Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκης…

Σα βγεις στον πηγαιμό για την οδό Ιθάκης, δε θα είναι πολύ μακρύς ο δρόμος, ακόμα κι αν την πιάσεις από την αρχή της, στην Αχαρνών, ή μάλλον το τέλος της -αν και κάθε τέλος είναι μια καινούρια αρχή- όπου το τοπίο είναι αρκετά διαφορετικό και αλλάζει δραματικά καθώς ανηφορίζεις προς την Κυψέλη. Αλλά η Ιθάκης είναι απλώς ένας σταθμός, όχι ο τελικός μας προορισμός. Αυτός είναι μια πλατεία και μια ωραία ταβέρνα, που είναι αυτοσκοπός, δηλαδή τέλος (σκοπός) από θέση αρχής, για τη δική μας έξοδο. Ένας προορισμός όχι ακριβώς εξωτικός, αν κι από μια άποψη, δεν υπάρχει τίποτα πιο εξωτικό από έναν ελεύθερο χώρο πρασίνου στην πυκνοκατοικημένη Κυψέλη.

Εκεί λοιπόν θα βρει κανείς μια πολύ ωραία πλατεία (Αγίου Γεωργίου), που δεν υποψιάζεσαι την ύπαρξή της πριν την βρεις πνιγμένη μες στα τσιμεντένια τετράγωνα, και είναι ιδανική, όσο ακόμα έχει γλυκιές βραδιές για εξόδους με “τραπεζάκια έξω”. Με ένα εναλλακτικό στέκι, για τα δεδομένα της περιοχής και της Κυψέλης της γειτονικής Φωκίωνος Νέγρη. Με ένα συνοικιακό φούρνο, που τον πετύχαμε βράδυ -δηλαδή κλειστό- με την παρέα, αλλά μας ενθουσίασε το Γιαννιώτικο ψωμί από καλαμπόκι με το οποίο προμήθευε τους γείτονές του. Ένα σουβλατζίδικο -θα πουν οι νότιοι αναγνώστες ή γυράδικο όπως το λέμε εμείς στο Βορρά- που πρέπει να είναι από τα παλιότερα της Αθήνας, και ίσως αναφερθεί σε ένα διαφορετικό πιτογυριώτικο αφιέρωμα.

Και μια ταβέρνα που ήταν και η δική μας Ιθάκη, αλλά είχε άλλο “καλλιτεχνικό ψευδώνυμο”: Η Κυβέλη -που κάνει ωραία ρίμα και με την Κυψέλη. Και το σημαντικό είναι πως δεν τη βρήκαμε φτωχική, ούτε μας γέλασε, με ντεκόρ, περιτύλιγμα κι οπτικά εφέ εις βάρος της ουσίας, που αυξάνουν την τιμή. Ωραίες παραδοσιακές γεύσεις, με έμφαση στα κρεατικά, από τις οποίες προσωπικά θα ξεχώριζα την ιδιαίτερη μελιτζανοσαλάτα και τους κολοκυθοκεφτέδες από ορεκτικά και το “μεθυσμένο κοτόπουλο” -ως πιο ιδιαίτερο- από τα κυρίως και τα πιάτα ημέρας. Αν και αυτά είναι κάπως υποκειμενικά…

Αυτό που δεν είναι υποκειμενικό, είναι η κινηματογραφική αίσθηση που σου αφήνει η πλατεία Αγίου Γεωργίου και την επιβεβαιώνεις διαβάζοντας πως εκεί γυρίστηκαν πολλές σκηνές στις ασπρόμαυρες ταινίες με φόντο την παλιά Αθήνα. Κι όσο κι αν είναι κάπως υποκειμενικά όλα αυτά, η βραδιά τελειώνει συνήθως με αίσιο τέλος -happy end- και μια ευχάριστη γεύση στον ουρανίσκο…