Adios Compañero

Σε λατρέψαμε για όλους τους λόγους. Κυρίως όμως γιατί ήσουν ο έφηβος που ποτέ δεν δέχθηκε να μεγαλώσει. Ο άνθρωπος που ζούσε από τα πάθη του. Που έκλαιγε όταν τον έκλεβαν, που έβριζε όταν τον αδικούσαν, που χαιρόταν σαν μωρό όταν ακουμπούσε μπάλα.

Κουβαλούσες την ορμή, την οργή και το πάθος του εφήβου που τα βάζει με όλα τα σύμβολα της εξουσίας. Είχες όμως και την απερισκεψία του εφήβου. Την ανευθυνότητα, που όπως λέει κι ο Galeano, έπεφτες σε όλες τις παγίδες που σου έστηναν.

Ήσουν αντισυμβατικός. Ήσουν με το δίκιο. Ήσουν μοναδικός. Αυθεντικός. Κανένας image maker δεν θα άφηνε έναν σταρ να τα βάλει με τον Πάπα, να αψηφάει θεούς και δαίμονες, να λατρεύει τον Φιντέλ ή να υποστηρίζει τον Τσάβες. Οι σημερινοί ατζέντηδες θα έβγαζαν αφρούς με τις δηλώσεις σου, θα πάθαιναν αναφυλαξία μετά από κάποιο από τα καμώματά σου.

Ήσουν ο σπουδαιότερος σε μια εποχή που η μπάλα ήταν μπάλα. Το ποδόσφαιρο ήταν ποδόσφαιρο. Οι παίκτες ήταν ποδοσφαιριστές και όχι “projects”. Η μπάλα πονούσε, τα ρούχα λασπώνονταν, οι ποδοσφαιριστές έπαιζαν για να ξεσηκώσουν τις κερκίδες, όχι για να μαζέψουν καρδούλες στο Instagram.

Δεν ήσουν μόνο ένα ποδοσφαιρικό είδωλο, μια αφίσα στους τοίχους μας. Ήσουν η αθλητική προσωποποίηση μιας ουτοπίας. Μια ποδοσφαιρική επανάσταση που ξεδιπλώνεται στο πιο υψηλό επίπεδο. Με τις νίκες και τις απογοητεύσεις της. Μια φιγούρα που πια δεν χωρούσε στα προτάγματα της εποχής. Τα δύο σου μεσαία δάχτυλα το απέδειξαν στο τελευταίο Μουντιάλ.

Οι νεότεροι δεν θα καταλάβουν ποτέ το μεγαλείο Σου. Εμείς οι πιστοί Σου πάλι δεν είχαμε παρά να σου συγχωρούμε τα πάντα. Τις καταχρήσεις, τα λάθη, τις εκτροπές και τα παραστρατήματα. Μέχρι και την επίσκεψή σου στο Καραϊσκάκη και τις πόζες σου με τη φανέλα του Ολυμπιακού.

Είχαμε μάθει ότι ο θεός συγχωρεί, Εσύ το αντέστρεψες και αυτό. Μας έκανες να συγχωρούμε το Θεό. Για εμάς δεν τέθηκε ποτέ δίλημμα Πελέ ή Μαραντόνα ή Μέσσι ή Κρόιφ ή ό,τι άλλο θέλετε. Με τρόπο μεταφυσικό Σε θεωρούσαμε τον σπουδαιότερο και μετά ψάχναμε επιχειρήματα να το αιτιολογήσουμε. Γιατί δεν μας ένοιαζε αν ντρίμπλαρες καλύτερα από το Μέσσι, αν σκόραρες με μεγαλύτερη ευχέρεια από τον Πελέ, αν είχες μεγαλύτερη οξυδέρκεια από τον Κρόιφ ή αν ήσουν καλύτερος αρτίστας από τον Ζιντάν. Το ποδόσφαιρο ήταν απλά η αφορμή.

Αν κάτι φαίνεται παρήγορο είναι ότι έφυγες ίδια μέρα με τον Φιντέλ. Ίσως με αυτό το περίεργο παιχνίδι της μοίρας να σας θυμόμαστε μαζί. Εσάς να σας δένει η σύμπτωση κι εμάς οι αναμνήσεις. Η επαφή με το παρελθόν μας που έφυγε και δεν θα ξανάρθει. Το παρόν και το μέλλον που μοιάζουν τρομακτικά με τις δυστοπικές συνθήκες που γέννησαν τους μεγάλους επαναστάτες.

Adios Companero!