Είμαστε χρήσιμοι μόνο όταν δουλεύουμε… – Ύμνος εις την ανελευθερία

Το πρωί ο Άδωνις μιλούσε για τη σημασία που έχει στον δυτικό κόσμο η “ελευθερία του ατόμου”. Το βράδυ η κυβέρνηση επέστρεψε στο γνωστό τροπάρι, εξήγγειλε επιπρόσθετα περιοριστικά μέτρα και μας έδειξε τη σημασία που έχει το αφήγημα της “ατομικής ευθύνης” στις καπιταλιστικές χώρες.

Οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης είχαν κυνήγι ερμηνείας και κοπτοραπτική. Αρχικά πολλοί κατάλαβαν ότι απαγορεύονται delivery και take away (τροφοδιανομή και παραλαβή σε πακέτο, όπως θα μας διόρθωνε ο Μπαμπινιώτης) μετά τις εννιά. Αργότερα “διευκρινίστηκε” πως ο περιορισμός δεν ισχύει για τη διανομή και μάλλον ούτε για την παραλαβή από το μαγαζί.

Έμεινε η απαγόρευση από τις 9 το βράδυ, λες και περιμένουμε αεροπορική επίθεση και βομβαρδισμούς. Δεν επικράτησε όμως το χειρότερο σενάριο (ακόμα) και “νιώσαμε ανακούφιση”, με τη λογική του Χότζα. Μα αν όλα αυτά συνέβαιναν σε καμιά “Σοβιετία”, θα θυμόντουσαν τον άλλο Χότζα και θα μας έλεγαν για “κόκκινες δικτατορίες”.

Κι αν δεν πιάσει ούτε αυτό; Τι είναι επόμενο στη λίστα του Σίντλερ Χαρδαλιά; Να μεταλλαχθούμε όλοι σε Μάσκες, σαν τον Τζιμ Κάρεϊ; Μια απαγόρευση κυκλοφορίας με τη δύση του ηλίου; Να πέσουμε σε χειμερία νάρκη και να ξυπνήσουμε όταν αρχίσει η τουριστική περίοδος του επόμενου καλοκαιριού; Να κινούμαστε με ηλεκτρονικά βραχιολάκια, για να εντοπίζονται άμεσα οι παραβάτες; Να απαγορευτούν κι οι 9 1/2 εβδομάδες, γιατί υπερβαίνουν το 9; (Κακό, αλλά μετά από μερικούς μήνες εγκλεισμού ακόμα, αυτό περίπου θα είναι το χιούμορ μας…)

Οι μόνες μετακινήσεις που επιτρέπονται τη νύχτα είναι για δουλειά, υγεία και βόλτα με κατοικίδια, για να συνηθίζουμε στη νέα κατάσταση ως τέτοια. Επιτρέπεται επίσης η μετατόπιση του τόνου στη λέξη “δουλειά”, στην παραλήγουσα.

Η ψυχική υγεία είναι εκτός ύλης στις προβλέψεις της κυβέρνησης. Η ανάγκη να ξεσκάσεις, να συζητήσεις με κάποιον μετά τη δουλειά, χωρίς να πέσουν οι μάσκες, να πας μια βόλτα, να αφήσεις τη φυλακή με τους τέσσερις τοίχους και τις οθόνες, δεν είναι τόσο αναγκαία και κρίνεται περιττή, μετά τις εννιά.

Οι μόνες χρήσιμες μετακινήσεις είναι από και προς το κάτεργο, σπίτι-δουλειά και αντίστροφα. Τότε εκπληρώνουμε τον ρόλο μας σε αυτήν την κοινωνία και νιώθουμε γεμάτοι, σαν γαλοπούλες τα Χριστούγεννα, που θα ανοίξουμε να κινηθεί η αγορά. Τόσο γεμάτοι, που σου έρχεται να σκάσεις με τόση πληρότητα, παρά τις άδειες τσέπες.

Η δουλειά συνεχίζεται μέχρι τελικής πτώσεως, δική μας και του συστήματος υγείας. Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται όμως να σηκώσεις τη γραμμή των κερδών του αφεντικού σου, ακόμα κι αν είναι επί πτωμάτων, ευθέως παράλληλη με τη συνάρτηση των θυμάτων του ιού. Στη δουλειά εξάλλου δεν κολλάμε, γιατί είμαστε πιο προσεκτικοί, το λένε και οι ειδικοί, όπως ο Σωτήρης…

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Και τα κρούσματα ατομικής ανευθυνότητας, από την εκκωφαντική απουσία της κρατικής ευθύνης. Είμαστε πρόθυμοι να δεχτούμε κι άλλες θυσίες, όταν αυτές πιάνουν τόπο, ως μέρος ενός συνόλου. Όχι όταν βλέπουμε την κυβέρνηση να σπαταλά τον πολύτιμο χρόνο που κερδίσαμε στο πρώτο κύμα, για να μας αφήσει χωρίς ασπίδα (ΕΣΥ) απροστάτευτους. Εξάλλου μας είπαν πως οι ασπίδες (προσωπίδες) δεν είναι προβλεπόμενες πια. Μόνο μάσκες και άγιος ο θεός του χρήματος.

ΜΕΘ και λεωφορεία δεν μπορούν να γεννήσουν, και τα λεφτόδεντρα είναι πιασμένα για τις επιχειρήσεις. Οι απαγορεύσεις όμως είναι πιο εύκολες. Απαγόρευση κυκλοφορίας, διαδηλώσεων, απεργίας, δε θα τα χαλάσουμε εκεί όμως. Ο καλός μύλος της αντίδρασης όλα τα αλέθει. Και ο μήνας η ώρα έχει εννιά για τα αφεντικά…

Για αυτούς λοιπόν, τους κρατούντες, το πιο εκπληκτικό και πιο μεγάλο, είναι ένας μπίζνεσμαν που τον μποδίζουν να κερδίσει. Και όχι ένας εργάτης που τον εκμεταλλεύονται και δεν του αφήνουν καν την ψευδαίσθηση μιας ελευθερίας κινήσεων, στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο του. Εκτός κι αν απολυθεί στο ενδιάμεσο, οπότε θα έχει όσο χρόνο θέλει να κοιτάει το ταβάνι.

Ας οπλιστούμε όμως με υπομονή. Ο εγκλεισμός από τα περιοριστικά μέτρα είναι προσωρινός, η ανελευθερία (θα) είναι μόνιμη. Αυτό θέλουν να πιστεύουν δηλαδή…

Η ελευθερία για εμάς είναι μια ωραία γυναίκα -όχι κάνα χοντρογούρουνο αστικό. Και η συνείδηση της αναγκαιότητας. Της ανάγκης για δημόσια υγεία, για ουσιαστικά μέτρα προστασίας για τον λαό μας. Και προπαντός της ανάγκης να ξεμπερδεύουμε με αυτό το σύστημα που μας βλέπει σαν λογιστής: κόστος εργασίας όταν δουλεύουμε, κόστος συντήρησης όταν αρρωσταίνουμε, πολιτικό κόστος όταν πεθαίνουμε…