Είναι γελασμένοι αν νομίζουν ότι θα αποκόψουν τους εργαζόμενους από τα ταξικά συνδικάτα!

Από την πρώτη στιγμή της πανδημίας το Σωματείο Εργαζομένων «New SIA Greece» (πρώην «First Data») άνοιξε το ζήτημα της τηλεργασίας πλατιά στους εργαζόμενους, με ανακοινώσεις, περιοδείες, εξορμήσεις, με κάθε τρόπο.

Κύριο αίτημά μας ήταν να έχει προσωρινό και όχι μόνιμο χαρακτήρα, καθώς η θέση των εργαζομένων είναι στους χώρους δουλειάς.

Κάναμε παρεμβάσεις στην εργοδοσία ώστε να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας για τους εργαζόμενους που δούλευαν ακόμα στα κτίρια, να παρέχει εκείνη με δικά της έξοδα και κόστος όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό για την τηλεργασία, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και τις συνέπειες που θα είχε για μας σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Αρχικά, μεγάλο κομμάτι εργαζομένων, κυρίως κάτω από το φόβο της εξάπλωσης της Covid-19, το είδαν σαν θετικό μέτρο, προκειμένου – όπως μας έλεγαν τότε και από την εργοδοσία – να αποσυμφορηθούν τα κτίρια. Θεωρούσαν πως θα απαλλαγούν από περιττά έξοδα, όπως αυτά της μετακίνησης από και προς το χώρο δουλειάς, πως θα είναι πιο προστατευμένοι στο σπίτι τους. Ιδιαίτερα οι γονείς και κυρίως οι μητέρες πίστευαν ότι θα «χόρταιναν» περισσότερο τα παιδιά τους, νόμιζαν ότι θα ήταν ένα έκτακτο μέτρο, για 2-3 μήνες.

7 μήνες μετά, η εικόνα αυτή φαίνεται να έχει αλλάξει.

Η τηλεργασία αγγίζει σήμερα το 90%! Η εργοδοσία εφάρμοσε διευρυμένα την τηλεργασία πολύ πριν η κυβέρνηση νομοθετήσει την υποχρέωση του 40%, χωρίς να υπάρχει στον ορίζοντα ημερομηνία λήξης αυτής της κατάστασης.

Οι εργαζόμενοι μέσα και από την προσωπική τους πείρα πια έχουν βγάλει συμπεράσματα. Οπως αναφέρουν χαρακτηριστικά αρκετοί, αλλιώς το είχαν στο μυαλό τους και αλλιώς εξελίχθηκε. Μετά τους 3 μήνες άρχισαν να βιώνουν τις συνέπειες πιο έντονα.

Τα έξοδα όχι μόνο δεν περιορίστηκαν, αλλά αυξήθηκαν. Κάποιοι εργαζόμενοι αναγκάστηκαν να αγοράσουν καρέκλες, πληκτρολόγια, να αλλάξουν γραμμές του ίντερνετ, «φούσκωσαν» οι λογαριασμοί της ΔΕΗ κ.λπ.

Η εντατικοποίηση της δουλειάς και η κούραση έχουν μεγαλώσει. Πολλοί είναι αυτοί που αναγκάζονται να δουλέψουν στο τραπέζι της κουζίνας, ή πάνω στο κρεβάτι, απομονωμένοι σε ένα δωμάτιο για να «μην τους ενοχλούν τα παιδιά».

Πολλοί είναι επίσης αυτοί που λένε ότι πλέον δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ της ώρας εργασίας και του προσωπικού χρόνου, ενώ δεν αντέχουν την απομόνωση, το ότι δεν κοινωνικοποιούνται και είναι μακριά από τους συναδέλφους τους.

Το Σωματείο όλο αυτό το διάστημα προσπάθησε να κρατήσει επαφή με όλα τα μέλη του αλλά και συνολικά με τους εργαζόμενους, αξιοποιώντας κάθε μέσο και τρόπο, τηλέφωνα, emails κ.ά. Αξιοποιήσαμε το μητρώο του επιχειρησιακού μας Σωματείου, με συνεχή επαφή και ενημέρωση των εργαζομένων. Αυτό μας βοήθησε να έχουμε πάντα καλή εικόνα από το χώρο, τους εργαζόμενους, τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στη δουλειά και τη ζωή τους, τα μέτρα που παίρνει η εργοδοσία κάθε φορά. Παράλληλα πραγματοποιήσαμε συναντήσεις – παρεμβάσεις στην εργοδοσία για να θέτουμε τα αιτήματά μας, να βάζουμε εμπόδια στα σχέδιά της.

Σήμερα, με βασικό επιχείρημα την εκτεταμένη χρήση της τηλεργασίας και τη «χασούρα» που λέει πως έχει από την κρίση, η εργοδοσία παίρνει και νέα μέτρα για να αυξήσει την κερδοφορία της.

Προχωρά σε μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», καθώς στο χώρο είχαμε υπογράψει πρόσφατα επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση με αυξήσεις (αύξηση του βασικού μισθού στα 710 ευρώ). Κλείνει το κτίριο στο κέντρο της Αθήνας που εξυπηρετούσε επί χρόνια εκατοντάδες συναδέλφους, σταματά πολλά από τα υπηρεσιακά λεωφορεία που μεταφέρουν τους εργαζόμενους στα κτίρια του Κρυονερίου και του Αγ. Στεφάνου, μειώνει το ωράριο των καθαριστριών, σταματά τις απολυμάνσεις, κλείνει μέχρι και τουαλέτες.

Η αγωνία και η ανασφάλεια των εργαζομένων μεγαλώνουν. Από τη μία οι συνάδελφοι δεν βλέπουν να υπάρχει σχέδιο να επιστρέψουν άμεσα για δουλειά στα κτίρια, από την άλλη οι εργαζόμενοι που δουλεύουν στο κέντρο καλούνται να αλλάξουν όλη τη ζωή τους (να «ξεβολευτούν», όπως αναφέρει η εργοδοσία!) και να ανέβουν στο κτίριο στον Αγ. Στέφανο με δικά τους μεταφορικά μέσα και έξοδα. Παράλληλα βέβαια δυναμώνουν η οργή και η αγανάκτηση των συναδέλφων, κάτι που εκφράζεται σε κάθε επικοινωνία μαζί τους.

Το Σωματείο μας έπρεπε να βρει άμεσα τρόπο να έρθει σε επαφή με τους συναδέλφους μας, με τον κόσμο που δούλευε και είχαμε να δούμε από κοντά 7 μήνες.

Πήραμε την απόφαση να επικοινωνήσουμε ξανά με όλο το μητρώο μας και με όσο περισσότερους συναδέλφους μπορούσαμε, να βρεθούμε από κοντά.

Με μεθοδική δουλειά, οργανώσαμε συσκέψεις του Σωματείου ανά περιοχή, γειτονιά, δήμο προκειμένου να συζητηθούν οι εξελίξεις, να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε ποια θα είναι η απάντησή μας στην επίθεση που δεχόμαστε από την εργοδοσία και την κυβέρνηση. Προχωρήσαμε σε 6 συσκέψεις (3 στα κτίρια και 3 σε διαφορετικές περιοχές της Αττικής).

Η ανταπόκριση των συναδέλφων ήταν πραγματικά συγκινητική, μας εξέπληξε θετικά και εμάς τους ίδιους. Συνάδελφοι μας ευχαριστούσαν για αυτήν την πρωτοβουλία που πήραμε, μας ζήταγαν να το σταθεροποιήσουμε. Τους κινητοποίησε από τη μία η μεγάλη ανάγκη να ξαναβρεθούν από κοντά με συναδέλφους τους που χρόνια ολόκληρα δουλεύανε δίπλα – δίπλα, συζητούσανε συλλογικά μέσα στο χώρο δουλειάς με συσκέψεις, μαζέματα, Γενικές Συνελεύσεις του Σωματείου. Εκφράστηκε ταυτόχρονα η ανάγκη να μοιραστούν και να συζητήσουν με το Σωματείο και μεταξύ τους τα κοινά μας προβλήματα, να πουν και μια κουβέντα παραπάνω, αλλά και ότι η κατάσταση έχει φτάσει πλέον στο απροχώρητο.

Από όλες τις συζητήσεις αναδεικνυόταν το γεγονός ότι οι εργοδότες πάνε να φορτώσουν άλλη μια κρίση στην πλάτη μας, και μάλιστα αυτή τη φορά θέλουν να μας έχουν και κλεισμένους στα σπίτια μας, για να μην μπορούμε να οργανωνόμαστε, να απαντάμε, να διεκδικούμε.

Από τις μαζικές συσκέψεις που κάναμε ο κόσμος πήρε θάρρος, δύναμη να συνεχίσει. Πρόβαλε η ανάγκη από τους ίδιους τους εργαζόμενους να απαντήσουμε δυναμικά και αγωνιστικά στα αντεργατικά σχέδια της εργοδοσίας. Οι προτάσεις ήταν πολλές.

Πρώτη απάντηση δόθηκε με τη στάση εργασίας που πραγματοποιήσαμε την Τρίτη 13/10. Μια στάση εργασίας που στέφθηκε με επιτυχία, καθώς η συμμετοχή των εργαζομένων ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά, παρά την τηλεργασία. Εργαζόμενοι από το σπίτι έκλεισαν το laptop, νέοι ενοικιαζόμενοι συνάδελφοι, ακόμα και νεοπροσλαμβανόμενοι που βρίσκονται σε εκπαίδευση, συμμετείχαν στο πλευρό του Σωματείου.

Ο τρόπος που δούλεψε το Σωματείο αυτό το διάστημα χρειάζεται να είναι οδηγός και για το μέλλον: Η προσπάθεια των εργοδοτών και της κυβέρνησης να απομονώσουν τους εργαζόμενους, να τους αποκόψουν από το ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα, θα δυναμώσει.

Η ίδια η ανταπόκριση από τον κόσμο μάς έδωσε καταρχάς θάρρος, κουράγιο και αισιοδοξία να συνεχίσουμε αυτόν τον τρόπο δουλειάς, να δυναμώσει η παρέμβασή μας. Επίσης, περισσότερος κόσμος ένιωσε την ανάγκη να βοηθήσει, να ενημερώσει, να πείσει ο ίδιος τους συναδέλφους για τους λόγους της κινητοποίησης. Πήρε την υπόθεση στα χέρια του. Το Σωματείο εκ των πραγμάτων αναγκάστηκε, και καλώς έπραξε, να πάει να βρει τους συναδέλφους στον τόπο κατοικίας τους, να βρει κατάλληλους χώρους για να μπορούν να γίνουν οι συσκέψεις, προκειμένου να έρθουν οι εργαζόμενοι αλλά και να τηρούνται τα απαραίτητα μέτρα προστασίας (σε πλατείες, γραφεία άλλων συλλόγων, καφετέριες), να βρει κατάλληλη μέρα για τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή.

Σε αυτήν την κατεύθυνση χρειάζεται να συνεχίσουμε τη δουλειά, μέχρι και ο τελευταίος εργαζόμενος να επιστρέψει στο χώρο δουλειάς, με όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας και όλα τα δικαιώματά μας!