Λίγες χαρές είχαμε κι όλες σχεδόν είχαν την υπογραφή σου! – Γιατί προσεύχομαι για τον Μαραντόνα…

Ένα διήγημα του Hernan Casciari, που γράφτηκε όταν ο Μαραντόνα ήταν στην εντατική και φλέρταρε με τον θάνατο, εν έτει 2004. Τις τελευταίες μέρες, μετά τον θάνατό του, έχει γίνει viral, αφού εκφράζει τα συναισθήματα ενός ολόκληρου λαού για το είδωλό του. Μπορείτε να το διαβάσετε στη δική μας απόδοση, ενώ όσοι είναι ισπανομαθείς μπορούν να το διαβάσουν στο πρωτότυπο.

Το γράμμα μιας νοικοκυράς στον Ντιέγκο 

Είδα τον σύζυγό μου να κλαίει τρεις φορές στη ζωή του. Όταν του είπαν ότι το παιδί μας (Νάτσο) ήταν αγόρι, όταν έβαλες το δεύτερο γκολ στους Εγγλέζους και όταν σε έδιωξαν από το Μουντιάλ του ’94. Οπότε, καταλαβαίνεις. Χάρη σε σένα ανακάλυψα ότι ο άντρας μου έχει αίμα στις φλέβες του.

Για αυτό, όταν αυτός μπροστά στην τηλεόραση προσεύχεται για σένα, το κάνω κι εγώ. Και δε με πειράζει αν πρέπει να προσευχηθώ ξανά για σένα. Σε αυτό το σπίτι, όταν ο σύζυγός μου λέει πως πρέπει να ανάψουμε δυο κεριά, ανάβουν δυο κεριά και τέλος.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είσαι άγιος, για μένα. Δεν σε συμπαθούσα γιατί είσαι φανφαρόνος και βρωμόστομος. Ο σύζυγός μου λέει πως αν μου άρεσε το ποδόσφαιρο, θα ήταν αλλιώς, ότι εσύ μες στο γήπεδο ήσουν το κάτι άλλο, κάτι που δεν είχε όνομα, από άλλο κόσμο. Λέει επίσης πως ήσουν ικανός να τρελάνεις τους νόμους της φυσικής. Αλλά με αυτό κανείς δε με ρίχνει. Εγώ είμαι κυρία, δεν καταλαβαίνω και δε θέλω να καταλάβω το ποδόσφαιρο.  Υπάρχουν όμως πράγματα που καταλαβαίνω. Και για αυτά προσεύχομαι τις νύχτες, αλλά πρόσεξε, δεν είναι για σένα.

Ξέρεις γιατί προσεύχομαι; Γιατί υπήρχαν στιγμές που δεν είχαμε τίποτα, μα τίποτα, πάνω στο τραπέζι και εσύ έδινες χαρά στην οικογένειά μου. Ο Αλφοσίν (σ.σ.: ο Αργεντίνος πρόεδρος) έσπερνε χάος και χάρη στο δίκαιο Θεό, μας ήρθε ουρανοκατέβατο ένα Μουντιάλ, που το κέρδισες σημείο προς σημείο.

Για μένα ήταν ένας απαίσιος χειμώνας, γιατί μπορούσα να μαγειρέψω μόνο χορτοκεφτέδες για γεύμα και άλλα χόρτα για δείπνο. Αλλά αν ρωτήσω σήμερα τον σύζυγό μου ή τον γιο μου, τι θυμούνται από αυτόν τον χειμώνα, λένε το όνομά σου και χαμογελάνε. Δεν έχουν την παραμικρή ανάμνηση ότι πέρασαν πείνα.

Αυτή τη νύχτα έξω, η πύλη της κλινικής, είναι γεμάτη ξένους δημοσιογράφους που φωτογραφίζουν τον κόσμο που ανάβει κεριά και ξημερώνεται στο προσευχητάριο. Μερικές φορές ντρέπομαι που ο υπόλοιπος κόσμος πιστεύει ότι είμαστε τόσο απλοϊκοί, τόσο ξεροκέφαλοι… Αλλά μετά θέλω να εξηγήσω σε όλο τον κόσμο πως κανείς δεν προσεύχεται για τον βρωμόστομο, ούτε για τον φανφαρόνο. Θέλω να εξηγήσω στον κόσμο ότι είχαμε λιγοστές χαρές τα είκοσι τελευταία χρόνια και από αυτές, όλες σχεδόν είχαν την υπογραφή σου.

Παρόλο που μας είναι δύσκολο να συμφωνήσουμε σε κάτι. Να χαμογελάσουμε ή να φωνάξουμε για το ίδιο πράγμα. Αν και μας είναι δύσκολο να τραγουδήσουμε “Argentina, Argentina!” και ταυτόχρονα να φουσκώνει το στήθος. Να αντλούμε δύναμη από αυτό, να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι, να διώχνουμε την οργή μας.

Τη μέρα της εφεδρίνης (σ.σ.: που ο Μαραντόνα πιάστηκε ντοπέ) βγήκα στον δρόμο και τους είδα όλους να κλαίνε. Ο κόσμος περπατούσε σιωπηλός στον δρόμο και ρουφούσε τη μύτη του. Όλη η χώρα αποκαρδιωμένη. Τι περίεργοι που είμαστε! σκέφτηκα, αλλά αισθάνθηκα περήφανη που ήμουν από εδώ, γιατί και εγώ έκλαιγα και δεν ήξερα από πότε.

Αν μέχρι και ο γιος μου, που ποτέ δεν σε είδε να σηκώνεις το Παγκόσμιο Κύπελλο, έχει μια αφίσα σου στο δωμάτιο και μιλάει για σένα σα να σε είχε ζήσει… Αν ακόμα και η Μαφία σε συγχώρεσε που έστειλες όλη την Ιταλία να πάει να γαμηθεί, σε ζωντανή μετάδοση… Πώς να μην πρoσευχηθώ για σένα να είσαι καλά;

Μετά από χρόνια, τα παιδιά των παιδιών μου θα ζήσουν σε μια πολύ καλύτερη χώρα. Είμαι σίγουρη. Και κανείς δε θα θυμάται τα ελαττώματά σου. Στα αλφαβητάρια θα λένε για σένα το πιο σημαντικό: ότι εδώ μια φορά γεννήθηκε ένας νέγρος και κλωτσούσε την μπάλα, όπως κανείς άλλος.

Στο μέλλον κανείς δε θα  θυμάται ότι ήσουν ένας φανφαρόνος και βρωμόστομος. Θα λένε πως ήταν ικανός να ξεσηκώσει έναν θλιμμένο λαό και να τον κάνει τρελό από χαρά, ευτυχισμένο, ακόμα και στις πιο μαύρες εποχές… Για να μην πεθάνει αυτός, προσεύχομαι. Για να μπορείς να ξεκουραστείς από όλο τον κόπο και την προσπάθεια να είσαι εσύ.

Για να μπορείς να αγκαλιάσεις τα εγγόνια σου και να τους διηγείσαι ποιος ήσουν. Γιατί πρέπει να είναι όμορφο να γεράσεις, να κοιτάξεις το εγγόνι σου στα μάτια και να του πεις: Ξέρεις ποιος ήμουν εγώ; Ήμουν ο Μαραδόνα. Και να είσαι ζωντανός για να του το διηγηθείς.