Μα είναι να δακρύζει κανείς – Τα καλύτερά μας πορτοκαλί χρόνια…

Η φωνή και οι μεταδόσεις του Κώστα Μπατή είναι εκ των πραγμάτων μια γλυκιά, παλιά ανάμνηση. Και πώς θα μπορούσε να μην είναι, αφού συνδέθηκαν με τη χρυσή εποχή του μπάσκετ, τα καλύτερά μας πορτοκαλί χρόνια. Με τον θάνατο του Μπατή νιώθεις πως θάβεις και ένα κομμάτι του εαυτού σου.

Σήμερα αυτά φαντάζουν περασμένα μεγαλεία και διηγώντας να κλαις, πιθανότατα όμως είχαν ήδη μέσα τους το σπέρμα της παρακμής, την εικόνα μιας φούσκας που θα έσκαγε -καμία σχέση με τη φετινή Φούσκα του ΝΒΑ, που πέρασε και αυτό όμως την κρίση του, ψάχνοντας αν υπάρχει ζωή μετά τον Τζόρνταν.

Όχι, δεν είχαμε το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης, όπως βαυκαλιζόμασταν, είχαμε όμως τρομερές ομάδες, ανταγωνισμό και εκπλήξεις, και ας μην έσπαγαν εύκολα οι έδρες -ή μάλλον ακριβώς για αυτό-, παικταράδες να έρχονται ακόμα και σε νεοφώτιστες ομάδες. Και υπήρχε ειδική εκπομπή (MEGA Basket), με ωραία, μερακλίδικα ρεπορτάζ για κάθε παιχνίδι της αγωνιστικής και τον Μπατή παρουσιαστή. Γλυκιά μελαγχολία…

Ήταν σημαντικό πάντως πως ο Μπατής έτυχε να αποτραβηχτεί την κατάλληλη στιγμή από το προσκήνιο, απέχοντας τα τελευταία πολλά χρόνια από τα ΜΜΕ. Απέφυγε έτσι να συνδεθεί στη συλλογική μνήμη με το μαύρο χάλι και την παρακμή των τελευταίων δεκαετιών για το μπασκετάκι, και να φθαρεί μαζί του.

Ήταν επίσης σημαντικό ότι ως παλιός καλαθοσφαιριστής, δεν ήταν άσχετος. Ήξερε τι σχολίαζε και τι περιέγραφε και έκανε πολύ ωραίες και ζεστές μεταδόσεις, όπως αυτή από το κλειστό του Σπόρτινγκ, από την οποία ξεχωρίσα κι ένα στιγμιότυπο με τη διαφήμιση του “Ριζοσπάστη” στο βάθος, πίσω από τον Κουφό, εν έτει 1990. Άλλες εποχές, που δε θα κρατούσαν πολύ ακόμα -μπασκετικά και πολιτικά μιλώντας…

Ο Μπατής έκανε εύστοχα σχόλια που δεν πρόσβαλλαν το κοινό -όπως κάνουν συστηματικά άλλοι εκφωνητές- είχε ζεστή φωνή και λιγοστές εμμονές, όπως όλοι μας. Πχ τον όρο “κοντό σουτ” για αυτά που μόλις έφταναν τη στεφάνη (μάλλον αμερικανιά, αυτολεξεί μεταφρασμένη), ή τις καταλήξεις της καθαρεύουσας για τους “αθλητάς” και τους “προπονητάς”.

Αυτές οι τελευταίες με έκαναν να πιστεύω υποσυνείδητα ότι είναι συντηρητικός τύπος, παλαιών και αυστηρών αρχών. Αλλά ο Σκουντής γράφει πως τα τελευταία χρόνια προπονούσε αφιλοκερδώς προσφυγόπουλα, ενώ ο Παπαδογιάννης διηγείται σε ένα βιβλίο του πως τον είχε παρασύρει να πιουν μέχρι μέθης σε μια υπερατλαντική πτήση, όταν ταξίδευαν για να περιγράψουν το All-Star Game του ΝΒΑ. Αυτό που μας έδωσε πιθανότατα και αυτό το τρομερό βίντεο για τον “μπάσταρδο” τον Τζόρνταν και τον Νεύτωνα…

Και όμως, αν υπήρχε “χρυσό βατόμουρο” για την πιο ξερή, επαγγελματική περιγραφή στα χρονικά, ο Μπατής θα έβαζε γερή υποψηφιότητα, δεδομένης και της σημασίας εκείνου του αγώνα. Όπως λέει και ένας φίλος, αντί να έχει ο Μπατής την τύχη να περιγράψει αυτή τη ματσάρα, είχε αυτό την ατυχία να το περιγράψει ο Μπατής. Αλλά εδώ χρειάζεται πρόλογος για τα ιστορικά συμφραζόμενα.

Βρισκόμαστε στο 1991, τελευταίο σωτήριο έτος της κίτρινης αυτοκρατορίας, που νιώθει τα θεμέλιά της να τρίζουν, αλλά σώζεται in extremis για μια τελευταία φορά. Ο Άρης έχει χάσει τον Ιωαννίδη, το Κύπελλο -μετά από τέσσερα νταμπλ- και την πρόκριση στο Φάιναλ Φορ, μετά από τρεις συνεχείς παρουσίες. Ο ΠΑΟΚ έχει πάρει το Κυπελλούχων, ετοιμάζεται για διάδοχος και η ψυχολογία του είναι “τα έξι χρόνια να μη γίνουνε επτά” και γενικώς “ερχόμαστε…”. Κι ας χάνει το Κύπελλο στο ΣΕΦ από τον Πανιώνιο του Φάνη -που σε οποιαδήποτε άλλη εποχή θα είχε κι άλλους τίτλους ή μία τουλάχιστον παρουσία σε τελικούς Α1.

Στους τελικούς ο Άρης προηγείται 2-0 από την κανονική περίοδο, αλλά ο ΠΑΟΚ ισοφαρίζει, παίρνει διαφορά στον πέμπτο αγώνα και κάνει όνειρα, που γίνονται εφιάλτης στον δρόμο του Γιαννάκη. Μιλούν μέσα του σύνδρομα δεκαετίας, οι δαίμονες του Καρβέλα, το φαντασματάκι της Γαρμπή και ο φόβος μπροστά στην επιτυχία.

Λίγο πριν το τέλος ο Κόρφας, που είναι άχαστος στις βολές και ας εκτελεί με το ένα χέρι, πάει τη διαφορά στους τέσσερις. Αλλά ο Μπάρλοου ντύνεται Φασούλας στην επαναφορά και ο Γιαννάκης βάζει πέντε πόντους στα τελευταία 16 δευτερόλεπτα, σε μια εποχή που δε σταματούσε καν το χρονόμετρο. Η ανατροπή δεν είναι εκπομπή (και ο Πρετεντέρης δεν έχει δείξει ακόμα πόσο καλός χούλιγκαν είναι) ολοκληρώνεται με τρίποντη βόμβα -λατρεμένο κλισέ- και ο Μπατής περιμένει το ριπλέι του Νέστορα Παβέλλα, λες και περιγράφει κέρλινγκ.

“Κυρίες και κύριοι, το μόνο που έχω να πω είναι ότι το τέλος ενός τέτοιου αγώνα μόνο ένα μεγάλο άθλημα μπορεί να το προσφέρει. (…) Δεν υπάρχουν νικηταί, δεν υπάρχουν ηττημένοι. Ο μόνος νικητής είναι το μπάσκετ…”

Ε ποτέ. Ποτέ;
Ποτέ-ποτέ-ποτέ…
Τέτοιες στιγμές μόνο το κέρλινγκ μπορεί να προσφέρει…

Ίσως να τα έχασε κι αυτός ή να μην ήθελε να φανεί ότι πανηγύριζε -αν και σαφώς ουδέτερος, λόγω πράσινου μπασκετικού παρελθόντος. Και να πεις πως δεν το ‘χε γενικά στη μετάδοση ή δεν ήξερε να ανεβάζει τόνο όταν έπρεπε. Πχ στο κάρφωμα του Λέβινγκστον -με αυτό το βίντεο τον αποχαιρέτησε και ο μπασκετικός ΠΑΟΚ.

Η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα και δυσάρεστες ειδήσεις. Όπως ο αιφνίδιος θάνατος του Κώστα Μπατή. Τον αποχαιρετάμε με αυτό το βίντεο, με τη χαρακτηριστική του φωνή, που μας συντρόφευσε πολλές φορές στα καλύτερα μας χρόνια.
Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του. Καλό ταξίδι Κώστα… pic.twitter.com/DJVUxCXkBx

— PAOK BC (@PAOKbasketball) October 18, 2020

Και ακούστε τι σημαίνει περιγραφή…

Ο έκτος και τελευταίος τελικός ήταν καρμπόν, ως διακύμανση και μετάδοση. Άλλη μια ανατροπή στα τελευταία λεπτά, η μεγαλύτερη μέχρι την επόμενη (του Γέλτσιν). Ο Μπατής κάνει άλλη μια φλεγματική περιγράφη κι ο Γκάλης με τον Πρέλεβιτς κάνουν ρινγκ το παρκέ, αλλά την παράσταση κλέβει μια καλτ μορφή με καπέλο CCCP, ενώ δίπλα του γίνεται χαμός -στο μπάσκετ και τον κόσμο γενικότερα. 8 Μαΐου 1991…

Αλλά η ζωή προχωρά χωρίς να κοιτά τη δική μας νοσταλγία, για τις αυτοκρατορίες που χάθηκαν (την κίτρινη και την άλλη “του κακού” όπως την είπε ο Ρίγκαν) ή για την (σχεδόν) ειρηνική συνύπαρξη των οπαδών στις κερκίδες, που τους χώριζε μόνο ένα αστυνομικό κορδόνι. Και αν οι μπασκετικοί έπρεπε να πληρώνουν γκαλόσημο, οι λαοί του κόσμου θα μπορούσαν να πληρώνουν σοβιετόσημο για τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα που απολάμβαναν. Αλλά μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, καμία νοσταλγία δεν αναγνωρίζεται. Κι έχουν ευχή και κατάρα να μην τα κάνουν δικά τους πάλι, αν δεν παλέψουν σκληρά για την έφοδο στον ουρανό, όπως ο Γκάλης και ο Air Jordan.

Και αν σου κάτσει;