Come with me για να την βρεις…

Ήταν ένας Τοτός, ένας Μπόμπος κι ένας Τσίπρας μου μιλούσε αγγλικά. Χρειάζεται μαντεψιά ποιος έβγαζε πιο πολύ γέλιο; Ακόμα και παροιμίες να λέγανε, μπορεί ο Τσίπρας να έλεγε για την καμήλα που είπε τον πετεινό κεφάλα ή για δυο καμήλες που μάλωναν σε ξένο αχυρώνα και να κέρδιζε με το καλημέρα -ή με το hi everybody.

Μπορεί τα αγγλικά του πρωθυπουργού να θυμίζουν καμάκι της δεκαετίας του 80′ σε ξένη τουρίστρια, αλλά μακάρι να ήταν αυτό το πρόβλημα.

Είναι φυσιολογικό ίσως ο λαός να γελάει με αυτούς που τον κυβερνάνε, να προσπαθεί να τους σατιρίσει, να νιώθει πως παίρνει πίσω το αίμα του. Ως πότε θα μένει όμως στο χαβαλέ; Ακόμα κι η πλάκα πρέπει να είναι πολιτική, για να γίνει σάτιρα, δηλαδή επικίνδυνη. Με το χαβαλέ απλώς ξεθυμαίνουμε και δεν απειλήσαμε ποτέ κανέναν.

Πρέπει να ξεφύγουμε κάποτε από τα αγγλικά του Τσίπρα, τα ελληνικά του Τσακαλώτου, τα γουρλωμένα μάτια και τους εξωγήινους του Κυριάκου, τις τσιρίδες του υστερικού Άδωνη…
Να δούμε την ουσία πίσω από την επιφάνεια, τι βιολί βαράνε, ποιους υπηρετούν και ποιος βγαίνει χαμένος. Μπορεί κάποιοι να παρηγοριούνται πως μας κυβερνούν ένα μάτσο ηλίθιοι κι ανίκανοι, αλλά αυτοί κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους, όσο μας βλέπουν να τους κοιτάμε απαθείς.

Να γίνουμε πραγματική απειλή, να πειστούν πως δεν κάνουμε χαβαλέ και πως πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.

Back has the pear-tree the tail. Ή μάλλον όχι… the queue.