Από την αλήθεια της νιότης… στο τίποτα της ζωής

“Άκου πώς χαμογελάνε
Το ακούς;
Είναι ο ήχος της αλήθειας
Αυτή είναι η αλήθεια
Μία ψυχή ευτυχισμένη
Υπάρχουν πολλές τέτοιες ψυχές
Μα τις σκοτώνουν καθημερινά
Βουτάνε μέσα στο ψέμα
Μέσα στην μαυρίλα
Κοίτα πώς φωτίζει όλη η γη
Παιδιά χαρούμενα μέσα στον δικό τους κόσμο
Αγκαλιαζονται με την ψυχή του κόσμου και γίνονται ένα
Μεγαλώνουν όμως και… φεύγουν
Εχουν ακόμα όνειρα
Κάνουν πολλά, προσπαθούν για πολλά
Δεν τα παρατάνε
Τα πάντα μοιάζουν δυνατα και είναι
Μέχρι… να μεγαλώσουν…
Ο κόσμος τους καταπίνει σιγά-σιγά
Μα έχει μείνει ακόμα ο έρωτας
Έχει μείνει το θάρρος, η ελπίδα
Μεχρι που, μεγαλώνοντας, μοιάζουν κι αυτά νεανικές επιπολαιότητες
Σταματάς να προσπαθείς
Κουράστηκες ή βολεύτηκες;
Δεν έχει σημασία
Έχεις αρχίσει ήδη να χάνεσαι
Μα υπάρχει ακόμα χρόνος
Άκου πως χαμογελάνε…”

Κλεοπάτρα