“Επίμετρο” του Τάκη Λαζαρίδη – Ευτυχώς που εμείς σκεφτόμαστε ακόμα…

Και πράγματι το βιβλίο του Λαζαρίδη, όσον αφορά την επιστημονική αρτιότητα, την επιχειρηματολογία και την αισθητική του, ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Από μια άποψη δεν θα άξιζε κανείς ούτε να ασχοληθεί με αυτό το Επίμετρο, αν δεν υπήρχε η ιδιαιτερότητα ότι ο Τάκης Λαζαρίδης ήταν συγκατηγορούμενος του Μπελογιάννη στη δίκη για τους ασυρμάτους και σε ηλικία 22 ετών στεκόταν με αποφασιστικότητα μπροστά σε ένα στρατοδικείο που τον καταδίκασε σε θάνατο, κι αυτήν την ιστορία του αξιοποιεί και η «Καθημερινή» προκειμένου να τον «αγιοποιήσει» ως απολογητή του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος σε στιγμές φανερής σήψης του.

Για του λόγου το αληθές, αξίζει να αναδημοσιεύσουμε ορισμένες αντιπροσωπευτικές εκτιμήσεις για το όργιο της αστικής τρομοκρατίας που ακολούθησε τον Δεκέμβρη του 1944 και τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Γράφει: «Το κύμα της τρομοκρατίας που ξέσπασε κατά της κομμουνιστικής αριστεράς, μετά τον Δεκέμβρη, ήταν εντελώς αναμενόμενο. Ηταν ένα κύμα αντεκδίκησης για τα φρικαλέα εγκλήματα που διέπραξαν ο ΕΛΑΣ και η ΟΠΛΑ στο Μελιγαλά, στο Φενεό, στη Μακεδονία, καθώς και κατά τη “ματωμένη” πορεία μέσα στα χιόνια και στην παγωνιά, κατά την έξοδο του ΕΛΑΣ από την Αθήνα τον Γενάρη του 1945. Υπάρχουν, όμως, και δύο ακόμα στοιχεία που καταρρίπτουν εντελώς το μύθο για κυβερνητική τρομοκρατία. Το ένα αφορά τον διαβόητο τρομοκράτη Μαγγανά, που έδρασε στην Πελοπόννησο. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν τον ανέχθηκε, αλλά αντίθετα τον συνέλαβε, τον παρέπεμψε σε δίκη και τον έκλεισε στη φυλακή. Το άλλο στοιχείο αναφέρεται στον περιορισμένο γεωγραφικό χώρο μέσα στον οποίο ασκήθηκε η τρομοκρατία (…) Ούτε στην Κρήτη ούτε στα νησιά υπήρξε τρομοκρατία. Δεν υπήρξε επίσης τρομοκρατία σε αρκετούς νομούς, όπως στην Ξάνθη και τη Ροδόπη, από όπου κατάγομαι και όπου έζησα κατά και μετά το Δεκέμβρη, πράγμα που αποδεικνύει ότι η “λευκή” τρομοκρατία μετά τη Βάρκιζα εκδηλώθηκε κυρίως σε εκείνες τις περιοχές όπου προϋπήρξε κόκκινη τρομοκρατία. Οσοι υποστηρίζουν, συνεπώς, ότι για τον Εμφύλιο φταίνε και οι δύο πλευρές, είτε έχουν πλήρη άγνοια των πραγματικών γεγονότων, είτε διστάζουν να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας»¹.

Τα ιστορικά γεγονότα μιλούν…

Φυσικά τα παραπάνω δεν αντέχουν στην αντιπαράθεση με τα ιστορικά γεγονότα:

1. Στον Μελιγαλά, στον Φενεό και στο Κιλκίς, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ συγκρούστηκαν με τα Τάγματα Ασφαλείας, που παρέμεναν ένοπλα μετά την αποχώρηση των Γερμανών, ενώ κατά το τελευταίο διάστημα της Κατοχής είχαν πρωτοστατήσει σε εγκλήματα εναντίον του ελληνικού λαού και είχαν έρθει σε επαφή με την εξόριστη αστική κυβέρνηση και τον βρετανικό ιμπεριαλισμό.

«Τσολιάδες» του Ι. Ράλλη συνοδεύουν Ελληνες πατριώτες που έπιασαν σε μπλόκο της Αθήνας, για να τους παραδώσουν στα Ες Ες

2. Ο Μαγγανάς ήταν επίσης πρώην στέλεχος των Ταγμάτων Ασφαλείας, ο οποίος είχε καταδικαστεί ερήμην. Αν λοιπόν ο Μαγγανάς είναι κατά τον Λαζαρίδη τρομοκράτης, το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και για τα υπόλοιπα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας. Ο Μαγγανάς πιάστηκε στα τέλη του 1945, αλλά σύντομα δραπέτευσε με τη βοήθεια της Χωροφυλακής (σύνηθες φαινόμενο) και μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα κατόρθωσε να αναπτύξει μια ομάδα χιλίων ενόπλων, χωρίς φυσικά καμία επαφή με τους κρατικούς μηχανισμούς και τον βρετανικό ιμπεριαλισμό! Μάλιστα, τον Γενάρη του 1946 εισέβαλε στην Καλαμάτα, κατέλαβε δημόσια κτίρια, απελευθέρωσε καταδικασμένα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας, εκτέλεσε μέλη του ΕΑΜ και του ΚΚΕ και πήρε μαζί του ομήρους. Τότε η κυβέρνηση Σοφούλη, μπροστά στη λαϊκή κατακραυγή αλλά και εξαιτίας της μερικής αυτονόμησης του Μαγγανά, κήρυξε πραγματικά τους νομούς Μεσσηνίας και Λακωνίας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το αστικό κράτος κρατούσε ίσες αποστάσεις απέναντι στον Μαγγανά από τη μια και στο ΚΚΕ και το ΕΑΜ από την άλλη. Ο Μαγγανάς συνέχισε τη δολοφονική του δράση στην περιοχή και συνελήφθη 4 μήνες αργότερα. Αν και ήταν καταδικασμένος σε θάνατο για παρελθόντα εγκλήματα, η ποινή του δεν εκτελέστηκε, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε τότε με δεκάδες κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές της ΕΑΜικής Αντίστασης. Αντίθετα, η δίκη του, που ξεκίνησε ένα χρόνο αργότερα, οδήγησε στην αθώωσή του λόγω μη προσέλευσης των μαρτύρων κατηγορίας…

Ανώτερος Αγγλος αξιωματικός ανάμεσα στον Σούρλα και τη συμμορία του

3. Φυσικά, η ένταξη των Ταγμάτων Ασφαλείας και των δοσιλογικών και μη δοσιλογικών οργανώσεων στους σχεδιασμούς της καταστολής του ΕΑΜ και του ΚΚΕ δεν ήταν ένα καινούργιο φαινόμενο, αλλά είχε ξεκινήσει πολύ πριν από τον Δεκέμβρη του 1944. Πριν ακόμα από την Απελευθέρωση της Αθήνας έφτανε στα Μεσόγεια εξοπλισμός από τη Μέση Ανατολή, τον οποίο παραλάμβαναν η Χ και ο ΕΔΕΣ Αθήνας (αμφότεροι συνεργάζονταν με τους Γερμανούς). Μετά την Απελευθέρωση της Αθήνας, ο διορισμένος από την εξόριστη αστική κυβέρνηση Παπανδρέου και τον Βρετανό στρατηγό Σκόμπι στρατιωτικός διοικητής της Αττικής, που τυχαία ήταν και ο πρώην επικεφαλής της Χωροφυλακής επί Γερμανών, διέταξε τον περιορισμό των Ταγμάτων Ασφαλείας (και όχι τη διάλυσή τους) στους στρατώνες τους και στη Σχολή Χωροφυλακής στου Γουδή. Παράλληλα, οι διάφορες «εθνικές οργανώσεις» (βλ. πρώην συνεργάτες των Γερμανών) στρατωνίστηκαν στα κεντρικά ξενοδοχεία της Αθήνας, ενώ η Χ περιορίστηκε στο Αρχηγείο της στο Θησείο. Ο ΕΛΑΣ διατάχτηκε να μην προχωρά σε επιθέσεις εναντίον των Ταγμάτων Ασφαλείας και να παραδίδει τους συλληφθέντες συνεργάτες των Γερμανών στις ελληνικές και τις βρετανικές αρχές². Αυτές με τη σειρά τους έντυναν τους πρώην ταγματασφαλίτες σε Εθνοφύλακες. Ολα τα παραπάνω μέτρα στόχευαν στη βίαιη αποκατάσταση της αστικής εξουσίας με κάθε κόστος, στο βαθμό που η δράση του ΕΑΜ με κύριο αιμοδότη το ΚΚΕ είχε ανατρέψει κατά τη διάρκεια της Κατοχής τους προπολεμικούς πολιτικούς και κοινωνικούς – ταξικούς συσχετισμούς δυνάμεων. Και αν ο Λαζαρίδης αμφισβητεί τα παραπάνω, ας ακούσει έναν εκπρόσωπο του «αμερικανικού έθνους», που όπως λέει τόσο εκτιμά, για να δει από πρώτο χέρι τι σήμαινε τρομοκρατία.

Go Back… ΕΑΜ Μυτιλήνης

Ο Ελληνοαμερικανός Αλέκος Γεωργιάδης βρέθηκε ως πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ στην Αθήνα κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη του 1944 και στις αναμνήσεις του θυμάται ιδιαίτερα ένα περιστατικό κατά το οποίο οι Βρετανοί πυροβόλησαν παιδιά που τραγουδούσαν τραγούδια του ΕΑΜ στο δρόμο. Ο ίδιος μετέφερε τα παιδιά με το υπηρεσιακό του τζιπ στο Νοσοκομείο «Παίδων» και απείλησε τους γιατρούς με όπλο προκειμένου να τα χειρουργήσουν, μιας και αυτοί φοβόντουσαν τα αντίποινα του κράτους, των παρακρατικών και των Βρετανών. «Ακόμα και σήμερα που θυμάμαι αυτό το περιστατικό, ταράζομαι. Εκείνο όμως που έμαθα πολύ αργότερα και που με συνέτριψε, κυριολεκτικά, ήταν όταν ήλθα για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο στην Ελλάδα το ’65. Μας φιλοξενούσε μια ξαδέλφη μου στο Χαλάνδρι. Ενα μεσημέρι που ο Πήτερ έκοψε το χέρι του με μαχαίρι στην κουζίνα, τον πήγα στο “Παίδων” και, την ώρα που οι νοσοκόμες περιποιούνταν το τραύμα του, ρώτησα τον εφημερεύοντα γιατρό αν είχαν αρχεία περιστατικών από τον πόλεμο. Του εξήγησα από πού πήγαζε το ενδιαφέρον μου και ότι είχα υπηρετήσει ως Αμερικανός αξιωματικός στην Ελλάδα. Εκείνος επέστρεψε, κρατώντας ένα και μοναδικό χάρτινο κουτί. (…) Κι εκεί ανακάλυψα εκείνο που ευχόμουν να μην είχα μάθει ποτέ! Την επομένη του χειρουργείου, είχαν μπει χίτες στο νοσοκομείο κι είχαν εκτελέσει τα παιδιά στα κρεβάτια τους. Ορκίστηκα μετά από αυτό να μην ξανάρθω ποτέ στην Ελλάδα. Πήρα τον Πήτερ και γυρίσαμε στο Χαλάνδρι. Δεν είπα σε κανέναν τίποτε, ούτε στη γυναίκα μου. Εκανα μέρες να βάλω μπουκιά στο στόμα μου»³.

Κρήτη. Το κομμένο κεφάλι του Γιάννη Ποδιά

4. Αποτελεί καταφανέστατο ψέμα ότι η τρομοκρατία εναντίον του ΕΑΜ και του ΚΚΕ δεν εμφανίστηκε στην Κρήτη και στα υπόλοιπα νησιά και γι’ αυτό δεν θα μπορούσε να είναι κρατικά σχεδιασμένη. Στην Κρήτη δρούσαν οι συμμορίες του Παύλου Γύπαρη, του Εμμανουήλ Μπαντουβά κ.ά. Μέλος της ομάδας Μπαντουβά αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον καπετάνιο του ΕΛΑΣ Γιάννη Ποδιά στις 13 Νοέμβρη 1944, ανήμερα της απελευθέρωσης του Ηρακλείου, αφήνοντάς τον τελικά ανάπηρο από το δεξί του χέρι. Αργότερα, οι στάβλοι του Μπαντούβα έγιναν τόπος βασανισμού κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών. Στην Κεφαλονιά δρούσε η συμμορία του Φωκίωνα Αλυσσανδράτου, στη Λέσβο του Γεώργιου Βιτούλια κ.ά. Φυσικά, αποτελούσαν προτεραιότητα της κρατικής τρομοκρατίας εκείνες οι περιοχές με τις ισχυρότερες δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρξε μέρος που δεν γνώρισε την αστική τρομοκρατία.

Από τη διαστρέβλωση της Ιστορίας στην κυρίαρχη ιδεολογία

Ο Λαζαρίδης, ξεφεύγοντας από τα ελληνικά δρώμενα, περιγράφει συνολικότερα τον προηγούμενο αιώνα ως μια περίοδο ανάπτυξης της ανθρωπότητας, λόγω ακριβώς της ύπαρξης του καπιταλισμού: «…η μεγάλη εικόνα δείχνει τις σαρωτικές, τις κοσμογονικές νίκες της ανθρωπότητας τον περασμένο αιώνα. Ηττήθηκαν κατά κράτος στην Ευρώπη και αποχώρησαν οριστικά από το ιστορικό προσκήνιο τόσο ο μαύρος όσο και ο κόκκινος φασισμός, παραδόθηκαν άνευ όρων οι Ιάπωνες μιλιταριστές. Κατέρρευσε το παγκόσμιο αποικιακό σύστημα, αναδύθηκαν δεκάδες νέες δημοκρατικές χώρες που διεκδικούν δυναμικά τη συμμετοχή τους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Δισεκατομμύρια πολίτες σε όλο τον κόσμο, που ζούσαν μέσα στη στέρηση και την απόγνωση, άρχισαν να γεύονται, έστω σιγά σιγά, έστω περιορισμένα, τα ανεκτίμητα αγαθά της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της ευημερίας»⁴. «Παραφράζοντας ελαφρά αυτά που έγραφα το μακρινό 1986 (…) θα μπορούσα τώρα να επαναλάβω: “Αν η ανθρωπότητα σωθεί τελικά από τον δεσποτισμό και τη βαρβαρότητα, αν οι άνθρωποι θα μπορούν να ζουν ελεύθεροι, να προσβλέπουν και να αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο, αυτό θα οφείλεται στο μεγάλο Αμερικανικό Εθνος”». Επίσης, ο ίδιος ο Λαζαρίδης δήλωνε σε πρόσφατη εκπομπή της ΕΡΤ1 (12/10/2019) ότι «τελικά ο καπιταλισμός δεν είναι αποτρόπαιος», προκειμένου να δικαιολογήσει την κριτική του στο παρελθόν και το παρόν του κομμουνιστικού κινήματος. Πραγματικός χείμαρρος δηλώσεων πίστης στον καπιταλισμό και εξωραϊσμού του. Και εξηγούμαστε:

1. Γίνεται φορέας της ανιστόρητης θεωρίας των «δύο άκρων», περί «μαύρου και κόκκινου φασισμού», απαλείφοντας – όπως και η επίσημη θεωρία της ΕΕ – το αντικειμενικό γεγονός ότι ο φασισμός αποτέλεσε μορφή καπιταλιστικής διακυβέρνησης και ηττήθηκε με την καθοριστική συμβολή της σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ενωσης και των κομμουνιστών που πρωτοστάτησαν στα εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα σε όλες τις κατεχόμενες χώρες. Πραγματικά κρίμα, αφού σε αυτήν την πάλη η οικογένεια του Τάκη Λαζαρίδη μέτρησε τα δικά της θύματα. Ομως πάει και ένα βήμα παραπέρα, μιλώντας για άνευ όρων παράδοση του ιαπωνικού μιλιταρισμού, δίχως να αναφέρει φυσικά (προφανώς για να μη μειώσει το αμερικανικό έθνος) ότι αυτό επιτεύχθηκε με τη χρησιμοποίηση της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, χωρίς καν να δικαιολογείται από επιχειρησιακούς και στρατιωτικούς συσχετισμούς. Μία ακόμα νίκη της ανθρωπότητας και του καπιταλισμού!

2. Ο ισχυρισμός του Λαζαρίδη ότι ο καπιταλισμός συνέβαλε στην ανατροπή του αποικιακού συστήματος μάλλον αποτελεί πρωτοτυπία. Οι αποικίες ήταν κτήσεις καπιταλιστικών κρατών που ανατράπηκαν άλλοτε με πρωτοβουλία των κομμουνιστών (Κίνα, Βιετνάμ κ.λπ.) και άλλοτε από ντόπιες αστικές δυνάμεις που συμμάχησαν με τους κομμουνιστές και το εργατικό – λαϊκό κίνημα, έχοντας την καθοριστική ενίσχυση της ΕΣΣΔ και των άλλων κρατών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (Ινδονησία, Αγκόλα κ.λπ.). Πουθενά τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη και ειδικότερα οι αγαπημένες του ΗΠΑ δεν διευκόλυναν αυτήν τη διαδικασία. Το αντίθετο, της έβαζαν προσκόμματα.

3. Αναφορικά με την «ευημερία που γεύονται οι άνθρωποι» λόγω του καπιταλισμού, ο Λαζαρίδης μάλλον ζει στο δικό του παράλληλο και ονειρικό σύμπαν. Και για να μην αναφερθούμε σε δικές μας πηγές (αφού μάλλον θα τις θεωρήσει προϊόν κομμουνιστικής φαντασιοκοπίας), θα αναπαράξουμε τις ίδιες τις δημοσιεύσεις της «Καθημερινής», που φιλοξενεί και το Επίμετρο. Την 1/6/2014, η «Καθημερινή» μάς πληροφορούσε ότι το πλουσιότερο 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού κατείχε το 41% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ το φτωχότερο 68,7% μόλις το 3% του παγκόσμιου πλούτου. Στην ίδια δημοσίευση μαθαίνουμε ότι το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς επέστρεψε στα επίπεδα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πάλι η «Καθημερινή», στις 2/11/2018, μας πληροφορούσε ότι σύμφωνα με την ελβετική τράπεζα Credit Suisse, από το 2007 και έπειτα, το 10% των πλουσιότερων ανθρώπων κατέχει το 85% του συνολικού πλούτου. Τέλος, στις 31/7/2020 η «Καθημερινή» μάς πληροφορούσε με ηλεκτρονική δημοσίευση ότι εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αναμένει διεύρυνση του χάσματος πλούσιων – φτωχών.

4. Οσον αφορά τη δημοκρατία και την ελευθερία, τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα. Οι ΗΠΑ στήριξαν δεκάδες δικτατορικά καθεστώτα στη Λατινική Αμερική και αλλού, στη διάρκεια του 20ού αιώνα. Στήριξαν ακόμα και τις πιο σκοταδιστικές δυνάμεις, όπως οι «Ταλιμπάν» στο Αφγανιστάν, προκειμένου να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Το ίδιο συνέβη και με τις άλλες καπιταλιστικές χώρες. Το Ηνωμένο Βασίλειο βαρύνεται με σφαγές εκατομμυρίων ανθρώπων στα εδάφη των πρώην αποικιών του. Η Γαλλία προώθησε ακόμα και το 1994 τη γενοκτονία 1.000.000 Τούτσι στη Ρουάντα, προκειμένου να διασφαλίσει τα συμφέροντά της στην περιοχή. Και φυσικά, δίπλα σε όλα αυτά, εκατοντάδες εκατομμύρια ήταν τα θύματα των δύο Παγκοσμίων Πολέμων και των αμέτρητων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων κατά τη διάρκεια του 20ού και του 21ου αιώνα, οι πολιτικοί πρόσφυγες σε πολλές εστίες ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Ούτε η κατάσταση στο εσωτερικό των καπιταλιστικών κρατών όμως είναι καλύτερη. Αφήνουμε κατά μέρος την εξόντωση των ιθαγενών πληθυσμών στη Βόρεια Αμερική και στην Ωκεανία, για να έρθουμε στα πιο πρόσφατα. Η «Deutsche Welle» έκανε πέρυσι λόγο για δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων των «κίτρινων γιλέκων». Το πιο οξύμωρο όμως είναι ότι ο Λαζαρίδης τολμά να μιλά για δημοκρατία, ελευθερία και τον σημαντικό ρόλο των ΗΠΑ στην κατάκτησή τους, σε ένα κείμενο που υπογράφει μόλις λίγες μέρες έπειτα από τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Αραγε όταν ο αστυνομικός πίεζε με το γόνατο το λαιμό του, το θύμα αντιλαμβανόταν και αυτός τις ΗΠΑ ως κοινωνία ελευθερίας και δημοκρατίας;

Από την κυρίαρχη ιδεολογία στην κυρίαρχη πολιτική

Ολα τα προηγούμενα λίγο φαίνεται να απασχολούν τον Λαζαρίδη, που έτσι κι αλλιώς βλέπει τον καπιταλισμό ως «φυσικό φαινόμενο»! Τα μόνα που τον τρομάζουν είναι η απειλή της «κομμουνιστικής Κίνας» για την παγκόσμια δημοκρατία και η θέση της Ελλάδας στο διεθνές πλαίσιο. Το ότι βλέπει την Κίνα ως κομμουνιστική το αφήνουμε ασχολίαστο, όταν πρόκειται για κάποιον που θεωρεί ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εμπνέονται από τις ιδέες του Μαρξ, του Λένιν, του Στάλιν και του Μάο.

Εξάλλου, για την αντιμετώπιση της Κίνας είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος, λόγω των αποθεμάτων «ελευθερίας, δημοκρατίας και ευημερίας» του αμερικανικού καπιταλισμού. Ωστόσο, δεν είναι το ίδιο αισιόδοξος για την Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1947 και έπειτα βρίσκονται σε στενή συμμαχία με τις ΗΠΑ και κατ’ επέκταση με το πανανθρώπινο πνεύμα της προόδου, ενώ πρόσφατα προσφέρονται σε αυτές όσες βάσεις απαιτούνται για την αντιμετώπιση «της κινεζικής επεκτατικότητας και της ρωσικής απειλής».

Τι πρέπει λοιπόν να γίνει, κατά τον Λαζαρίδη;

«Ας κρατήσει στη νέα αυτή κυβέρνηση (σ.σ. ο Μητσοτάκης) τέσσερις – πέντε από τους πιο στενούς και ικανούς συνεργάτες του και ας ορίσει υπουργούς σε όλα τα υπουργεία τούς ικανούς και επιτυχημένους Ελληνες επιχειρηματίες και εφοπλιστές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό»⁵.

«Να δηλώσουμε ανοιχτά και καθαρά ότι, προκειμένου να αποτραπεί μια καταστροφική και για τις δύο χώρες πολεμική σύρραξη, είμαστε έτοιμοι για έναν έντιμο συμβιβασμό, και να καλέσουμε και τους Τούρκους να πράξουν το ίδιο.

Να απευθυνθούμε στους Ευρωπαίους εταίρους και συμμάχους μας και να τους καλέσουμε να μας συμπαρασταθούν και να μας στηρίξουν σε αυτήν τη φιλειρηνική εκστρατεία. Είναι βέβαιο ότι θα το πράξουν και θα ασκήσουν κάθε δυνατή πίεση στους Τούρκους, προκειμένου να προσέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να δεχθούν και αυτοί έναν έντιμο συμβιβασμό»⁶.

Για το δεύτερο ας μην ανησυχεί ο Λαζαρίδης, αυτή είναι η εξωτερική πολιτική του αστικού κράτους, με την προϋπόθεση να τα βρουν στη μοιρασιά. Θα βοηθήσουν όντως και οι σύμμαχοι, παίρνοντας τη μερίδα του λέοντος. Αυτά, βέβαια, μέχρι η οποιαδήποτε συμφωνία να οδηγήσει σε νέα σύγκρουση. Παλιά του τέχνη κόσκινο, του καπιταλισμού.

Οσο για το πρώτο, δυστυχώς οι Ελληνες καπιταλιστές δεν θα ανταποκριθούν με ευκολία σε μια τέτοια κυβέρνηση, μιας και αυτή θα έκανε όλο και περισσότερο εμφανές στα μάτια όλων το ποιος κυβερνάει αυτόν τον κόσμο «της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της ευημερίας». Εχουν το πολιτικό τους προσωπικό για αυτόν το ρόλο.

Αντί επιλόγου

Στο σπονδυλωτό θεατρικό έργο του Γιώργου Σκούρτη «Κομμάτια και θρύψαλα» παρουσιάζεται ένας αγωνιστής κατά της χούντας, ο οποίος εξαιτίας των πολλαπλών βασανισμών του και των χτυπημάτων στο κεφάλι έχει οδηγηθεί στη σχιζοφρένεια, με αποτέλεσμα μία να ταυτίζεται με τα πραγματικά του πιστεύω και μία με την προπαγάνδα των βασανιστών του. Φυσικά, ο Τάκης Λαζαρίδης δεν αποτελεί μια τέτοια περίπτωση. Απλά, προσπαθώντας να επιχειρηματολογήσει άλλοτε ως ασφαλίτης της δεκαετίας του 1950 και άλλοτε ως οικονομικός διευθυντής μονοπωλιακού ομίλου, αποδεικνύει ότι όποιος εγκαταλείπει τη σκοπιά του στην ταξική πάλη, αργά ή περισσότερο γρήγορα θα βρεθεί στη σκοπιά του αντιπάλου, και μάλιστα με τους χειρότερους όρους.

Παραπομπές:

1. Τάκης Λαζαρίδης, Επίμετρο, σελ. 17.

2. Ντοκουμέντα του ΓΕΣ, όπως παρατίθενται στο «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918 – 1949», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 324 – 325.

3. Φωτεινή Τομαή, «Κωδικός Γκάντερ», εκδ. «Α.Α. Λιβάνη», Αθήνα, 2019, σελ. 206 – 207.

4. Τάκης Λαζαρίδης, Επίμετρο, σελ. 21.

5. ό.π., σελ. 30.

6. ό.π., σελ. 39 – 40.

Κώστας Σκολαρίκος
μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ
Ριζοσπάστης