Να συνηθίσουμε τη φρίκη και να μας τρομάζει η ομορφιά

Εδώ και 7 χρόνια πολλές φορές ακούσαμε φράσεις του τύπου «Όχι ρε παιδιά. Δεν είναι η κατάσταση αυτή, έχουμε φτάσει να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας», «να ενωθούμε όλοι οι Έλληνες μαζί» κλπ.

Δεν υπάρχει μεταξύ μας…

Δεν έχουμε καμία σχέση με αυτόν που κουβαλάει μαχαίρι.

Δεν έχουμε καμία σχέση με αυτούς που ταξινομούν τους ανθρώπους σε ανώτερης κατηγορίας και υπανθρώπους.

Δεν έχουμε καμία σχέση με αυτόν που θέλει να ρίξει την εγκυμονούσα γυναίκα με το παιδί στη θάλασσα.

Δεν έχουμε καμία σχέση με αυτούς που θεωρούν τους εαυτούς τους σπορά των ηττημένων του ΄45, αυτών που ξεθεμελίωσαν τη Κάνδανο και το Κοντομαρί.

Δεν έχουμε καμία σχέση με αυτούς που πήραν έναν λεβέντη από τη μάνα του και της άφησαν κάμποσες φωτογραφίες και ένα παγωμένο μάρμαρο.

Δεν έχουμε καμία σχέση με αυτόν που υποστηρίζει ότι η χούντα έκανε δρόμους για να στέλνει ανθρώπους στα ξερονήσια. Σαν να πετούσε ζωές που δεν ήθελε να βλέπει. Και φυσικά δεν έχουμε καμία σχέση με αυτόν που τώρα θέλει να ξαναμπούν σε λειτουργία για να στέλνεις πρόσφυγες και μετανάστες.

Η κοινωνία μας πριν τον Φύσσα ακροβατούσε σε φαγωμένο σχοινί και ο Παύλος μας έδωσε τη καθαρή ματιά που απαιτούταν. Για να δούμε ότι κοντέψαμε «να συνηθίσουμε τη φρίκη, και να μας τρομάζει η ομορφιά»…

Αντί επιλόγου μία σύγκριση… Μία σύγκριση ανάμεσα στην συνομιλία ενός νεοναζί και στα λόγια ενός φίλου του Παύλου. Ποια μάνα άραγε να είναι περήφανη;

– Ωραία! Να σου πω κάτι. Πάρε τη μάνα μου και πες της… Έχω αυτοκόλλητα με τον Χίτλερ και τέτοια μέσα. Και αφίσες και τέτοια. Πες της να τα πετάξει όλα αυτά.
– Ε μα με πήρε η μάνα σου το πρωί και μου είπε να καθαρίσω όλα μου τα συρτάρια γιατί τις προάλλες λέει που ήρθε ήταν πολύ λερωμένα λέει τα συρτάρια. Μιλάει και συνθηματικά η Ζωή στο τηλέφωνο.
– Ναι. Ωραία πες της αυτά και ότι πτυσσόμενα και τέτοιες μαλακίες που έχω και τα μαχαίρια και κάτι ναυτικές, δυναμίτες πες της να τα πετάξει όλα.
– Καλά θα την πάρω.
– Μην πάει και μου πετάξει τις μπλούζες

,

Τους βλέπαμε να έρχονται καταπάνω μας. Αρχίζουμε να τρέχουμε. Κοιτάζοντας πίσω  βλέπω να επιτίθενται στον Παύλο 5-6 άτομα στον Παύλο και να τον χτυπάνε. Γύρισα να βοηθήσω και δέχομαι πισώπλατο χτύπημα… Δεν είδα καν ποιος με χτύπησε. Οι άλλοι μαυροφορεμένοι είχαν έντονο ποδοβολητό λες και τους εμψύχωναν. Σηκώθηκα πάνω και βλέπω το αυτοκίνητο όπου ήταν ο Ρουπακιάς να κατευθύνεται ανάποδα. Το άφησε εκεί που ήμαστε, βγήκε από το αμάξι και πήγε κατευθείαν στον Παύλο. Δεν είδα ότι κρατούσε κάτι. Οι άλλοι τον χτυπούσαν, έκαναν χώρο στον Ρουπακιά για να αποδυναμώσουν τον Παύλο να πάει αυτός να τον χτυπήσει… Σαν να έκαναν έναν κλοιό για να μην πάει κανείς να βοηθήσει τον Παύλο»