Η (αστική) δημοκρατία πέθανε, ζήτω η δημοκρατία!
Όσα διαδραματίζονται στη Γαλλία αναδεικνύουν ξανά σε όλη της την έκταση την οργανική σύνδεση της κρίσης και των αδιεξόδων του σύγχρονου καπιταλισμού με τον ισλαμικό τζιχαντισμό και την ριζική ασυμβατότητά του με κάθε μορφή δημοκρατίας. Σε μια διαλεκτική πανουργία από αυτές που η ιστορία συνηθίζει, η αστική δημοκρατία πεθαίνει συμβολικά στη χώρα που γεννήθηκε πριν από 230 χρόνια.
Σε πρωινή εκπομπή της ΕΡΤ, όταν κλήθηκε να σχολιάσει τη νέα ισλαμιστική τρομοκρατική επίθεση στη Γαλλία, η γνωστή και μη εξαιρετέα Σώτη Τριανταφύλλου υποστήριξε ότι η αντιπαράθεση για τα σκίτσα του περιοδικού Charlie Hebdo είναι επουσιώδης και προσχηματική, γιατί αυτό που διακυβεύεται δεν είναι η ελευθερία του λόγου αλλά κάτι πολύ σημαντικότερο, το γεγονός ότι στις ευρωπαϊκές χώρες συρρέουν εκατομμύρια μουσουλμάνων που δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν τις ηθικές και πολιτισμικές αξίες των δυτικών κοινωνιών, την εκκοσμίκευση και τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Και βέβαια, κατά την προσφιλή της τακτική, δεν παρέλειψε να κατηγορήσει την αριστερά ως βασική υπαίτια του προβλήματος, που υπερασπιζόμενη την ενσωμάτωση και τα δικαιώματα των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων καλλιέργησε υπερβολικά την ανεκτικότητα, ενώ κατέληξε διαπιστώνοντας ότι το μέχρι πρόσφατα κυρίαρχο μοντέλο της πολυπολιτισμικότητας είναι πλέον μη λειτουργικό και πρέπει να εγκαταλειφθεί.
Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που η συγκεκριμένη προβάλλει αυτές τις απόψεις, τις οποίες επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία τα τελευταία χρόνια σε άρθρα και συνεντεύξεις της, με εξόφθαλμες ανακρίβειες και λογικά άλματα στα όρια της γραφικότητας. Αν αξίζει να ασχοληθούμε και πάλι μαζί της είναι γιατί έχει αναγορευθεί σε οργανική διανοούμενη της νεοφιλελεύθερης δεξιάς στην Ελλάδα και το εξωτερικό και όσα λέει αντανακλούν πλέον τις κεντρικές επιλογές της άρχουσας τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων σε όλο και περισσότερες χώρες. Συγκεκριμένα, η απροκάλυπτη υποστήριξη “ολοκληρωτικού πολέμου” κατά του Ισλαμ και των μουσουλμάνων, οι οποίοι παρουσιάζονται συλλήβδην ως αρνητές του διαφωτισμού και εν δυνάμει τρομοκρατική απειλή συνιστά πολιτική του επίσημου γαλλικού κράτους τουλάχιστον από την επίθεση στο Bataclan και μετά. Τόσο η αντίδραση του προέδρου Μακρόν όσο και τα προσβλητικά για την ισλαμική θρησκεία σκίτσα του Charlie Hebdo είναι ενδεικτικά αυτής της γραμμής, η οποία ρίχνει συνειδητά νερό στο μύλο του τζιχαντισμού. Και το πλέον ανησυχητικό και εξοργιστικό είναι ότι όλα αυτά γίνονται στο όνομα της ελευθερίας του λόγου και της δημοκρατίας, την ώρα που ένα από τα σημαντικότερα κεκτημένα της, η πολυπολιτισμικότητα και η αρμονική συμβίωση λαών, εθνών και θρησκειών, αποκηρύσσεται ρητά ως παρωχημένο και όσοι εξακολουθούν να το υπερασπίζονται στιγματίζονται ως αφελείς ή επικίνδυνοι.
Έτσι, όσα διαδραματίζονται στη Γαλλία αναδεικνύουν ξανά σε όλη της την έκταση την οργανική σύνδεση της κρίσης και των αδιεξόδων του σύγχρονου καπιταλισμού με τον ισλαμικό τζιχαντισμό και την ριζική ασυμβατότητά του με κάθε μορφή δημοκρατίας. Σε μια διαλεκτική πανουργία από αυτές που η ιστορία συνηθίζει, η αστική δημοκρατία πεθαίνει συμβολικά στη χώρα που γεννήθηκε πριν από 230 χρόνια. Το αν το τέλος της θα σηματοδοτήσει το θάνατο της δημοκρατίας γενικά ή την αρχή μιας “διαρκούς επανάστασης” στα χνάρια της ρωσικής, όπου τα εργατικά και λαϊκά στρώματα θα διασώσουν τις προοδευτικές-δημοκρατικές κατακτήσεις της αστικής τάξης και θα ξεκινήσουν μια προσπάθεια ποσοτικής και ποιοτικής διεύρυνσής τους με ορίζοντα την κομμουνιστική χειραφέτηση θα το δείξει ο χρόνος.
