To Φεστιβάλ είναι οξυγόνο – Για να μπορούμε να ανασάνουμε ελεύθερα

Μπορεί άλλες χρονιές στο Τρίτση και τα Ιλίσια να νιώθαμε εκείνη τη “γλυκιά ασφυξία” στη νεανική σκηνή για την παράσταση του Ζαραλίκο, στο λαϊκό προσκύνημα στο Μαργαρίτη, στην κεντρική με τις στρατιές θαυμαστών του Βασίλη, να ψάχνεις μέρος να σταθείς για να ακουμπήσεις μια καρέκλα. Μπορεί να μας έλειψε όλη αυτή η ασφυκτική πολυκοσμία και το ανθρώπινο μποτιλιάρισμα…

… αλλά το φεστιβάλ είναι μια ανάσα. Ανάσα σε έναν κόσμο που δε μας αφήνει να ανασάνουμε με τη μπόχα του κι όπου κάποιοι κλείνουν την υψηλή μύτη τους γιατί είδαν πολλά σφυροδρέπανα στην πανεπιστημιούπολη. Και πάνω απ’ όλα, το φεστιβάλ είναι κάτι σα νομοτέλεια, όπου καμία δύναμη, αρρώστια και πανδημία δεν μπορεί να ματαιώσει το ταξίδι τους. Γιατί χωρίς Φεστιβάλ δεν αλλάζει εποχή, δεν μπαίνει ο χειμώνας και ήδη έτσι κάποιοι νιώθουν φεστιβαλικό στερητικό σύνδρομο και της αγάπης την ουσία την μετράν στην απουσία. Και κρατήθηκαν όπως – όπως να μη σηκωθούν απ’ το τραπέζι τους στο Μαργαρίτη (χθες), τον Πασχαλίδη και τους Υπεραστικούς. Και πού να δεις την τρίτη μέρα, στο αφιέρωμα στο Μικρούτσικο…

-Σε αυτό το μήκος κύματος κινήθηκε η ομιλία του Ν. Αμπατιέλου, γραμματέα της ΚΝΕ. Το Φεστιβάλ είναι πραγματική ανάσα για όσους νιώθουν να σφίγγεται το στομάχι τους με τη φρίκη του συστήματος. Βλέποντας μαζικούς τάφους στις ΗΠΑ και πρόσφυγες να κοιμούνται πάνω σε τάφους στη χώρα μας – αγνοώντας τα κυρήγματα του ΣΥΡΙΖΑ ότι επί των ημερών του η κόλαση ήταν πιο αγγελικά πλασμένη. Μια ανάσα πολιτιστική και πολιτική για τον κόσμο που παλεύει να κρατήσει όρθιο το κεφάλι του. Κι ανάσα στήριξης στο σύστημα υγείας, με τις εθελοντικές αιμοδοσίες που ανταποκρίνονται στις εκκλήσεις των γιατρών.

Παρώδησε το σκηνικό όπου μια νατοϊκή χώρα (Γαλλία) πουλάει όπλα σε μια άλλη νατοϊκή χώρα (Ελλάδα), για να προστατευτεί από μια τρίτη νατοϊκή χώρα (Τουρκία), όπως και τις μάσκες αλεξίπτωτα που δόθηκαν στους μαθητές.

Σημείωσε ότι η ΚΝΕ ενώνει τη φωνή της με τη διεθνή καμπάνια για την απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στους γιατρούς της Κούβας, που παρέχει αμέριστη βοήθεια αμέσως και σε χώρες που της έχουν επιβάλει κυρώσεις.

Στάθηκε στην επικείμενη απόφαση για τη δίκη της ΧΑ και τον παλιό όρκο που δεν πατάμε ποτέ: να τσακίσει το φασισμό η πάλη του λαού και να λιώσει για πάντα το αυγό του φιδιού στο δρόμο, εκεί που κρίνεται το δίκιο.

Αποχαιρέτησε το Βαγγέλη Μπούτα, το στρατηγό του κάμπου. Κι έκλεισε λέγοντας πως κάθε νέος που οργανώνεται στην ΚΝΕ είναι μια νίκη ενάντια στο σύστημα που θέλει να τον κάνει απαθή, χειροκροτητή της αδικίας και της αποκτήνωσης.

Η σκυτάλη πέρασε στους Υπεραστικούς, που είπαν ότι “συναντιόμαστε σε δύσκολους καιρούς, αλλά συναντιόμαστε όρθιοι”. Έπαιξαν το Μπήκαν στα νησιά τα ΜΑΤ, αφιέρωση τη Μαύρη γη στη μνήμη του Π. Φύσσα. Ενώ τόνισαν πως η παράδοση και τα τραγούδια της ανήκουν στο λαό, κι όχι στο φασισμό και τον εθνικισμό.

Το φινάλε ανήκε στον Πασχαλίδη, που θυμήθηκε ότι έρχεται στο Φεστιβάλ από το ’93. Σημείωσε μελαγχολικά πως αυτή είναι πιθανότατα η τελευταία συναυλία που δίνει φέτος με τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση. Και συνέχισε με όσο το δυνατόν περισσότερα τραγούδια κι όσο δικά μας, δηλαδή κόκκινα.

Αλλά τα πιο κόκκινα τραγούδια μας δεν τα έχουμε πει ακόμα. Θα είναι αύριο στη συναυλία αφιέρωμα στο Μικρούτσικο, μετά την πολιτική ομιλία του ΓΓ.

(κεντρική φωτό από 902.gr)