Τόσο πολύ φοβάστε το κίνημα;

Τα ΜΑΤ χτυπούν άκριτα, τυφλά. Η βία τους κατά των πολιτών είναι ανυπολόγιστα επικίνδυνη, χρόνια τώρα. Οι κυβερνήσεις ανεβοκατεβαίνουν, μα ο ρόλος των δυνάμεων καταστολής δεν αλλάζει, όσο κι αν κάποιοι εξαπατούσαν το λαό, επικαλούμενοι πως δήθεν θα καταργήσουν ή θα εκδημοκρατίσουν τις δυνάμεις καταστολής. Τίποτα δεν άλλαξε. Ποτέ.

Μας θυμώνει πολύ η επίθεση κατά του 5χρονου παιδιού και της μητέρας του, είμαστε στο πλευρό τους αναμφισβήτητα, αλλά δεν μας εκπλήσσει. Έχουμε φάει ξύλο ως μαθητές, ως φοιτητές, ως “γραβατωμένο κίνημα”. Ξύλο στο κεφάλι, στην κοιλιά, παντού. Βαράνε δεν κοιτάζουν. Δεν τους απασχολεί αν αυτός που έχουν απέναντί του είναι άνθρωπος 95 ετών ή 5, αν είναι μια έγκυος γυναίκα, ένα μόλις γεννημένο μωρό.

Έχουμε θρηνήσει σύντροφο από δακρυγόνα. Ο Δημήτρης Κοτζαρίδης τον Οκτώβρη του 2011, δολοφονήθηκε από τις δυνάμεις καταστολής. Άνθρωποι έχουν χάσει την όρασή τους, άλλοι το πόδι τους, άλλοι έχουν χρόνια αναπνευστικά. Έχουμε εν ψυχρώ δολοφονίες εφήβων από την αστυνομία.

Εμείς ξέρουμε και πώς λειτουργούν και πόσο επικίνδυνοι είναι. Στην πραγματικότητα όμως, δεν είμαστε εμείς οι φοβισμένοι, εκείνοι φοβούνται εμάς. Λίγες μέρες πριν την 17η Νοεμβρίου και ο τρόμος τους για μια μαζική διαδήλωση, είναι τεράστιος.

Καμία έπληξη λοιπόν, μόνο δυνατό και μαζικό κίνημα, απαίτηση δικαιοσύνης!