Να ποιο είναι το ήθος και οι πράξειςτων κομμουνιστών! – Το κράτος πότε θα αναλάβει τη δική του ευθύνη;

Θεωρώ ότι η θέση μου είναι μαζί με τους συναδέλφους γιατρούς και νοσηλευτές που δίνουν τη μάχη σε αντίξοες συνθήκες για την περίθαλψη του λαού στις δημόσιες μονάδες υγείας της Λάρισας.

Σας παρακαλώ, λοιπόν, να απαλλαγώ προσωρινά από τα καθήκοντά μου ως ΣΤ’ Αντιπρόεδρος της Βουλής και να με διευκολύνετε για να συμβάλλω ως γιατρός – πνευμονολόγος στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας στο οποίο υπηρετούσα ή να ενταχθώ σε όποια δημόσια μονάδα υγείας στη Λάρισα κριθεί αναγκαίο.

Κάνω επίσης έκκληση στους γιατρούς, εκλεγμένους βουλευτές στο Κοινοβούλιο να πράξουν αντίστοιχα.

Αυτό είναι το καταληκτικό απόσπασμα από τη δήλωση του Γιώργου Λαμπρούλη, του κομμουνιστή γιατρού και βουλευτή του ΚΚΕ, που έκανε πράξη το κάλεσμα του κόμματός του, καλώντας με τη σειρά τους όλους τους γιατρούς συναδέλφους του να κάνουν το ίδιο.

Αρκετά ΜΜΕ στάθηκαν στην ιδιότητά του ως αντιπροέδρου της Βουλής και “ξέχασαν” να βάλουν στον τίτλο τους ότι είναι βουλευτής του ΚΚΕ ή να αναφέρουν στο ρεπορτάζ τους το κάλεσμα του κόμματος, λες και πρόκειται για κάποια προσωπική, μεμονωμένη πρωτοβουλία. Δε χρειαζόταν όμως να γράψουν κάτι, το κοινό το γνώριζε ούτως ή άλλως, πριν καν το διαβάσει.

Ποιος άλλος θα μπορούσε δηλαδή να κάνει τα λόγια πράξη; Να δείξει την ανιδιοτέλειά του, να αφήσει το αξίωμα και τη βολή της Βουλής, για να ριχτεί στη μάχη, να δείξει έμπρακτα πως είναι ένα με τον λαό και τον αγώνα που δίνει για την υγεία και για τη ζωή του; Ποιος άλλος εκτός από έναν κομμουνιστή γιατρό και βουλευτή θα έκανε κάτι αντίστοιχο; Ποιος άλλος πολιτικός χώρος έχει να επιδείξει τέτοια παραδείγματα;

Από τη μια η ανιδιοτέλεια και η αυτοθυσία, η δίψα για προσφορά στον λαό μας που παλεύει να υπερνικήσει τις αντιξοότητες. Από την άλλη, τα παζαρέματα για τις ενοικιάσεις κλινών που βαφτίστηκαν “επιτάξεις” και η δίψα για κέρδος, στις πλάτες ενός λαού που υποφέρει και από πάνω τον κατηγορούν ότι φταίει γιατί δεν τηρεί τα μέτρα. Η πρωτοβουλία του ΚΚΕ και του Λαμπρούλη δείχνει στην πράξη το χάσμα μεταξύ του δικού μας και του δικού τους κόσμου.

Ακόμα και αν δε γνώριζε κανείς τον Λαμπρούλη και την πολιτική του ταυτότητα, θα την καταλάβαινε διαβάζοντας το κείμενο της επιστολής του. Που είναι κατεξοχήν πολιτικό, χωρίς ίχνος προσωπικής προβολής ή φτηνές συναισθηματικές επικλήσεις. Συνδυάζει το παράδειγμα της ατομικής προσφοράς με την καταγγελία των τραγικών ελλείψεων στη δημόσια υγεία και των πολιτικών αιτιών της. Βάζει πλάτη στον αγώνα των γιατρών και του λαού μας, όχι στην κυβέρνηση και την τραγική πολιτική της που διαλύει τη δημόσια υγεία.

Την ώρα που ο κυβερνητικός λόχος και ο στρατός των φιλικών ΜΜΕ -που μπουκώνονται με δημόσιο χρήμα- κατηγορούν τους κομμουνιστές ως “επίδοξους δολοφόνους”, γιατί διαδήλωσαν τη μέρα του Πολυτεχνείου, αυτοί δείχνουν στην πράξη πως είναι πρώτοι στους αγώνες, τόσο στον δρόμο, όσο και στον αγώνα για την υγεία του λαού μας. Και αυτά τα δύο δεν έρχονται σε αντίθεση αλλά συμπληρώνουν το ένα το άλλο, είναι καρπός της ίδιας κοσμοθεωρίας-ιδεολογίας, που δε μένει στα λόγια και τις ιδέες, αλλά τα συνδέει διαλεκτικά με το πεδίο της πράξης.

Οι κομμουνιστές μπαίνουν στη μάχη και αναλαμβάνουν την ευθύνη τους, συνδυάζουν τον πολιτικό τους αγώνα με την ατομική προσφορά τους, σε αυτές τις δύσκολες ώρες. Η κυβέρνηση πότε θα αναλάβει το δικό της μερίδιο ευθύνης; Πότε θα ενισχύσει το ΕΣΥ, όπως σπεύδει να κάνει με τα μονοπώλια και τις επιχειρήσεις; Πότε θα προσλάβει γιατρούς και υγειονομικούς, για να θωρακίσει τις ΜΕΘ, όπως σπεύδει να κάνει με τα όργανα κρατικής καταστολής;

Αλλά ας μην τρέφουμε υπερβολικές ελπίδες. Η κυβέρνηση δείχνει στην πράξη το ποιόν της. Όπως ακριβώς κάνουν δηλαδή οι κομμουνιστές, από την ανάποδη…