Κοινοί Θνητοί – Κόκκινα Σημάδια

Η απαγγελία του Ρίτσου. Και η δημιουργία των Κοινών Θνητών. Εγγυημένο αποτέλεσμα, απολαύστε υπεύθυνα το νέο τραγούδι των ΚΘ, που έχει μπόλικα κόκκινα σημάδια και δεν κυκλοφόρησε τυχαία χτες…

~Βασίλης Φωτιάς: Στίχοι,Ερμηνεία
~Μητσοφού: Στίχοι,Ραπ
~Αντώνης Μεϊμάρης: Μουσική,Παραγωγή,Μπάσο,Μπαγλαμά,Ηλ.Κιθάρα,Μελόντικα,
Προγραμματισμός,Samples,Μίξη,Master
~Βασίλης Γιαννούσης: Φλάουτο
~Το Σφάλμα: Scratch

Artwork: Petros Voulgaris

Στίχοι

Αυτό τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους
μπορεί να είναι και από τύπους που δώσαν την ψυχή τους
Για να μπορώ τώρα εγώ να γράφω αυτούς τους στίχους
και να μένει ζωντανή μέσα στο χρόνο η υπάρξη τους
Για αυτούς που ζούνε άδικα μές στο κελί τους
και προσπαθούνε να αποδράσουν από την φυλακή τους
Γιατί δεν γουστάραν ποτέ να μείνουν στην σιωπή τους
δεν έφτασαν τα χρήματα να κλείσουν την φωνή τους
Είναι για ανθρώπους που ο λόγος είν’ τιμή τους
τους αγαπάν οι φίλοι τους τους σέβονται οι εχθροί τους
Όπλο τους η αλήθεια σύμμαχος η αντοχή τους
η αγάπη του λαού αυτή είναι η μόνη δύναμη τους
Δεν ντράπηκαν και ούτε κρύψαν την καταγωγή τους
Αντάρτες στα βουνά γίναν η μόνη επιλογή τους
Τον χάρο τον αντάμωσαν πισώπλατα από τρίτους
Αθάνατοι θα μείνουν και ας χάσαν την ζωή τους

Φαντάσματα μες στα σκοτάδια
Φωνές που φωτίζουν τα βράδια
Κι οι σφαίρες σε τοίχους
Σχημάτισαν στίχους για αυτά τα κόκκινα σημάδια
Η αλήθεια το ψέμα στοιχειώνει
Και χώρο και χρόνο παγώνει
Την ιστορία την πάλεψαν ήρωες αλλά την γράψανε οι δολοφόνοι.

Αυτά τα κόκκινα σημάδια τα χω δει πάνω σε τραίνα
Σε σπίτια γκρεμισμένα και καμμένα
Σε πρόσωπα αθώων παιδικά μάτια κλαμένα
να ψάχνουν σε λασπόνερα νερό απεγνωσμένα
Σε βάρκες που βουλιάξανε και στείλαν στον πυθμένα
Τα όνειρα ενός ανθρώπου σε ωκεανούς χαμένα
Σε σύνορα που φράξανε τον κόσμο εσκεμμένα
και στήσαν τους πολέμους τους κράτη πολιτισμένα
Στα μέσα μαζικής καταστροφής τα γαμημένα
που τον πόνο και την θλίψη δείχνουν επανειλημμένα
Στα ναρκωτικά που μας πασάρουν ένα ένα
για να ‘χουν υποχείρια άτομα εξαρτημένα
Μα δεν βαριέσαι λένε περασμένα ξεχασμένα
κοίτα μόνο την πάρτη σου και άλλον ποτέ κανέναν
Μας θέλουνε εχθρούς νεκρούς και εσένα και εμένα
Για αυτό το κόκκινο στις μέρες μας πάντα θα είναι αίμα

Ευχή σου και κατάρα που κατάγεσαι από φάρα
που τα στήθη της τα πρόταξε μπροστά σε κάθε αντάρα
Ο λόγος της σφαλιάρα, μες στη ψυχή λαχτάρα,
και στα βουνά η θυσία της, αγνή σαν του Γκεβάρα

Κάτω από τα βότσαλα, σαλεύουνε τα κόκαλα
φαντάσματα οι εξόριστοι, στα αλμυρά κελιά.
Του κράτους τα σκυλιά όσο κι αν τους δαγκώσανε
Ποτέ τους δεν κατάφεραν να σβήσουν τη φωτιά.

Ακόμη καιν’ τα κάρβουνα κάτω από το χώμα
κι οι τάφοι τους ακόμα σημάνουνε καπνό
Ακόμη κλαίν’ τα μάτια μας κι η πλάτη μας μουδιάζει
για κείνους που πριν πέσουνε, αγγίξαν ουρανό

Λίγο πριν το απόσπασμα ακούγεται ένα άσμα
Που κάνει τους εκτελεστές να δείχνουνε μικροί
Σαν τραγουδούνε γελαστοί τώρα οι εκτελεσθέντες
Ο Χάρος κάνει πέρα να περάσουν οι νεκροί

Στου Κάτω Κόσμου τα στενά υπάρχει ένα στέκι,
που όλοι οι θαμώνες του βρίσκουν παρηγοριά
Και τα σημάδια που άφησε στον τοίχο το ντουφέκι
χαράξαν με το αίμα τους τη λέξη λευτεριά

Φαντάσματα μες στα σκοτάδια
Φωνές που φωτίζουν τα βράδια
Κι οι σφαίρες σε τοίχους
Σχημάτισαν στίχους για αυτά τα κόκκινα σημάδια
Η αλήθεια το ψέμα στοιχειώνει
Και χώρο και χρόνο παγώνει
Την ιστορία την πάλεψαν ήρωες αλλά την γράψανε οι δολοφόνοι.