Μάικ Πενς – Ένας θεοκράτης των εταιρειών

Το άρθρο του Νόρμαν Σόλομον στο ηλεκτρονικό περιοδικό Counter Punch στις 7/10/2020, που εμφανίζεται πιο κάτω, είναι πολύ χαρακτηριστικό της κατάστασης που υπάρχει στις Ενωμένες Πολιτείες, με την κυριαρχία των συντηρητικών και αντιδραστικών απόψεων που είναι πλατιά διαδομένες σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού και αφορούν σημαντικά θέματα όπως, οικονομίας, πολιτικής, θρησκευτικών πεποιθήσεων, ρατσισμού και πολλών άλλων… Αυτές συνοδεύονται και από το φάντασμα ενός λυσσαλέου αντικομμουνισμού της εποχής του Μακαρθισμού των δεκαετιών του ΄40 και ΄50, που δεν έχει εγκαταλείψει ποτέ την πολιτική και κοινωνική ζωή των Ενωμένων Πολιτειών. Οι απόψεις αυτές κυριαρχούν επίσης στο μεγαλύτερο μέρος του στελεχικού και πολιτικού προσωπικού και των 2 κομμάτων (Ρεπουμπλικανικό – Δημοκρατικό) που κυβερνούν επί χρόνια στην πολιτική ζωή των Ενωμένων Πολιτειών και ταυτόχρονα εκφράζουν την κυριαρχία του πανίσχυρου στρατιωτικό-βιομηχανικού συμπλέγματος, την ισχύ του χρηματιστικού κεφαλαίου και της χρηματιστικής ολιγαρχίας, της Wall Street και των μεγάλων εταιρειών. Το λεγόμενο «εταιρικό πνεύμα» κυριαρχεί και αποτελεί τον πυρήνα  του πολυδιαφημισμένου «αμερικανικού ονείρου» που σπέρνει αυταπάτες ότι και αυτός που δεν έχει τίποτα, αν εργαστεί σκληρά μπορεί να γίνει ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας και γιατί όχι, εκατομμυριούχος…Μια από τις πολλές ταινίες, απολογητικές αυτού του πνεύματος, αποτελεί η κλασική πλέον The Pursuit of Happyness (Η Επιδίωξη της Ευτειχίας) του 2006, με τον πολύ καλό μαύρο ηθοποιό Τζον Σμιθ, ταινία γυρισμένη στα χρόνια της Προεδρίας του Ρεπουμπλικάνου Τζορτζ Μπους του νεότερου (20/1/2001-20/1/2009). Ο τίτλος της ταινίας παραπέμπει άμεσα στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των αμερικανικών αποικιών της 4^ης Ιούλη 1776, που αναφέρει «ότι όλοι οι άνθρωποι πλάστηκαν ίσοι, ότι είναι προικισμένοι από τον Δημιουργό με ορισμένα αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα, ότι ανάμεσα σ΄ αυτά τα δικαιώματα είναι η ζωή, η ελευθερία και η επιδίωξη της ευτυχίας…». Η ανορθογραφία όμως της ευτυχίας στον τίτλο και στην αφίσα της ταινίας (αντί Happιness, Happyness) σηματοδοτεί κι ένα πικρό σχόλιο για την άσχημη κατάσταση πολλών ανθρώπων της σύγχρονης Αμερικής. (Στην ανορθογραφία στα ελληνικά, επέλεξα το ευτειχία, από τα τείχη τα ταξικά που είναι αξεπέραστα για τη συντριπτική πλειοψηφία του αμερικάνικου λαού, μπορεί επίσης να αντιστοιχηθεί και με τα καβαφικά Τείχη…που ταιριάζει στους περί «αμερικανικού ονείρου» αφελείς). Και πράγματι, βλέποντας την ταινία, που στηρίζεται στη βιογραφία ενός χρηματιστή που σε κάποια φάση της ζωής του πάτωσε, χωρισμένος, άστεγος και μ΄ ένα πολύ μικρό παιδί μαζί του, τα καταφέρνει να ξανασταθεί στα πόδια του.. Αλλά, τι δείχνει η ταινία; Έναν άνθρωπο ο οποίος δουλεύει ως μηχανή σχεδόν 24 ώρες, μελετάει ταυτόχρονα, ενώ δουλεύει δοκιμαστικά σε χρηματιστική εταιρεία χωρίς μισθό, για να περάσει το σεμινάριο που παρακολουθεί για χρηματιστής ενώ για να εξοικονομήσει κάποιο έσοδο για να ζήσει αυτός και το μικρό παιδί του, πουλάει ταυτόχρονα μηχανήματα ιατρικών σαρωτών. Κοιμάται με τον γιo του σε τουαλέτες σταθμών ή σε άθλιους τόπους διαμονής φτωχών, που προσφέρουν με μικρή τιμή ένα κρεβάτι  για τη νύχτα,  και σε κάποια στιγμή –αφού έχει καταφέρει να μείνει ζωντανός από τη ζωή που κάνει- αμείβεται τελικά προς δόξα του «αμερικανικού ονείρου»!!! Η χυδαία αυτή προπαγάνδα του αμερικάνικου μονοπωλιακού καπιταλισμού καθώς και μιας από τις πιο ακραίες εκφράσεις του αμερικάνικου προτεσταντισμού (ο τύπος είναι και μεθοδιστής), δεν μπορούν να κρύψουν τις άθλιες συνθήκες που ζει ένας μεγάλος αριθμός αμερικάνικων οικογενειών. Συνθήκες που συνυπάρχουν με έναν αυξανόμενο ρατσισμό κατά των μαύρων και γενικά των εγχρώμων, με αυξανόμενα κρούσματα δολοφονιών λόγω της ελεύθερης οπλοκατοχής και άλλων τέτοιων ακραίων περιστατικών κατά ευπαθών κοινωνικών ομάδων.

Στο άρθρο του ο Σόλομον ασχολείται με το ενδεχόμενο της αντικατάστασης του Προέδρου Τραμπ από τον αντιπρόεδρο Πενς -που ανήκει στους Ευαγγελικούς (μιας ακραίας σέκτας επίσης του Προτενστατισμού) ενώ εκπροσωπεί και τον κόσμο των μεγάλων επιχειρήσεων- καθώς και ποια θα μπορούσε να είναι η νέα κατάσταση, μετά την είδηση νοσηλείας του Τραμπ λόγω κορωναϊού και το ενδεχόμενο θανάτου του. Τελικά, φάνηκε πως η «ασθένεια» Τραμπ, μάλλον ήταν ένα φτηνό κόλπο χειραγώγησης του πληθυσμού και των εκλογέων μπροστά στις Προεδρικές εκλογές της 3^ης Νοέμβρη 2020. 

Οι εκλογές έγιναν, από το άθλιο αμερικάνικο εκλογικό σύστημα βγήκε νικητής το Δημοκρατικό κόμμα, και ο Μπάιντεν θα είναι ο νέος Πρόεδρος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αλλά ο Τραμπ, αμφισβητεί το αποτέλεσμα και δημιουργεί νέα σοβαρή επιπλοκή στο αμερικάνικο πολιτικό σύστημα και βαθαίνει ακόμα περισσότερο την κοινωνική πόλωση που τα τελευταία χρόνια έχει οξυνθεί πολύ στην αμερικάνικη κοινωνία.

Στο τέλος του άρθρου ο Σόλομον σωστά επισημαίνει «ότι η κυριαρχία των εταιρειών, προμηθεύει έναν ατέλειωτο ανεφοδιασμό καταστροφικών ηγετών» που ενώ «έρχονται και φεύγουν» η κυριαρχία των εταιρειών συνεχίζει να «προμηθεύει μια ατελείωτη καταστροφικών ηγετών» και τονίζει την ανάγκη όλο αυτό το σύστημα του δικομματισμού να αλλάξει. Ανάγκη που φαίνεται να αγκαλιάζει όλο και μεγαλύτερη μερίδα κόσμου (για παράδειγμα οι ταινίες του Μάικλ Μουρ εκφράζουν αυτή την τάση). Ο Σόλομον θεωρεί ότι πρέπει να αντικατασταθεί από μια γνήσια/αληθινή δημοκρατία. Αλλά εδώ προκύπτει το ουσιαστικό πρόβλημα. Αδυνατεί να είναι συγκεκριμένος. Δεν απαντά στο κυριότερο: Υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις σήμερα στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής; Και αν ναι, ποιες είναι;

7/10/20

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο ΜΑΪΚ ΠΕΝΣ, ΕΝΑΣ ΘΕΟΚΡΑΤΗΣ ΤΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ

Του Νόρμαν Σόλομον

Εάν ο Πρόεδρος Trump πεθάνει από τον κορωναϊό που σκότωσε περισσότερους από 200.000 Αμερικανούς, σε μεγάλο βαθμό λόγω της σκόπιμης ολιγωρίας του, ο άνθρωπος που θα τον αντικαταστήσει δεν είναι λιγότερο επικίνδυνος. Αν και ο Mike Pence έχει αποφύγει τον σκληρό έλεγχο των μέσων ενημέρωσης – εν μέρει λόγω του ότι δείχνει ένα πολύ πιο χαμηλό προφίλ σε αντίθεση με εκείνο του Trump – το ζευγάρι αποτελεί έχει υπάρξει πολύ ταιριαστό για μια διακυβέρνηση που αποτελεί παράδειγμα της συνεργασίας του θρησκευτικού φονταμενταλισμού και της δύναμης των μεγάλων εταιρειών.

Ο αντιπρόεδρος, που ήταν πρώην οικοδεσπότης μιας εκπομπής talk-show στην Ιντιάνα, στη συνέχεια έγινε για έξι θητείες μέλος του Κογκρέσου και κατόπιν κυβερνήτης, περιγράφει τον εαυτό του ως «Χριστιανό, συντηρητικό και Ρεπουμπλικάνο, με αυτή τη σειρά». Αλλά οι στόχοι του παραμένουν σε αντίφαση με εκείνους της βιβλικής νουθεσίας (Ματθαίος 6:24) που λέει ότι «δεν μπορείς να υπηρετείς τον Θεό και το χρήμα» (Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά). Το αν ο Pence έχει υπηρετήσει πραγματικά τον Θεό είναι ένα υποκειμενικό ζήτημα, αλλά η τεράστια υπηρεσία που προσφέρει στο χρήμα – το πολύ χρήμα – είναι πέρα από κάθε αμφιβολία.

Ο Pence πλασάρεται ως χριστιανός στρατιώτης, που πορεύεται συμβαδίζοντας με τον Trump σε όλα τα μεγάλα ζητήματα πολιτικής, σε μια διαδικασία που συστηματικά τοποθετεί τα επιχειρηματικά συμφέροντα πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Όποια και αν είναι ενδεχομένως η προσωπική του ευσέβεια, τα αποτελέσματα της αφοσίωσης του Pence στη δεξιά ατζέντα έχουν παγιώσει ακόμα παραπέρα μία εκ των πραγμάτων (de facto) συμμαχία με εκείνους που επιδιώκουν ολοένα χαμηλότερους φόρους για τον πλούτο και τις εταιρείες. Που αρνούνται τα δικαιώματα της ΛΟΑΤ (LGBTQ) κοινότητας · Που είναι υπέρ της απαγόρευσης της άμβλωσης και των αυστηρών περιορισμών σε άλλα αναπαραγωγικά δικαιώματα · Που είναι υπέρ του περιορισμού των ψηφοφόρων και των φραγμών στην ψήφο των έγχρωμων, υπέρ της παρεμπόδισης της υγειονομικής περίθαλψης στα άτομα με χαμηλό εισόδημα · και πάει λέγοντας…

Ο Pence ενσαρκώνει την πολιτική συμμαχία των πολύ συντηρητικών ευαγγελικών δυνάμεων με τις εταιρικές δυνάμεις που αντιμάχονται τη ρύθμιση των δραστηριοτήτων τους. Στο πεδίο των εκλογών και της διακυβέρνησης, αυτός ο συνασπισμός είναι το σημερινό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, που είναι αφοσιωμένο στην επιβολή των διαταγμάτων του θρησκευτικού δόγματος, την ανατροπή των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων και στην εξυπηρέτηση των πλουσίων εις βάρος όλων των άλλων.

«Ως αντιπρόεδρος, ο Mike Pence κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για τον έλεγχο των ανθρώπινων σωμάτων», δηλώνει η οργάνωση “Planned Parenthood Action Fund”. Την ίδια ώρα, ενισχύονται αυτοί που ρέπουν προς τον ρατσισμό ή πιστεύουν ανοιχτά στη λευκή φυλετική υπεροχή. Αλλά και η Wall Street ποτέ δεν είχε καλύτερο φίλο στην Ουάσινγκτον.

Ο πιο σημαντικός ρόλος του Πενς κατά τη διάρκεια των 44 μηνών ως αντιπροέδρου ήταν ως πρόεδρος της Ομάδας Δράσης (Task Force) του Λευκού Οίκου για τον κορωναϊό.. Από τα τέλη Φεβρουαρίου, έχει λειτουργήσει πρακτικά ως πρόθυμος εκτελεστής του Trump, στέκεται δίπλα του και παραπλανεί τον κόσμο, την ώρα που ο Τραμπ συσκότιζε την πραγματικότητα και έλεγε ψέματα καθώς ο απολογισμός των νεκρών ανέβαινε.

«Η αλήθεια είναι ότι έχουμε σημειώσει μεγάλη πρόοδο τους τελευταίους τέσσερις μήνες», δήλωνε ο Pence σε μια του ανακοίνωση στα μέσα Ιουνίου, «και αυτό αποτελεί απόδειξη της ηγετικής ικανότητες του Προέδρου Trump». Ο Pence κατηγόρησε επίσης ότι “τα μίντια κρούουν το καμπανάκι του κινδύνου περί “δεύτερου κύματος” μολύνσεων κορονοϊού – αλλά «ένας τέτοιος πανικός είναι υπερβολικός».

Για να υπογραμμίσει την πλήρη ευθυγράμμισή του με την υποβάθμιση του κινδύνου του ιού από το Θεό Τραμπ, ο αντιπρόεδρος κατέληξε με μια γαρνιτούρα του στιλ “πυροβολήστε τον πιανίστα”: «Η αλήθεια είναι, πως ό,τι κι αν λένε τα ΜΜΕ, η προσέγγισή μας σε παναμερικανικό επίπεδο υπήρξε επιτυχής. Έχουμε επιβραδύνει την εξάπλωση, φροντίσαμε τους πιο ευάλωτους, έχουμε σώσει ζωές και δημιουργήσαμε ένα γερό θεμέλιο για οποιεσδήποτε προκλήσεις ενδέχεται να αντιμετωπίσουμε στο μέλλον. Αυτός είναι ένας λόγος να το γιορτάσουμε, όχι για την τρομολαγνεία των μίντια”.

Η δήλωση του Pence στις 16 Ιουνίου [2020] έφτασε στη Wall Street Journal σαν ένα περίοπτο άρθρο γνώμης στη Wall Street Journal, σφυρίζοντας πάνω από τα νεκροταφεία του κοροναϊού. «Ήταν τόσο ξεκάθαρα λαθεμένο τότε και αποδείχθηκε τόσο ξεκάθαρα λαθεμένο από τότε, που ελπίζω να υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού του που να ντρέπεται», δήλωσε ο Ashish Jha, ο επικεφαλής του  Harvard Global Health Institute, στα τέλη του καλοκαιριού. “Έβλεπα ήδη στα αποτελέσματα μιας ολόκληρης εβδομάδας ότι πράγματα κινούνταν πραγματικά στη λάθος κατεύθυνση”. Η σύνταξη της Washington Post απάντησε αμέσως με μια καταγγελία με τίτλο «Ο Mike Pence είναι μια περίπτωση μελέτης περί ανευθυνότητας».

Κανένας συνετός άνθρωπος δεν θα συσχέτιζε τον Trump με τη θρησκευτικότητα επειδή κράτησε μια Βίβλο σε μια φωτογράφιση. Αλλά ο αντιπρόεδρος είναι μια πολύ διαφορετική περίπτωση. Λίγες μέρες μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 2016, ο Jeremy Scahill έγραψε ότι ο Trump είναι «ο Δούρειος Ίππος για μια κλίκα από φαύλους ζηλωτές, που από καιρό λαχταρούν μια εξτρεμιστική χριστιανική θεοκρατία και ο Pence είναι ένας από τους πιο διακεκριμένους πολεμιστές τους».

Ο Scahill ανέφερε τον Jeff Sharlet, έναν συγγραφέα βιβλίων για τον ακροδεξιό φονταμενταλισμό, ο οποίος είπε ότι «όταν μιλάνε για δουλειές (business), δεν μιλούν για κάτι ξεχωριστό από τον Θεό, αλλά μιλούν για αυτό που, στους κύκλους του Mike Pence, ονομάζεται βιβλικός καπιταλισμός, την άποψη δηλαδή ότι αυτό το οικονομικό σύστημα είναι θεϊκής προέλευσης».

Τι σημαίνουν όλα αυτά για τους προοδευτικούς; Η περίπτωση του Mike Pence θα πρέπει να είναι μια συνεχής κατεπείγουσα υπενθύμιση – όσο τοξικός και πραγματικά κακός κι αν είναι ο Donald Trump – ότι ο σημερινός πρόεδρος είναι προϊόν και δηλητηριώδες σύμπτωμα ενός εγγενώς άδικου και αντιδημοκρατικού καθεστώτος (status quo).

Αντί να εστιάζουμε την οργή μας στο πρόσωπο ενός καταστροφικού ηγέτη, πρέπει να θυμόμαστε ότι η κυριαρχία των εταιρειών, παράγει μια ατελείωτη εφεδρεία καταστροφικών ηγετών. Ενώ εκείνοι έρχονται και φεύγουν, το σύστημα εταιρικής εξουσίας παραμένει – και πρέπει να αντικαταστήσουμε αυτό το σύστημα με μια γνήσιας δημοκρατίας.