Αμετανόητη η Εισαγγελέας – Μέχρι τέλους με τη μαυρίλα της ναζιστικής εγκληματικής βίας

Μετά την έντονη αντίδραση των συνηγόρων της Χρυσής Αυγής στην πρόταση της εισαγγελέως Αδαμαντίας Οικονόμου για την απόρριψη των ελαφρυντικών των πελατών τους, καθώς προφανώς οι ίδιοι ένιωσαν “προδομένοι” από τη στάση της, η ίδια επανήλθε για να “δικαιολογηθεί’ απέναντί τους, και συγκεκριμένα στο συνήγορο του Ν. Μιχαλολιάκου, Τ.Μιχαλόλια,  μην αφήνοντας κανένα περιθώριο να θεωρήσει κανείς πως η ίδια είχε αλλάξει επί της ουσίας την απόφασή της τον περασμένο Δεκέμβρη, όταν είχε προτείνει την απαλλαγή όλων των κατηγορουμένων πλην του μαχαιροβγάλτη Ρουπακιά. Ζητώντας το λόγο από την πρόεδρο του δικαστηρίου, διαβεβαίωσε ότι παραμένει “πιστή στην πρότασή της”, δηλαδή την αθώωση της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής από την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης, επικαλούμενοι νομικίστικους λόγους για την πρότασή της σχετικά με τα ελαφρυντικά, δηλαδή του “σεβασμού” στη δικαστική απόφαση, “χωρίς το προσωπικό στοιχείο”, εννοώντας την πεποίθησή της ότι οι χρυσαυγίτες δεν ήταν συμμορία κι ότι ο Ρουπακιάς δρούσε μόνος του:

Κα πρόεδρε, μετά τη χτεσινή λεκτική επίθεση που δέχτηκα από τους συνηγόρους υπεράσπισης για την απόρριψη των ελαφρυντικών θα ήθελα να τοποθετηθώ. Στη χτεσινή συνεδρίαση δέχτηκα σφοδρή επίθεση από τους συνηγόρους της υπεράσπισης για την απόρριψη των ελαφρυντικών παρ’ ότι είχα προτείνει απαλλακτική πρόταση. Άφησαν αιχμές για λιγοψυχία και αλλαγή πλεύσης. Για να μην υπάρχουν σκιές, θέλω να πω τι παραμένω πιστή στην πρότασή μου, στην οποία προέβην κατά συνείδηση και σύμφωνα με το γνώμονα του δικαίου και θέλω να τονίσω ότι ο Εισαγγελέας οφείλει να λαμβάνει υπόψη την απόφαση, να την υιοθετεί, να τη σέβεται χωρίς το προσωπικό στοιχείο. Τούτα δε ήταν απο τα πρώτα που διδάχτηκα από τους καθηγητές μου στη Νομική Κομοτηνής. Σε κάθε περίπτωση η κρίση περί αναγνώρισης ελαφρυντικών εναπόκειται στο δικαστήριο.

Ο καθένας διαλέγει τη θέση του στην ιστορία και η κυρία Οικονόμου έκανε προ πολλού τις επιλογές της. Είναι πάρα πολύ χαρακτηριστικό για τις προτεραιότητες και τις ευαισθησίες της ότι ουδέν είχε να πει στην κοινωνία όλο αυτό το διάστημα μετά την απαράδεκτη πρότασή της, αισθάνθηκε όμως να θίγεται από τους συνηγόρους των φασιστών, νιώθοντας την ανάγκη να απολογηθεί σε αυτούς και όχι στα θύματα, τις οικογένειές τους και τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που από την πρώτη στιγμή απαίτησε να μπουν οι ναζί εγκληματίες στη φυλακή. Καθείς και οι προτεραιότητές του.

Δεν μπορεί λοιπόν παρά να συμφωνήσει κανείς με τη διαπίστωση του συνηγόρου των Αιγύπτιων Αλιεργατών Θανάση Καμπαγιάννη, ότι η εισαγγελική αρχή στη δίκη της Χρυσής Αυγής συνδέθηκε, μέχρι τέλους, με τη μαυρίλα της ναζιστικής εγκληματικής βίας.”: