Χορεύοντας με τους μύθους

Δε θα φτάσει ποτέ κανείς τα πρωταθλήματα των Σέλτικς.
Δε θα φτάσει ποτέ κανείς τα 20 Γκραν-Σλαμ του Φέντερερ.
Δε θα φτάσει ποτέ κανείς τα νικητήρια ρεκόρ του Σουμάχερ.

Και η τύχη το έφερε τελικά όλα αυτά τα “ποτέ” να γίνουν την ίδια ακριβώς μέρα.

Ο Ναδάλ είναι ο βασιλιάς της σκόνης. Και οσονούπω μπορεί να βλέπει ακόμα και ο Ελβετός τη σκόνη του, στα Γκραν-Σλαμ -σε λίγους μήνες στο Παρίσι, αν όχι νωρίτερα. Και στο τέλος να τους περάσει και τους δυο ο Τζόκοβιτς, που καραδοκεί με 17. Και που χτες δεν πλησίασε καν τον πήχη. Γιατί κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει εκεί που είναι ο Ναδάλ στις χωμάτινες επιφάνειες, σαν Ανταίος που παίρνει δύναμη από τη γη, από το χώμα που θυμίζει τις ερήμους στην ενδοχώρα της ισπανικής χερσονήσου -αν και αυτός είναι από τη Μαγιόρκα στη Μεσόγειο…

Λίγοι πιστεύουν πως ο Ναδάλ είναι αυτή τη στιγμή πάνω από τον Τζόκοβιτς, που ουσιαστικά ήταν αήττητος μες στο ’20 -όπως αήττητη ήταν η ελαφρότητα με την οποία αντιμετώπισε ο Σέρβος την πανδημία του κορονοϊού, και ακόμα πιο αήττητη η σιγουριά του προπονητή του πως αυτή τη φορά ο Ναδάλ δε θα είχε καμία τύχη. Ο Ναδάλ. Στο χώμα… Καλώς τα παιδιά, τα 3-0. Λίγη ώρα αργότερα ο Ναδάλ δεν έχανε σετ, ενώ στο πρώτο δεν έχασε ούτε ένα γκέιμ. Ασύλληπτα πράγματα.

Ακόμα πιο λίγοι πιστεύουν πως ο Ναδάλ είναι πάνω από τον Φέντερερ. Και θα συνεχίσουν να το πιστεύουν, ακόμα και αν ο Ισπανός έχει το πάνω χέρι στις μεταξύ τους αναμετρήσεις, ακόμα και αν τον αφήσει πίσω σε γκραν-σλαμ στο προσεχές μέλλον.

Δεν υπάρχει κανείς όμως που να πιστεύει πως υπάρχει κάποιος που μπορεί να βρει τον κρυπτονίτη του Ναδάλ στο χώμα. Ακόμα και ο χρόνος δεν τα έχει καταφέρει μέχρι στιγμής. Το Big-3 είναι απλησίαστο για τη νουβελ-βαγκ και ο Τσιτσιπάς διαπίστωσε στην πράξη πως τα Γκραν-Σλαμ δεν είναι ακόμα για τα δόντια του…

Οι Λέικερς επιβεβαίωσαν τα προγνωστικά, που έλεγαν πως δεν υπάρχει καμία ομάδα να τους κοντράρει στη φούσκα, και τα ξημερώματα ολοκλήρωσαν τη δουλειά, διαλύοντας τους… τραυματισμένους από τραυματισμούς Χιτ, και φτάνοντας στον 17ο τίτλο της ιστορίας τους. Αυτό σημαίνει ότι γράφουν τη δική τους ιστορία, με τον 11ο τίτλο μετά το 1980 (όσους έχουν όλες οι άλλες ομάδες της Δύσης μαζί). Και με το κοντέρ στη μάχη με τους Σέλτικς, να γράφει μετά από πολλά χρόνια ισοπαλία: 17-17.

Παρόλα αυτά, το ζευγάρι που με τις ιστορικές του κόντρες στα 80’ς γιγάντωσε το ΝΒΑ και το έκανε αυτό που γνωρίζουμε σήμερα, φαίνεται να επισκιάζεται από τον προσωπικό μύθο του Λεμπρόν. Τόσα χρόνια του καταλόγιζαν πως έφτανε στους τελικούς και δεν τους κέρδιζε, αλλά δε θα έκανε τίποτα αν βρισκόταν στην Άγρια Δύση και όχι στο εύκολο μονοπάτι της Ανατολής, όπου έπαιζε χωρίς σοβαρό αντίπαλο. Πέρσι οι Λέικερς έμειναν εκτός πλέι-οφ και οι “haters” ένιωσαν τη γλυκιά ηδονή της δικαίωσης. Φέτος ήταν η σειρά του Λεμπρόν και των οπαδών του να το νιώσουν αυτό, με τον Τζέιμς να ξεσπά στο τέλος και να ζητά τον “γαμημένο σεβασμό” που δικαιούται, αυτός και η ομάδα του.

Όσοι λατρεύουν να μισούν τον Λεμπρόν λένε πως το φετινό πρωτάθλημα ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των Λέικερς και πως το ΝΒΑ έκανε τα πάντα για να δέσει το ιδανικό σενάριο: ένας τίτλος αφιερωμένος στον Κόμπι, μετά τον τραγικό του θάνατο τον περασμένο χειμώνα, στο δυστύχημα με το ελικόπτερο. Όσοι πάλι μισούν όσους δεν λατρεύουν τον Λεμπρόν, μιλάνε για μια άλλου είδους ισοφάριση -ου μην και προσπέρασμα- και είναι βέβαιοι πως ο Τζέιμς στέκεται πια στο ίδιο ύψος με τον Τζόρνταν, στην κουβέντα για τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών, και πιθανότατα τον έχει ξεπεράσει.

Αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα για ένα άλλο κείμενο…

Ο Λιούις Χάμιλτον έφτασε στην κορυφή και απλώς έχει ξεχάσει να κατέβει, σαν να έχει νικήσει τον… αθλητικό νόμο της βαρύτητας. Έχει κάνει το άθλημα “βαρετό”, λες και παίζει άνευ ανταγωνισμού -λες και δεν υπάρχει πχ Φεράρι και ο Φέτελ με τους τέσσερις τίτλους. Έφτασε τις 91 νίκες του Σουμάχερ και λογικά θα τις ξεπεράσει πριν φύγει ο χρόνος -που μόνο άσχημος δεν είναι για τον Βρετανό-, βάζοντας πλώρη για τριψήφιο αριθμό και βάζοντας τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη, για να τον περάσει οποιοσδήποτε άλλος στο μέλλον.

Ο βασιλιάς είναι σε κώμα, ζήτω ο νέος βασιλιάς.

Δεν ξέρουμε πώς θα αντιδρούσε ο Σούμι και ο ανυπέρβητος αθλητικός του εγωισμός, αν είχε επαφή με το περιβάλλον και μπορούσε να σκεφτεί και να μιλήσει κανονικά. Ίσως να σκεφτόταν πως στα δικά του χρόνια είχε μεγαλύτερο ανταγωνισμό, καλύτερο θέαμα και το σπορ ήταν στο απόγειο της δημοφιλίας του. Ίσως να σκεφτόταν πως οι αριθμοί δε λένε πάντα την αλήθεια. Αλλά αυτό ακριβώς θα σκέφτονταν πχ και οι οπαδοί του Σένα, μπαίνοντας στην κουβέντα για τον καλύτερο.

Οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια, αλλά μόνο ένα μέρος της…