Δέκα πράγματα που δεν πρέπει να ξεχάσουμε για την 20ή Οκτώβρη

Τι δικαιολογεί ένα τέτοιο επετειακό σημείωμα; Η έκταση που πήραν τα γεγονότα, η ένταση των ημερών, το πλήθος των αναλύσεων που γράφτηκαν, το ρήγμα που υπογράμμιζαν. Και προπαντός η ανάγκη να σταθεί κανείς σε γεγονότα, καθώς οι λεπτομέρειες ξεθωριάζουν με το πέρασμα του χρόνου από τη μνήμη, που έχει την τάση να συμπληρώνει δημιουργικά και επιλεκτικά τα κενά, πολλές φορές με όχημα τη φαντασία ή το πολιτικό φαντασιακό.

Δέκα σημεία που δεν πρέπει να σκεπαστούν από τη λήθη και τους αστικούς μύθους.

1) Η κινητοποίηση της 20ής Οκτώβρη ήταν στο πλαίσιο μιας 48ωρης απεργίας για την κατάθεση του μνημονιακού πολυνομοσχεδίου από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Και το 2011 ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, που το εργατικό κίνημα κλιμάκωσε με μια τέτοια μορφή κινητοποίησης.

Η συγκέντρωση της πρώτης μέρας της απεργίας, στις 19 Οκτώβρη, ήταν πιθανότατα η μεγαλύτερη κινητοποίηση εκείνης της χρονιάς, πολύ μεγαλύτερη από αυτέ των αγανακτισμένων -που έσπασαν μόλις φθινοπώριασε- και εφάμιλλη της μεγάλης συγκέντρωσης στην απεργία της 5ης Μάη του 2010 (ημέρα ψήφισης του πρώτου μνημονίου) ή της μεταγενέστερης συγκέντρωσης στις 12 Φλεβάρη του 2012.

Η συμμετοχή των μικρών ΕΒΕ και τα χιλιάδες μικρά μαγαζιά που έκλεισαν έδωσαν τον τόνο, δεν ήταν λίγες όμως και οι επιχειρήσεις που έκλεισαν από μόνες τους και “έδιωχναν” τους υπαλλήλους τους, εκείνη τη μέρα. Ειναι ενδεικτικό και το γράφημα του Ριζοσπάστη που μας δείχνει τον όγκο της διαδήλωσης των μπλοκ του ΠΑΜΕ εκείνη τη μέρα -χωρίς να συνυπολογίζονται δηλαδή τα μπλοκ των υπόλοιπων συγκεντρώσεων.

Συμπερασματικά: αν κάποιος σκεφτόταν να κάνει έφοδο στη Βουλή, στις 19 Οκτώβρη υπήρχε παλλαϊκή συμμετοχή, ώστε να το επιχειρήσει και δεν είχε το άλλοθι πως “τον εμπόδισε” η περιφρούρηση του ΠΑΜΕ να το κάνει.

2) Στις 19 Οκτώβρη, είχε προηγηθεί αναίτια επίθεση από “ομάδα αγνώστων” σε μπλοκ εκπαιδευτικών της ΟΛΜΕ. Το γεγονός ξεχάστηκε με όσα ακολούθησαν την επομένη, δείχνει όμως την πάγια τακτική των επιθέσεων σε διαδηλωτές, που δε χρειάζεται άλλοθι για να εκδηλωθεί με χυδαίο, τραμπούκικο τρόπο.

3) Οι γνωστές ομάδες εξαπέλυσαν δολοφονική επίθεση στα μπλοκ του ΠΑΜΕ, πετώντας μολότοφ και πέτρες στο ψαχνό. Δηλαδή σε “άμαχο πληθυσμό”, παρατεταγμένο σε πυκνή παράταξη και όχι στην περιφρούρηση των μπλοκ. Ο Δημήτρης Κοτζαρίδης έπεσε λιπόθυμος λίγη ώρα αργότερα, με ισχαιμικό επεισόδιο, ενώ η αστυνομία έβρισκε το πρόσχημα που έψαχνε για να “επιβάλει την τάξη” με χημικά. Παρά το σχέδιο διάλυσης της διαδήλωσης, τα μπλοκ του ΠΑΜΕ κατάφεραν να το ακυρώσουν στην πράξη και παρέμειναν στο χώρο του Συντάγματος, μαχητικά και συντεταγμένα.

4) Πολλοί ποστάρουν εικόνες από την αντεπίθεση της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ, από την Βασιλέως Γεωργίου και την Βουκουρεστίου, που αφού υπέμειναν στωικά τα χτυπήματα για αρκετή ώρα, πήραν στο κυνήγι όσους πετούσαν πέτρες και μολότοφ στα μπλοκ της διαδήλωσης. Αρχίζουν το γνωστό τροπάρι για “τραμπούκους” και “ΚΝΑΤ”, ξεχνάνε όμως να αναφέρουν τι προηγήθηκε -με άλλα λόγια, ποια ήταν η δράση που προκάλεσε την αντίδραση. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα γινόταν, αν ήταν αντεστραμμένοι οι όροι και υπήρχε νεκρός διαδηλωτής σε κάποιο από τα άλλα μπλοκ που έρχονταν στο Σύνταγμα…

5) Το κλασικό επιχείρημα -που δε λιώνει ποτέ- ενάντια στο ΠΑΜΕ είναι ότι “είχε πλάτη στη Βουλή και την περιφρουρούσε” από τα άλλα μπλοκ, τη μέρα ψήφισης του πολυνομοσχεδίου.

Καταρχάς, όπως είδαμε, αν κάποιος χώρος ήθελε να επιχειρήσει έφοδο, είχε τις προϋποθέσεις να το κάνει την ακριβώς προηγούμενη μέρα, χωρίς το “εμπόδιο του ΠΑΜΕ”. Το ΠΑΜΕ τη δεύτερη μέρα, καλούσε σε μαζική συμμετοχή για να επιχειρηθεί ο συμβολικός αποκλεισμός της Βουλής, με τα μπλοκ να φτάνουν από τη Βασ. Σοφίας ως το Πολεμικό Μουσείο! Και αυτό που κατάφερε να περιφρουρήσει είναι την ίδια τη διαδήλωση από το σχέδιο διάλυσής της, με το γνωστό έργο “μπάχαλα-χημικά και άγρια καταστολή”. Έργο ανιαρό και χιλιπαιγμένο…

6) Το ΠΑΜΕ εμπόδιζε τους άλλους διαδηλωτές να μπουν στο Σύνταγμα -λέει μια άλλη θεωρία.

Η αλήθεια είναι πως τα μπλοκ του ΠΑΜΕ βρίσκονταν στην πάνω πλευρά της πλατείας και εκεί ακριβώς εξαπέλυσαν την παρακρατική τους επίθεση οι γνωστές ομάδες. Αν όντως το ΠΑΜΕ δεν τους άφηνε να μπουν στο Σύνταγμα, δε θα είχαν συμβεί ποτέ αυτά τα γεγονότα -όχι με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο χρόνο-χώρο τουλάχιστον.

Είναι επίσης αλήθεια ότι πάρα πολλοί μεμονωμένοι διαδηλωτές από άλλα μπλοκ πέρασαν ανενόχλητοι στην πάνω πλευρά του Συντάγματος, χωρίς να τους εμποδίσει κανείς. Αυτό που ήταν αντικειμενικά αδύνατο, ήταν να ανοίξουν τα μπλοκ του ΠΑΜΕ σαν Ερυθρά Θάλασσα, για να περάσουν από μέσα τους ή από πάνω τους τα μπλοκ που έρχονταν εκείνη την ώρα στο Σύνταγμα. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δηλαδή που το ΠΑΜΕ δεν προσέγγισε σε άλλες περιστάσεις την πλατεία, γιατί ήταν γεμάτη από τα μπλοκ άλλης συγκέντρωσης.

7) Οι ανακοινώσεις των διαφόρων οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής -και όχι μόνο- Αριστεράς τις επόμενες ημέρες είναι κριτήριο για την αντικειμενικότητα-σοβαρότητά τους, τις σχέσεις τους με τον αναρχικό χώρο και τα αντανακλαστικά τους απέναντι στο ΚΚΕ. Δυστυχώς η μεγάλη πλειοψηφία συντάχθηκε με το ρεύμα της επίθεσης ενάντια στο ΠΑΜΕ, την οποία καλλιεργούσαν συστηματικά και αστικά ΜΜΕ -ο Πορτοσάλτε στον ΣΚΑΪ πχ αναφερόταν στο ΠΑΜΕ ως “κόκκινη δύναμη καταστολής”, συμπληρώνοντας πως “τα χημικά της αστυνομίας είναι καλύτερα από τα κοντάρια του ΠΑΜΕ”.

Εξαίρεση στον κανόνα ήταν μεταξύ άλλων οι σωστές, αντικειμενικές ανακοινώσεις που έβγαλαν το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καταδικάζοντας ευθέως την παρακρατική βία ενάντια σε διαδηλωτές -αν και όπως φάνηκε, δεν απηχούσαν σε μεγάλο βαθμό τη γνώμη και τις διαθέσεις της βάσης τους.

Σε αντίστοιχο μήκος κύματος, ως εξαίρεση στον κανόνα, στάθηκε η ανακοίνωση της ομάδας “Περιεκτικής Δημοκρατίας” του Φωτόπουλου και η ιδιότυπη ανάλυση του Sarajevo-Mag από τον Αυτόνομο χώρο.

8) Αναμφισβήτητα, το πιο συγκλονιστικό γεγονός της ημέρας ήταν η παρα-κρατική δολοφονία του Δημήτρη Κοτζαρίδη, του οικοδόμου από τον Βύρωνα. Τα μπλοκ της διαδήλωσης κατάφεραν να ακυρώσουν το παρακρατικό σχέδιο, αλλά το τίμημα που πλήρωσαν ήταν βαρύ. Και το κλασικό μαύρο “ανάθεμα” ότι το ΠΑΜΕ είχε νεκρό από τα ΜΑΤ και δεν αντέδρασε καν, έχει κοντά πόδια, όπως κάθε ψέμα.

Θυμίζουμε καταρχάς, ότι εκείνη τη μέρα μεταφέρθηκαν στον Ευαγγελισμό δεκάδες άτομα, οπότε μόνο για “τυχαίο, μεμονωμένο κρούσμα” δεν μπορεί να γίνει λόγος.

Η ανακοίνωση για τον θάνατο του Κοτζαρίδη έγινε από τα μεγάφωνα και τον Γ. Πέρρο στους διαδηλωτές, που συντετριμμένοι κράτησαν ένα λεπτό σιγής στη μνήμη του.

Ενώ το ΚΚΕ στην ανακοίνωσή του κατήγγειλε ανοιχτά το παρακρατικό σχέδιο, υπογραμμίζοντας την τεράστια ευθύνη της κυβέρνησης για τη δολοφονική επίθεση.

9) Τα αστικά επιτελεία έπαιξαν μπάλα σε δύο επίπεδα εκείνες τις μέρες, αλλά και μεταγενέστερα. Όλοι θυμούνται το ελεεινό πρωτοσέλιδο της Αυριανής του Κουρή, που καλούσε με πρωτοσέλιδο χτύπημα να αναλάβει το ΠΑΜΕ την περιφρούρηση της χώρας για να επιβάλει την τάξη, ενώ το Έθνος από κοντά άφηνε παρόμοια πονηρά υπονοούμενα, που τάχα συζητιούνταν εμπιστευτικά σε πηγαδάκια στη Βουλή: Όσο λειτουργεί με αυτό τον τρόπο το ΠΑΜΕ, η αστυνομία… δεν χρειάζεται!

Κι ας μην ξεχνάμε αυτούς που τιμούσαν τους πεθαμένους, για να θάψουν τους νεκρούς, όπως ο Τριανταφυλλόπουλος της Ζούγκλας.

Στον αντίποδα, τα άθλια επιχειρήματα για τους “τραμπούκους” του ΠΑΜΕ και τα ΚΝΑΤ ήταν βούτυρο στο ψωμί για την υπερασπιστική γραμμή των συνηγόρων υπεράσπισης των Χρυσαυγιτών, που αξιοποιούσαν τα φωτογραφικά στιγμιότυπα με τον Σωτ. Πουλικόγιαννη, τον βασικό τους στόχο στη δολοφονική επίθεση που εξαπέλυσαν στο Πέραμα ενάντια στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ.

10) Η 20ή Οκτώβρη ήταν πολιτικό ορόσημο, που άφησε τη σφραγίδα του και στην προσωπική διαδρομή αρκετών αγωνιστών, ως κορύφωση διεργασιών και οσμώσεων, που ήταν ούτως ή άλλως έντονες εκείνο το διάστημα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του τραγουδοποιού Γ. Σαρρή που είχε προσεγγίσει ήδη το ΠΑΜΕ και παρέμεινε στις γραμμές του μέχρι σήμερα, σε αντίθεση με άλλες εφήμερες προσεγγίσεις που δεν είχαν χρονικό βάθος.

Πολύ χαρακτηριστική για τη συναισθηματική ένταση με την οποία βίωσαν εκείνες τις μέρες όσοι έχουν μια πολιτική ένταξη, είναι και όσα είπε την επόμενη μέρα ο Θύμιος Καλαμούκης στην Ελληνοφρένεια, που απαντά με τον δικό του τρόπο και ενωτική διάθεση σε όσα άκουγε και του έστελναν στην εκπομπή.

Μεταξύ πολλών άλλων, μπορείτε να διαβάσετε και τα εξής για τα γεγονότα της 20ής Οκτώβρη.

-Το κείμενο του Άθλιου στο παλιό Γκράνμα, ίσως την καλύτερη ανταπόκριση των ημερών για όσα συνέβησαν.

-Το χρονικό των γεγονότων από τον Ριζοσπάστη

Ο οργανωμένος λαός κουρέλιασε τη δράση των παρακρατικών
Καπνογόνο και πυροσβεστήρας έπνιξαν τον οικοδόμο
Δολοφονική επίθεση παρακρατικών στους διαδηλωτές
Δεν θα χαριστούμε στους προβοκάτορες, θα δώσουμε τη μάχη όπως την καταλαβαίνουμε εμείς
Μαρτυρίες για τη δολοφονική επίθεση

-Τα προβοκατόρικα σχόλια του ΣΚΑΪ (εδώ και εδώ) -και όχι μόνο…

-Το άρθρο του Μαργαρίτη για τον κουκουλοφορισμό στον Ριζοσπάστη.

-Μια μαρτυρία του Ηρόδοτου -παλιός red blogger- και τα σχόλια που ακολουθούν.

-Το κείμενο του δικού μας Λαϊκού Στρώματος για την επέτειο.

-Το ανθολόγιο του Fadomduck με τα σχόλια που λογοκρίθηκαν στο Indymedia εκείνες τις μέρες.

-Ένα μικρό, ενδεικτικό φωτορεπορτάζ, από τα δεκάδες που μπορεί να βρει κανείς στο διαδίκτυο.

–Την τοποθέτηση κάποιου που τα επόμενα χρόνια ακολούθησε πολύ διαφορετική πορεία, φτάνοντας ως τα ΑΣΚΙ…

-Την οργισμένη στήλη του Στάθη (Ναυτίλος) στην Ελευθεροτυπία, την επόμενη μέρα. Από τις λιγοστές πολύ καλές τοποθετήσεις που έκανε τα τελευταία χρόνια…