Χοσέ Πικουλίν Ορτίθ – Ο Λατίνος εραστής του μπάσκετ

Αν το μπάσκετ ήταν έρωτας, ο Χοσέ Ορτίθ θα ήταν στην αφρόκρεμα με τα μεγαλύτερα καμάκια, είτε με χαίτη και ελαφριά αφάνα, είτε με γλειμμένο μαλλί, σεσημασμένος Λατίνος εραστής που μιλούσε στην μπάλα και την έστελνε ζαλισμένη στο διχτάκι, συχνά μετά από γκελ στο ταμπλό και με τη χαρακτηριστική καμπύλη που έδινε στις βολές του.

Κι αν το Πουέρτο Ρίκο ήταν μια μπασκετική συμμορία, που έδινε την εντύπωση ότι είχε μείνει είκοσι χρόνια η ίδια, ο Ορτίθ θα ήταν ο αρχηγός της σπείρας, με την πιο συνεπή παρουσία στα πιο μεγάλα κόλπα της, όπως την 4η θέση στο Μουντομπάσκετ της Αργεντινής, στον αστερισμό του “4”, που αποσύρθηκε προς τιμήν του από την εθνική.  Ένα ζιζάνιο (προσωνύμιο από έναν χαρακτήρα στον Μάγο του Οζ), που κόλλησε νωρίς το μικρόβιο της πορτοκαλί θεάς και την υπηρέτησε πιστά, ώσπου να τον νικήσει ο χρόνος.

Η πρώτη του αγάπη -και παντοτινή- στο επαγγελματικό μπάσκετ ήταν οι Ατλέτικος Σαν Χερμάν. Την τελευταία γεμάτη χρονιά του στην ομάδα έφτασε εντυπωσιακούς όρους (25 π. και 14 ρ.) και πήρε το πρωτάθλημα. Ήταν όμως τέτοιο το δέσιμο που αναπτύχθηκε, που σχεδόν κάθε καλοκαίρι επέστρεφε να την ενισχύσει.

Το επόμενο βήμα ήταν το κολέγιο του Όρεγκον και αργότερα το ΝΒΑ, όπου επιλέχτθηκε στο νο 15 από τους Γιούτα Τζαζ, σε ένα draft γεμάτο ποιοτικούς ψηλούς. Δεν κέρδισε όμως θέση βασικού, και αρνήθηκε να δεχτεί τον ρόλο κομπάρσου πολυτελείας, ανοίγοντας το κεφάλαιο της Ισπανίας, με σκαλοπάτι τη χρονιά στη Θαραγόθα -γιατί δεν ήθελε να καταγραφεί ως επαγγελματίας ΝΒΑer και να χάσει τους Ολυμπιακούς της Σεούλ. Στη συνέχεια έπαιξε διαδοχικά στους δύο μεγάλους, Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, και έφτασε με τους μπλαουγκράνα -τρομερό δίδυμο με τον Νόρις- μια ανάσα από την κορυφή της Ευρώπης, σκόνταψαν όμως στο κύκνειο άσμα της μεγάλης Γιουγκοπλάστιγκα.

Ο ευρωπαϊκός τίτλος θα ερχόταν τελικά στο επόμενο κεφάλαιο της καριέρας του, που τον έφερε στα μέρη μας. Αρχικά για τη Λάρισα και το Ηράκλειο -δείγμα του πόσο δυνατή ήταν τότε η Α1 με τέτοιους παικταράδες να λάμπουν σε ομάδες από το δεύτερο ράφι- και στη συνέχεια για τον Άρη. Ο Πικουλίν έκανε πολύ καλές χρονιές, με γεμάτες στατιστικές, βγαίνοντας και πρώτος ριμπάουντερ του πρωταθλήματος.

Στον Άρη έκανε σπουδαίο δίδυμο πύργων με τον μακαρίτη Σάκλεφορντ κι ήταν πρωταγωνιστής στον δρόμο για την κατάκτηση του Κόρατς το 1997: τον εμφύλιο με το Περιστέρι, τους δραματικούς ημιτελικούς με την Μπενετόν του βρωμόχερου Χένρι Ουίλιαμς και την σπουδαία ανατροπή από το -11 του 1ου τελικού επί της Τόφας στην Προύσα, με τον ίδιο να γράφει 25 πόντους.

Την επόμενη χρονιά έφυγε μεσούσης της σεζόν, γιατί ήταν απλήρωτος. Τον έφερε ξανά στη Θεσσαλονίκη ο ΠΑΟΚ, βρέθηκε όμως θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ και έγραψε άδοξο επίλογο σε αυτό το κεφάλαιο. Ήταν ήδη 35 χρονών έπαιξε όμως σχεδόν άλλη μια δεκαετία, ενώ έγινε και ο Μαθουσάλας της Εθνικής, φτάνοντας με το Πουέρτο Ρίκο και στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, για τον επίλογο μιας σπουδαίς καριέρας, με παρουσίες σε πέντε Μουντομπάσκετ, τέσσερις Ολυμπιάδες -μολονότι έπρεπε βάσει κανονισμών να φτάσει 20 χρονών, προτού γίνει διεθνής.

Μετά το τέλος της μεγάλης καριέρας του, έγινε πρεσβευτής της FIBA, πήρε όμως τον κατήφορο μετά τη σύλληψή του από την αστυνομία για την παράνομη κατοχή σφαιρών και μιας φυτείας μαριχουάνας με 200 δενδρύλλια! Αναγνώρισε την εξάρτησή του απο ναρκωτικά κι αλκοόλ, πήρε διαζύγιο, είδε τις εταιρίες του να πτωχεύουν, ενώ έκανε ένα φεγγάρι φυλακή, γιατί παραβίασε τους περιοριστικούς όρους κοινωνικής εργασίας. Κατάφερε όμως να κάνει ένα νέο ξεκίνημα, ανοίγοντας μια δική του πιτσαρία με το όνομα Vintage!

Σαν τις αναμνήσεις που μας ξυπνάει…