Ένα κακοφορμισμένο παιχνίδι

Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο. Προβλήματα, ελλείψεις και παλινωδίες είναι σύμφυτα με κάθε καινούργια σχολική χρονιά. Μαθημένοι χρόνια τώρα σε κυβερνήσεις απρόθυμες να διευκολύνουν τη ζωή μαθητών, γονιών και εκπαιδευτικών, αλλά απόλυτα ικανές για να εξυπηρετούν συμφέροντα και να εκτελούν κατευθυντήριες εντολές.

Στεκόμαστε για μία ακόμη χρονιά θεατές – και συνάμα πρωταγωνιστές – σε ένα κακοπαιγμένο θέατρο σκιών, πλήρως προβλέψιμο, με κυβερνητικές φιγούρες που κομπορρημονούν για την «αριστεία» τους, ενώ την ίδια στιγμή προχωρούν από τη μία «εγκληματική» ενέργεια στην άλλη.

Ωστόσο, η φετινή σχολική χρονιά έχει μία μεγάλη διαφορά σε σχέση με τις υπόλοιπες. Είναι η πρώτη φορά που μία κυβέρνηση παραδέχεται την αδυναμία της να κάνει το χρέος της, να φροντίσει δηλαδή για το ασφαλές άνοιγμα των σχολείων, χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις και απρόοπτα.

Η παραδοχή γίνεται έμμεσα, μέσα από αυτές τις τεράστιες μάσκες, που δεν κλείνουν μόνο ερμητικά τα στόματα, μα και τα μάτια, παγιδεύοντας κάθε σκέψη και περισυλλογή.

Γιατί όταν βλέπει κανείς, συνεχίζει να διατηρεί το δικαίωμα στη συνειδητοποίηση. Παρατηρεί, αφουγκράζεται, βγάζει συμπεράσματα, συγκρίνει, συνθέτει διαφορετικές εικόνες και ερεθίσματα, μπορεί δυνητικά να φωνάξει – ακόμα κι αν τώρα προτιμά να παραμένει σιωπηλός.

Όταν όμως δεν βλέπει, πώς θα καταφέρει να αντιδράσει; Πώς θα αποχτήσει τα εφόδια για να πατήσει γερά στα πόδια του και να πιστέψει στις δυνατότητές του; Βαδίζοντας στα τυφλά, πάνω σε δεκανίκια που άλλοι τοποθετούν κάτω από τις μασχάλες του;

Η κυβέρνηση φέτος δεν κάνει καν προσπάθεια να μας αλλάξει γνώμη, να προσποιηθεί πως πάλεψε για να τα έχει όλα καλώς καμωμένα. Επιχειρεί να αποστρέψει τα βλέμματα από την περιβάλλουσα ατμόσφαιρα, να ενθυλακώσει την πολιτική της μέσα σε ένα άοσμο και άχρωμο πλαίσιο, που να μη διακινδυνεύει τα συμφέροντά της. Διεισδύοντας σε ασχημάτιστες ακόμα νεανικές ψυχές, ψάχνει να δημιουργήσει υποταγμένους και άβουλους πολίτες, χωρίς κρίση και αντίληψη.

Προβαίνει σε ένα παιχνίδι πολύ πιο βρώμικο, όχι απονενοημένο, μα οργανωμένο στην εντέλεια με κάθε λεπτομέρεια. Ένα παιχνίδι κακοφορμισμένο από τη διαχρονική αδιαφορία της για τα λαϊκά προβλήματα και ανησυχίες.

Αυτό το παιχνίδι δεν πρέπει να το παίξουμε, αλλά να το αναδείξουμε, να το ξεγυμνώσουμε από την αστική υποκρισία και να το αντιμετωπίσουμε με τους δικούς μας όρους. Στο γήπεδο που μπαίνουν όχι κατ’ ανάγκη τα πιο θεαματικά, μα τα πιο σίγουρα γκολ, και κατακτώνται σταθερές και καθαρές νίκες, παρακαταθήκη για το μέλλον: στο γήπεδο της αλληλεγγύης, της διεκδίκησης και του αγώνα.