Να καταγγέλλεις την πείνα, όχι τον πεινασμένο

“Αυτοί που βρίσκονται ψηλά
Θεωρούνε ταπεινό
Να μιλάς για το φαΐ
Ο λόγος; Έχουνε κι όλας φάει”

Υπάρχουν φορές που δεν χρειάζεται να είσαι αυτόπτης μάρτυρας ενός περιστατικού για να έχεις το δικαίωμα να μιλήσεις για αυτό.

Θα τοποθετηθώ λοιπόν, ενώ δεν ήμουν μπροστά στο συμβάν. Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος δεν θα έκανε ποτέ μια ανυπόστατη δημοσίευση, με σκοπό να τραβήξει την προσοχή, ή να συκοφαντήσει. Έχει πολύ σπουδαιότερα πράγματα με τα οποία ασχολείται. Δεν είναι φίλος μου, δεν τον γνωρίζω, δεν έχει καμία ανάγκη άλλωστε της υπεράσπισής μου. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έκανε τίποτα που να χρήζει υπεράσπισης.

Αν έχει γνώση κάποιος του τι ακριβώς κάνει η συγκεκριμένη Κοινωνική Κουζίνα και πώς λειτουργεί, θα ξέρει πολύ καλά ότι οι έχοντες ανάγκη, αντιμετωπίζονται σαν μέλη μιας μεγάλης οικογένειας. Δεν πρόκειται για φιλανθρωπική οργάνωση, αλλά για μια δράση αλληλεγγύης. Βοηθάς, μαγειρεύεις, τρως με την ομάδα. Ανήκεις εκεί, είσαι άνθρωπος δικός, όχι ένας παρίας, που του πετούν ξεροκόμματα.

Δεν ξέρω ποιος ένιωσε χρήσιμος κάνοντας τον χωροφύλακα στη θέση των χωροφυλάκων, ούτε ποιος έκανε τελικώς την καταγγελία στην οποία και αναφέρεται ο κύριος Πολυχρονόπουλος,  θεωρώ όμως εξ ορισμού άστοχη την ανάγκη να κατέβει κάποιος  και να βομβαρδίσει με ερωτήσεις, ανθρώπους που προσφέρουν, αντιμετωπίζοντάς τους σαν να εγκληματούν.

Χωρίς πολλές κουβέντες, όταν βλέπεις κόσμο στην ουρά να περιμένει για ένα πιάτο φαγητό, αυτό που σε απασχολεί είναι ακριβώς το γεγονός ότι το 2020 υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τα απαραίτητα. Αυτές οι δράσεις είναι κάτι παραπάνω από σωτήριες για αυτούς, μιας και η πολιτεία κάνει πως δεν τους βλέπει. Αν δεν σηκώσεις τα μανίκια σου για να σταθείς κι εσύ να βοηθήσεις, τουλάχιστον αναζήτησε τους πραγματικούς υπεύθυνους για τη φτώχεια. Αυτούς πρέπει να καταγγείλεις.

Σε μια ιδανική κοινωνία, σε μια κοινωνία όπως αυτή που ονειρευόμαστε, όπως αυτή για την οποία αγωνιζόμαστε, δεν θα υπάρχουν άνθρωποι που θα έχουν ανάγκη από ένα πιάτο φαγητό, δεν θα υπάρχουν άνθρωποι που θα στέκονται σε ουρές για τα στοιχειώδη. Σε αυτή την κοινωνία δράσεις όπως αυτές του Άλλου Ανθρώπου δεν θα είναι απαραίτητες. Μέχρι να την φτιάξουμε όμως, ας είμαστε άνθρωποι, όπως ο Άλλος Άνθρωπος και οι συν αυτώ!