«Το Πολυτεχνείο το υπερασπίστηκε ο αδερφός μου ως την τελευταία στιγμή…»
Η Έλλη Χαλβατζή γράφει για τον αλύγιστο αγωνιστή του αντιδικτατορικού αγώνα, αδελφό της, Θωμά Χαλβατζή, με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και τη συμπλήρωση – σε λίγες μέρες – δυο χρόνων από τη μέρα που έφυγε από τη ζωή.
Ο Θωμάς (Μάκης) Χαλβατζής υπήρξε αλύγιστος αγωνιστής του αντιδικτατορικού αγώνα. Η μορφή του βρίσκεται αποτυπωμένη στην κλασική φωτογραφία της πύλης του Πολυτεχνείου, πάνω από τα κάγκελα, στην κολώνα, όπου παρέμεινε ως τη στιγμή που μπήκε το τανκ.
Έφυγε απροσδόκητα από τη ζωή στις 26 του Νοέμβρη 2018, λίγες μέρες μετά την 45η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Από την Έλλη Χαλβατζή αδελφή του Θωμά και του Σπύρου Χαλβατζή, προέδρου του Συνδέσμου Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974 λάβαμε και δημοσιεύουμε το κείμενο και τη φωτογραφία.
Ο Θωμάς Χαλβατζής
Με ιδιαίτερη συγκίνηση δημοσιεύουμε το κείμενο στη χειρόγραφη μορφή του σαν ενσταντανέ τιμητικής μνήμης, προσωπικής μαρτυρίας αλλά και δικής μας οφειλής:
Για μεγαλύτερη ευκολία στην ανάγνωση, το μεταφέραμε, ανέγγιχτο, και στο πληκτρολόγιο:
Φέτος είναι η δεύτερη επέτειος του Πολυτεχνείου που δεν θα δώσει το παρόν ο αδελφός μου ο Μάκης Χαλβατζής.
Το Πολυτεχνείο το υπερασπίστηκε ο αδερφός μου ως την τελευταία στιγμή, ως τη στιγμή που έριξαν την πόρτα.
Ήταν εκεί στην πόρτα.
Από την πρώτη στιγμή της δικτατορίας στα χέρια τους ο αδερφός μου ο Μάκης καθώς υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στις άγριες μέρες του ’67.
Λεπτομέρειες για εκείνες τις μέρες δεν μου είπε ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουνα να τον ρωτήσω.
Ό,τι ξέρω είναι από διηγήσεις ανθρώπων με τους οποίους συναντήθηκε εκείνη την περίοδο.
Ξέρω όμως, πως τα κατάφερε να δραπετεύσει από τη φυλακή του.
Ξέρω ότι κάποια στιγμή βρέθηκε με ένα μπλοκ ζωγραφικής από εκείνα που έχουν τα παιδιά του Δημοτικού και μερικές ξυλομπογιές και άρχισε να γράφει ένα παραμύθι.
Γέμιζε τις σελίδες με μεγάλες ολοσέλιδες ζωγραφιές και λιγοστές λέξεις και ταξίδευε μαζί τους.
Αυτές οι ζωγραφιές ήταν το κλειδί που ανεμπόδιστα έβαλε στην κλειδαριά και έτρεχε ελεύθερος έξω.
Εκείνο λοιπόν το κλειδί είμαι σίγουρη ότι κρατούσε σφιχτά στο χέρι του όταν αντικρύσαμε το άψυχο κορμί του και προσπαθούσε να φτάσει στην κλειδαριά, να ανοίξει την πόρτα και να βρεθεί έξω.
Όμως αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε.
Είμαι σίγουρη ότι το κλειδί του το κρατούσε σφιχτά στο χέρι του και θα ξαναπροσπαθήσει να ανοίξει την πόρτα γιατί για τον αδελφό μου το Μάκη δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να το καταφέρει.
Όλη του η ζωή ήταν ένας ατέλειωτος αγώνας για επιβίωση και δημιουργία.
Νομίζω λοιπόν ότι θα ανοίξει και πάλι την πόρτα γιατί θέλει τόσο πολύ να βρεθεί με τους αγαπημένους του να δει αν είναι καλά, αν χρειάζονται κάτι, όπως πάντα έκανε.
Με πολύ αγάπη
η αδερφή σου η Έλλη
