
Στίχοι/Μουσική/Ερμηνεία: Κώστας Ρούκουνας

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι… Τι κι αν γράφτηκαν πριν από πολλά χρόνια, κάποια τραγούδια συνεχίζουν να συγκινούν τους ανθρώπους ανεξαρτήτως ηλικίας, να τους συντροφεύουν στις μικρές και μεγάλες στιγμές της ζωής, να εκφράζουν τις αγωνίες, τον πόνο και τα όνειρά τους, να εμπνέουν τους αγώνες τους.

Η στήλη, χωρίς να διεκδικεί το αλάθητο ή τον τίτλο του «ειδικού», φιλοδοξεί να «παίξει» τραγούδια που γράφτηκαν για τον έρωτα, την αγάπη, το μεροκάματο, τη μετανάστευση, τον αγώνα για λευτεριά και για καλύτερη ζωή. Τραγούδια που γράφτηκαν από ποιητές, αλλά κι από δημιουργούς, που δεν διάβασαν ποτέ στη ζωή τους ποίηση… Ανασκαλεύοντας το παρελθόν και ψηλαφώντας την ιστορία τους, πότε γράφτηκαν, σε ποιες συνθήκες, από ποιους πρωτοτραγουδήθηκαν, ποιοι τα τραγουδούν στις μέρες μας.

Χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς αποκλεισμούς, τραγούδια ελληνικά και «ξένα», με γνώμονα ότι, εκτός από το να θυμίζουν εικόνες από το παρελθόν, συναρπάζουν τις αισθήσεις, γεννούν συναισθήματα, μας εμπνέουν και μας συγκινούν σήμερα.

Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι… Ακούστε τα όλα εδώ.