“Παρωχημένη η μόρφωση, η εργασία και η σύνταξη” για τον Κυριάκο Μητσοτάκη (VIDEO)

Είναι ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς πολιτικούς ηγέτες όταν απευθύνονται σε πρωτίστως ξένο κοινό, γιατί εκεί λένε πιο πρώιμα και με λιγότερες περιστροφές, όσα θέλουν σύντομα να εφαρμόσουν και στο εσωτερικό της χώρας. Μπορεί να μην είναι πρωτοφανές για την τωρινή, αλλά και τις προηγούμενες κυβερνήσεις να υμνούν τη “δια βίου μάθηση”, την “ευελιξία στην αγορά εργασίας” και την “ανάγκη προσαρμογής των ορίων συνταξιοδότησης”, αλλά σπανίως καταφέρνει επικεφαλής τους να ομολογεί ωμά ότι μόρφωση, εργασία και σύνταξη είναι “παρωχημένα”.

Αυτό ακριβώς δηλαδή που έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης μιλώντας με τον ισραηλινό συγγραφέα Γιουβάλ Νώε Χαράρι, στα πλαίσια του Athens Democracy Forum, όπου ο πρωθυπουργός δήλωσε πως “Αυτό ίσως δεν είναι αρκετό (σ.σ. ότι οι άνθρωποι θα πρέπει συνεχώς να επανεκπαιδεύονται, βλέπε να “προσαρμόζονται” στις εκάστοτε ανάγκες κερδοφορίας των επιχειρήσεων) από μόνο του αν οι άνθρωποι δεν καταλάβουν ότι.. η ιδέα να μορφώνεσαι, να βρίσκεις εργασία και να παίρνεις σύνταξη είναι ίσως ήδη παρωχημένη! Ετσι μαθαίνουμε διαρκώς, αλλάζουμε εργασία ίσως πιο συχνά. “Παρακάτω επίσης κομπάζει για την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης στη χώρα μας, ως “ένα καλό με την κρίση στην Ελλάδα”: Ξέρετε, αυξήσαμε τα όρια συνταξιοδότησης, ένα καλό με την κρίση στην Ελλαδα είναι ότι ήδη κάναμε δύσκολες μεταρρυθμίσεις που άλλες ευρωπαϊκες χώρες δεν έχουν κάνει καν”. Εδώ ομολογείται φυσικά ξεκάθαρα ότι η κρίση ήταν ευκαιρία, ακριβώς για όσους περίμεναν να τσακιστούν τα τελευταία εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Ο Μητσοτάκης επίσης ομολόγησε ουσιαστικά πως αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να στραφούν περισσότεροι νέοι στην τεχνική εκπαίδευση, στη λογική του “ψυκτικού από το Περιστέρι” κι όχι φυσικά της ολοκληρωμένης και με πλήρη δικαιώματα επαγγελματικής εκπαίδευσης, καθώς τα ρομπότ δε θα αντικαταστήσουν γρήγορα “υδραυλικούς και ηλεκτρολόγους”, κατηγορώντας εμμέσως πλην σαφώς τους νέους που δεν επιλέγουν αυτές τις δουλειές “που θα μπορούσαν να είναι πραγματικά καλοπληρωμένες και να βοηθούν στην τοπική ανάπτυξη”. Τέλος τον ενδιαφέρον του επικεντρώνεται στις “δεξιότητες που δίνουμε στα νεότερα παιδιά μας για να τα προετοιμάσουμε γι’ αυτό τον κόσμο”. Δεξιότητες, όχι γνώσεις, πολλώ δε μάλλον πραγματική παιδεία και μόρφωση, όπως η ευελιξία και προσαρμογή σε ωράρια λάστιχο, μισθούς πείνας και συνεχή “επανεκπαίδευση” ώστε να μην πάψουμε να είμαστε χρήσιμοι στα αφεντικά ως τα βαθιά γεράματα.

Ή μήπως είστε από τους ντεμοντέ που ζητάνε παρωχημένα πράγματα όπως το να μπορούν να προγραμματίσουν την προσωπική και οικογενειακή τους ζωή, να έχουν ελεύθερο χρόνο, προοπτική για το μέλλον και εξασφαλισμένα γηρατειά; Μα πού ζείτε επιτέλους;