Δείξε μου τον Φαήλο σου, να σου πω ποιος είσαι

Ακόμα και αν έπεφτε κανείς σήμερα ουρανοκατέβατος στη χώρα μας και δε γνώριζε το πολιτικό ποιόν του Φαήλου Κρανιδιώτη, θα αρκούσε να διαβάσει τον σημερινό του λίβελο, με τίτλο “κατσαρίδες και οχιές”, για να δει πως αναπαράγει αυτούσιο τον χυδαίο αντικομμουνισμό της Έβερτ και να καταλάβει ποιος είναι ο φλογερός υπερασπιστής της αστικής νομιμότητας.

Ας δούμε εν τάχει κάποια χαρακτηριστικά σημεία.

Ο εθνικισμός συνδυάζεται άψογα με τον αντικομμουνισμό -οι δύο “ιδεολογικοί πυλώνες” του φασισμού. Ο “τουρκισμός” -sic- βαφτίζεται μπαμπάς του ναζισμού και συνδέεται με την “ιδεολογική σύφιλη” της αριστεράς, του ανθελληνισμού και του ισλαμικού εποικισμού. Ο Γρίβας και ο Μεταξάς -μεταξύ άλλων αστών πολιτικών- αναβαθμίζονται σε “αγωνιστές της εθνεγερσίας”.

Ο Φαήλος γίνεται συμβουλάτορας της κυβέρνησης, που “θα κέρδιζε πολύ”, αν “βούταγαν τον Κουτσούμπα και όλη την κομπανία του από τον γιακά και τους κερνούσαν πούρα και ακριβοδίκαιη κρατική καταστολή”. Ουσιαστικά την συμβουλεύει να μην έχει “κόμπλα” και σεβασμό για την Αριστερά που διχάζει τη χώρα, πριν την ξεπουλήσει, ενώ εξαιτίας της δεν μπήκαμε “νικητές στο Βερολίνο” και δε διεκδικήσαμε Βόρεια Ήπειρο και Κύπρο…

Αγανακτεί με τους αριστερούς που “τους πείραξε το κατσαρίδες και παράσιτα”, ενώ οι ίδιοι βρίζονται μεταξύ τους με τον χειρότερο τρόπο και “έχουν κόψει μέχρι και αυτιά ο ενός του άλλου…” Εξηγεί πως “το πολύ σαβουάρ βιβρ απέναντί τους βλάπτει σοβαρά την Πατρίδα…” και συμπεραίνει πως “αυτοί είναι τα πραγματικά φίδια που βγήκαν από το αβγό”. Για να καταλήξει θεαματικά πως το πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο η “μηδενιστική και χυδαία Αριστερά”, αλλά ότι έχει μια “δειλή Κεντροδεξιά, που απέχει παρασάγγας από την αληθινή Δεξιά και από το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας”.

Μπορεί ο Φαήλος να εξελίσσει τη θεωρία των δύο άκρων ως την τελική της συνέπεια, τον αντικομμουνισμό, και να νοσταλγεί το πατριωτικό Κέντρο και την Δεξιά του Εμφυλίου που υποκλινόταν στον Βαν Φλιτ (Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας…), αλλά δε σκοπεύουμε να δείξουμε όλες τις αντιφάσεις και τις αντινομίες του ρατσιστικού λόγου του.

Η ουσία είναι πως ο μόλις και μετά -μπόλικης- βίας συγκαλυμμένος φασισμός του Φαήλου είναι η φυσική συνέπεια του αντικομμουνισμού της κυβέρνησης, χρησιμοποιώντας τα δικά της πολιτικά επιχειρήματα και καλώντας την να είναι συνεπής στις κοινές τους αρχές. Λογικό και επόμενο, λοιπόν, να εμφανίζεται ως άτεγκτος υπερασπιστής της αστικής νομιμότητας. Και αυτό λέει πολλά, όχι για το ποιόν του ίδιου, αλλά για το καθεστώς που υπερασπίζεται με πάθος και με μπόλικη αντικομμουνιστική κόμπλα, σαν γνήσια σπορά των ηττημένων του ’45…