«Σωτηρία της ψυχής για μας δεν έχει, γιατί ο κόσμος κι ο θεός δεν μας αντέχει…» – Το νέο τραγούδι της Νάντιας Καραγιάννη είναι αφιερωμένο στη Σωτηρία Μπέλλου

Ένα νέο τραγούδι συνέθεσε και ερμηνεύει η αγαπημένη μας σπουδαία τραγουδίστρια, Νάντια Καραγιάννη. Ένα τραγούδι αφιερωμένο στην ταραχώδη ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου. Η ίδια γράφει «Είναι ένα μικρό μουσικό αφιέρωμα στη Σωτηρία Μπέλλου! Στιγμές και σταθμοί της ζωής της. Βιογραφική μπαλάντα σε ρυθμό ζεϊμπέκικου».

Το τραγούδι είναι σε μουσική σύνθεση και ερμηνεία της Νάντιας Καραγιάννη και οι στίχοι του Γιώργου Ηρακλέους.

Ακούστε το τραγούδι:

Η δημιουργική έμπνευση και των δυο έγινε από θαυμασμό και συγκίνηση για την Σωτηρία Μπέλλου, για το «μεγαλείο» της παρουσίας της στο τραγούδι καθώς και για την πολυτάραχη ζωή της που σίγουρα έκρυβε πολύ μεγάλο βιωματικό πόνο. Φυλακίστηκε στα 18 της στην Χαλκίδα. Ήρθε στην Αθήνα το 1940 και έκανε διάφορες δουλειές για να επιβιώσει. Την απέρριψε η μάνα της και η οικογένεια της. Κλείστηκε σε δύο ψυχιατρικές κλινικές, του Λυμπέρη και το Μαρκομιχελάκειο. Αρρώστησε με καρκίνο και έφυγε το 1996 στην Αθήνα, στο Νοσοκομείο «Σωτηρία». Πολύπαθος άνθρωπος, που μέσα από αυτόν αναδύθηκε αυτή η μεγάλη φωνή – ψυχή !!!

Παίζουν οι εξαιρετικοί σολίστες – μουσικοί:

Μπουζούκι: Κώστας Ζαριδάκης

Κιθάρες: Κώστας Χατζηγεωργίου

Πιάνο – ακορντεόν – μεταλλόφωνο – μπάσο: Γιάννης Τσέρτος

Επιμέλεια ορχήστρας – προγραμματισμός – ηχοληψία – μίξη: Γιάννης Τσέρτος – Studio Ζεύξι

Το ποίημα

Τρέχεις, τρέχεις πίσω απ’ τα συρματοπλέγματα με το βαρύ σου βήμα να αντηχεί,
πίσω απ’ τα σίδερα στις γυναικείες φυλακές, δεκαοκτάχρονη κοιμάσαι
τις νύχτες με φεγγάρια στα μαλλιά,
μονάχη σου απάνω στα νερά της παλίρροιας,
κάτω απ’ τα γυμνά τα πόδια της Χαλκίδας.
Μετά ολομόναχη, πίσω απ’ τα τζάμια του νυχτερινού του τρένου
φτάνεις ξημέρωμα 28 του Οκτώβρη στην Αθήνα.
Παντού καμπάνες να χτυπούν, τραγούδια ν’ αντηχούν ηρωικά,
σειρήνες να σε ξεκουφαίνουν…
Η σωτηρία της ψυχής μας δεν υπάρχει.
Δε φταίμε εμείς, που ο κόσμος κι ο θεός μας, μας ξεγράφει.
Ξενοδουλεύεις και τις νύχτες της σκλαβιάς πουλάς τσιγάρα χύμα στις ταβέρνες,
αφήνεις λίγο εκεί στην ψάθινη καρέκλα το χάρτινο πανέρι του Ματσάγγου
με τα «Άριστα»
και με ξεκούρδιστη κιθάρα τραγουδάς, τραγούδια μόνο ερωτικά της Βέμπο.
Κι ύστερα ξαφνικά στο πάλκο το ρεμπέτικο φτύνεις μετακατοχικό το αίμα
απ’ το λαιμό σου στο μαντήλι, γιατί χωρίς μικρόφωνα τις νύχτες
τραγουδάς.
Σε σακατεύουνε στο ξύλο χίτες λύκοι και τους λες:
«Όχι, εγώ δεν τραγουδάω για τον Γρίβα, κι ας τονε θέλει ο βασιλιάς,
εγώ πουλάω Ριζοσπάστες στην Ομόνοια κι ακούω μόνο το χωνί του ΕΑΜ».
Χρόνια μετά κλεισμένη στου Λυμπέρη,
στο Μαρκομιχελάκειο στην απομόνωση,
γράφεις μονάχη το ρεμπέτικο κουρέλι σου.
Φωνάζεις, σε χτυπούν, μα δίπλα σου ψυχή.
Μόνη σου μαχαιρώνεις την κοιλιά σου,
γιατί η μάνα σου πεθαίνει και δε θέλει να σε δει.
Ανοίγει η πόρτα η σιδερένια, η ασήκωτη
κι άστεγη στα σκουπίδια τριγυρίζεις,
τα ούζα σου ρουφάς σαν το νερό στο Περιστέρι,
να κλείσεις της χασούρας την πληγή,
τη μαύρη μοναξιά σου να ζαλίσεις.
Μουγκή στο θάλαμο της «Σωτηρίας» το ’96,
προσεύχεσαι με γύρω σου εικονίσματα φτηνά
που’χεις μαζέψει
και τραγουδάς το «Μαχαλόμαγκα να ζήσεις» και τον «Απόκληρο»,
με μόνο το μυαλό και την ψυχή χωρίς φωνή.
Το ξέρεις όλα στη ζωή είναι ζαριά
διπλές, εξάρες, ντόρτια, που φέρνουνε τα πάθη μας τα άγρια.
Σωτηρία της ψυχής για μας δεν έχει, γιατί ο κόσμος κι ο θεός δεν μας
αντέχει.
Με αεροπλάνα και βαπόρια ταξιδεύεις,
γιατί οι φίλοι οι παλιοί χαθήκαν πια,
ψάχνεις και βρίσκεις τη δασκάλα Ευτυχία
και την κοιτάζεις μες τα μάτια και ζητάς
να κάνετε σταθμό τον Αύγουστο μια νύχτα, να τραγουδήσετε, να ψάλλετε μαζί:
«Από τις πολλές μας αμαρτίες αρρωσταίνει το κορμί, άρρωστη είναι κι η ψυχή,
σε σένα καταφεύγω, Παναγιά μου, να μου γιατρέψεις την αγιάτρευτη πληγή».
Κι ακούει η Παναγιά το αχ! του αμανέ και τη σιωπή και νιώθει
ότι οι ρεμπέτικες ψυχές δεν μετανιώνουν.
Μα, όσοι τις πλήγωσαν πολύ, όλους τους συγχωρνάνε το τελευταίο βράδυ στη ζωή.
Καρφώνουν οι άγγελοι με τα βαριά καρφιά τις δυο τις πόρτες της ζωής κι όλα
Αρχίζουν πάλι.
Η σωτηρία της ψυχής μας δεν υπάρχει, τα φταίει ο κόσμος κι ο θεός που μας
ξεγράφει.

Γιώργος Ηρακλέους – Αύγουστος 1996

Λίγα λόγια από τη Νάντια Καραγιάννη για τη Σωτηρία Μπέλλου

«Νιώθω ότι είναι χρέος μας να τιμούμε τις μεγάλες προσωπικότητες που αφήνουν δυνατό αποτύπωμα στον χωροχρόνο. Έτσι έχει καταχωρηθεί και η ξεχωριστή παρουσία της Σωτηρίας Μπέλλου στην τέχνη και τη ζωή. Όταν διάβασα τον λόγο του ποιητή και φιλολόγου ΓΙΩΡΓΟΥ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ για κάποιες τραυματικές εμπειρίες που καθόρισαν σίγουρα την ψυχοσύνθεση και τη στάση της στη ζωή της, αλλά και στο τραγούδι, συγκλονίστηκα και αυθόρμητα θέλησα να βάλω μουσική. Δεν πρόκειται για ένα απλό τραγούδι, αλλά για μια ποιητική μπαλάντα που περιέχει βιογραφικά στοιχεία, ιστορικά, κοινωνικά, τραυματικά από τη ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου.

Έτσι έγιναν “Τα Ρεμπέτικα Πάθη της Σωτηρίας”, ως φόρος τιμής.

Ένας ύμνος για τη Σωτηρία…

Νιώθω μεγάλη αγάπη και σεβασμό για τη Σωτηρία Μπέλλου. Για μένα είναι κάτι ιερό σαν παρουσία. Η φωνή της είχε μεγάλες δυνατότητες έκφρασης και ερμηνείας.»

902.gr