Το λυχνάρι και το τζίνι

Πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις, που λένε και οι χριστιανοί, σαν τους καταδικασθέντες χρυσαυγίτες, οι οποίοι ξεφτίλισαν και τη θρησκευτική τους πίστη…, χρησιμοποιώντας την ως ελαφρυντικό τους, έλεος, άρχισε η υποκριτική μικροκομματική εξαργύρωση αντιφασιστικών επιταγών. Με την έκδοση της συντριπτικά καταδικαστικής απόφασης για την εγκληματική ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή, και διαρκούντος μάλιστα του απαιτούμενου δικανικού χρόνου απαγγελίας των ποινών, γεμίσαμε μάγους της δημοκρατίας.

Εννοώ όλους αυτούς που ξαφνικά ευτύχησαν, επειδή κλείστηκε το …τζίνι του φασισμού, το αιμοβόρικο και κακό, στο λυχνάρι του συστήματος! Η πλειονότητα είναι άνθρωποι που πεντέμισι χρόνια είχαν παντελώς ξεχάσει τη δίκη της ΧΑ. Ανάμεσα σε αυτούς μιλιούνια πεπεισμένα ότι η ψήφος είναι μυστική και άρα δε μυρίζει, εξυπνάκηδες και θρασίμια που σου λέγαν κατάμουτρα ότι ψήφισαν ΧΑ, αλλά την εγκατέλειψαν γιατί τους ήταν άχρηστη πλέον, δήθεν πατριώτες που επέμεναν ότι δεν ήταν και δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ ψηφοφόροι μορφωμάτων, αλλά χέζονταν τάχαμ’ δήθεν απ’ το φόβο τους, μήπως κολλήσουν καμιά αρρώστια από πρόσφυγες ή ξεχάσουν τα Ελληνικά τους, απ’ το πολύ νταραβέρι με τους μετανάστες που ‘χαν στη δούλεψή τους.

Οπότε τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Θέλει πολύ σκάψιμο και κοπιώδες ξεχέρσωμα το έδαφος στο φαιό χωράφι, συνιδιοκτησία των κομμάτων εξουσίας, όπου καλλιεργήθηκαν τόσες πολιτικές ψευδαισθήσεις, τόσα χυδαία άλλοθι, ώστε βαρύγδουπες λέξεις – πράξεις απ’ το σύνταγμα ως το δημοψήφισμα, κι απ’ το ναό της δημοκρατίας, τη Βουλή, ως την ψήφο, να χάσουν το νόημά τους και να μην ιδρώνει ούτε μισό αστικό αυτί.

Ο κίνδυνος είναι να θεωρηθεί η απόφαση του Τριμελούς Εφετείου μια κίνηση μαγική, ευχάριστα απρόσμενη, που έκλεισε στο λυχνάρι το τζίνι, και μάλιστα το σφραγίζει και με ένα πώμα από ποινές. Και λέω «μαγική», γιατί θα ξοδευτεί πολύ αναλυτικό μελάνι και άπειρος μιντιακός λόγος, για να εξηγηθεί πώς μια εισαγγελέας που πριν από λίγο καιρό είχε ζητήσει την αθώωση όλων των μελών της εγκληματικής οργάνωσης, ξαφνικά δεν τους αναγνωρίζει κανένα ελαφρυντικό. Και λέω επίσης μαγική, γιατί έως και οι Ευρωπαίοι, επίσης ξαφνικά, θυμήθηκαν τη Νυρεμβέργη, ίσως επειδή δεν έχουν φτιάξει μια ακόμα ΜΚΟ, που να προωθεί τη χυδαία εξίσωση ότι ο καλός αντιφασίστας είναι και καλός αντικομμουνιστής…

Η ψευδαίσθηση ότι ξεμπερδέψαμε με τους ναζί της κάθε γειτονιάς, «επειδή θα φοβηθούν και θα λουφάξουν λόγω καταδίκης», δεν γκρεμίζεται, παρά μόνο άμα τσακιστεί το λυχνάρι. Άμα το τζίνι δεν έχει πού να κρυφτεί. Άμα δεν μπερδεύεται βολικά η ενοχή με την ανοχή.

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 10-11/10/2020

Το σκίτσο είναι του Βάη