Κεμάλ Οκουγιάν: Οι απλοί άνθρωποι δεν έχουν ευθύνη για τις εχθρότητες

Αντιγράφουμε και δημοσιεύουμε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Κεμάλ Οκουγιάν, Γραμματέα της ΚΕ του TKP, που είναι αδελφό κόμμα με το ΚΚΕ, στην εφημερίδα τα ΝΕΑ, για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Η ένταση μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας έχει γίνει μόνιμο ζήτημα την τελευταία περίοδο και δεν υπάρχει ένδειξη ότι οι σχέσεις θα ηρεμήσουν σύντομα. Η φιλελεύθερη ρητορική επί του θέματος καταδεικνύει επί σειρά ετών ότι οι δύο χώρες έχουν πολλά πολιτιστικά κοινά και το πρόβλημα είναι οι πολιτικοίο που παίζουν με τα εθνικά αισθήματα.

Φυσικά, έχουμε πολλά κοινά και οι απλοί άνθρωποι δεν έχουν ευθύνη για τις εχθρότητες που δημιουργήθηκαν. Ωστόσο οι δύο χώρες μοιράζονται ομοιότητες όχι μόνο στις πολιτιστικές πτυχές, όπως η μουσική, το φαγητό κ.λπ. αλλά όσον αφορά το κοινωνικό σύστημα. Η Τουρκία και η Ελλάδα κυβερνώνται και οι δύο από την καπιταλιστική τάξη, έχουν ανταγωνιστικά μονοπώλια, είναι μέλη του ΝΑΤΟ! Ο εθνικισμός δεν είναι αποτέλεσμα ορισμένων μοχθηρών πολιτικών, αλλά των αναγκών των κυρίαρχων τάξεων. Οι διαστάσεις της συνεχιζόμενης κρίσης αναγκάζουν τις αστικές κυβερνήσεις να βασίζονται περισσότερο καθώς οι συνθήκες διαβίωσης των εργατικών μαζών επιδεινώνονται αποφασιστικά. Ο εθνικισμός είναι ένα από τα κύρια μέσα για τη διάσπαση της ενότητας των εργαζομένων, ιδίως όταν αυξάνεται και το ποσοστό των μεταναστών.

Ο εθνικισμός είναι επίσης πολύ βολικός για την άσκηση μιας επιθετικής εξωτερικής πολιτικής. Έτσι, οποιαδήποτε απόπειρα παραβίασης του διεθνούς δικαίου, που έχει εξελιχθεί σε μια συμβολική προστασία στον ιμπεριαλιστικό κόσμο, οποιαδήποτε που στολίζεται φανταχτερά ως “προληπτική” σχετίζεται με τα συμφέροντα των μονοπωλίων που αναζητούν νέα κέρδη.

Πώς μπορεί να επιτευχθεί η «ειρήνη» ή μια «δίκαιη λύση» στις συνεχιζόμενες διαμάχες όπως η Ανατολική Μεσόγειος, το Αιγαίο Πέλαγος, η Κύπρος, τα μεταναστευτικά ζητήματα, εντός του συστήματος που βασίζεται στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και όταν διεξάγεται ένας έντονος ανταγωνισμός μεταξύ ιμπεριαλιστικών χωρών;

Μπορεί κανείς να παρακολουθήσει τι λέγεται για όλα αυτά τα προβλήματα μεταξύ των δύο χωρών. Ας αφήσουμε στην άκρη τη ρατσιστική ρητορική και ας επικεντρωθούμε σε πιο “λογικούς” πολιτικούς ή ακαδημαϊκούς. Στην Ελλάδα και την Τουρκία, χιλιάδες σελίδες εμφανίζονται να αποδεικνύουν τη νομιμότητα της δικής τους πλευράς επί των υφιστάμενων διαφορών. Και φυσικά μπορείτε να βρείτε πολλή αλήθεια σε όλα!

Στην πραγματικότητα αυτό είναι άχρηστο. Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα που είναι αποτέλεσμα του υπάρχοντος παγκόσμιου συστήματος. Πρέπει να αλλάξουμε το παράδειγμα με σαφή τρόπο.

Οι ενεργειακοί πόροι ανήκουν σε όλους τους κατοίκους της περιοχής και όχι στα μονοπώλια που καταστρέφουν τα πάντα (φύση, πηγές και φυσικά ανθρωπότητα). Πώς μπορούμε να προσπαθήσουμε να βρούμε την απάντηση “ποιος έχει δίκιο” όταν σχεδόν όλοι, ΗΠΑ, Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία, Καναδάς, Ισραήλ, Ρωσία, Αίγυπτος, Ολλανδία, βρίσκονται σε έναν βαθύ και χαοτικό ανταγωνισμό και όταν οι συμμαχίες αλλάζουν συνεχώς;

Υπάρχει λογικός τρόπος επίλυσης του Κυπριακού στο πλαίσιο δύο ιμπεριαλιστικών θεσμών, ΕΕ και ΝΑΤΟ; Αυτό είναι γελοίο, όπως η επαίσχυντη στάση ορισμένων δυνάμεων στην Τουρκία, που συχνά ζητούν από τη Γερμανία, τη Γαλλία ή την ΕΕ να ασκήσουν συλλογικές πιέσεις στον Ερντογάν, και ορισμένους που μοιράζονται ανοιχτά την αισιοδοξία τους για μια πιθανή κυβέρνηση Μπάιντεν που θα “τιμωρήσει” την τουρκική κυβέρνηση!

Για να υπερασπιστείτε την ανεξαρτησία, την κυριαρχία, την ειρήνη, πρέπει πρώτα απ’ όλα να απαλλαγείτε από τις τάξεις των εκμεταλλευτών στη χώρα σας. Να αντιταχθείτε σε οποιαδήποτε παρέμβαση ή στρατιωτική πράξη εκ μέρους των “δικών σας” αρχουσών τάξεων, αλλά και να μην παίζετε με “εξωτερικούς” συμμάχους για χάρη του αγώνα μέσα στη χώρα. Όπως λένε πάντα οι κομμουνιστές, η διάκριση μεταξύ του εθνικισμού και του πατριωτισμού της εργατικής τάξης είναι ότι οι μεν συμμαχούν με τους ληστές μέσα στη χώρα τους εναντίον άλλων, ενώ οι δε αγαπούν τη χώρα τους τόσο ώστε να θέλουν να απαλλαγούν από όλους τους ληστές.