Η παραπλάνηση του λαού και οι ανθρώπινες ζωές θυσία στο βωμό του κέρδους

“Με την πρώτη ματιά ο αστικός πλούτος φαίνεται σαν ένας τεράστιος σωρός εμπορευμάτων”. Με αυτή την φράση ξεκινάει ο Καρλ Μαρξ την ανάλυση του εμπορεύματος στην κριτική του της πολιτικής οικονομίας.

Αντίστοιχα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η επιστήμη, η τέχνη, η φιλοσοφία, η τεχνολογία κλπ εμφανίζονται σαν ένας σωρός από έννοιες οι οποίες διέπουν την κοινωνία στην εξέλιξή της.

Όσον αφορά αυτές τις έννοιες η αστική τάξη θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι η τωρινή τους φαινομενική υπόσταση ήταν, είναι και θα είναι αμετάβλητη. Ότι αυτές οι εκφάνσεις της ανθρώπινης νόησης έχουν σαν σκοπό εξ ορισμού την συσσώρευση και την προστασία του κεφαλαίου και ως εκ τούτου, σύμφωνα πάντα με την λογική των αστών, την επιβίωση της κοινωνίας μέσω της υποταγής της στο κεφάλαιο.

Με μια απλή διαλεκτική ανάλυση επί του θέματος θα μπορέσουμε εύκολα να καταλάβουμε ότι αντιλαμβανόμαστε τις έννοιες αυτές κοιτάζοντας τες, την κάθε μια ξεχωριστά και όλες μαζί σαν σύνολο, μέσα από ένα πρίσμα το οποίο μας επιβάλει η εκάστοτε άρχουσα τάξη και το οποίο εξυπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης αυτής.

Με βάση αυτόν το συλλογισμό οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι μόνο υπό μία συνθήκη μπορούμε να αναλύσουμε τις έννοιες αυτές στην πραγματική τους μορφή  χωρίς την ύπαρξη κάποιου πρίσματος, κάποιου μεσάζοντα δηλαδή που παρουσιάζει διαφορετικά την φύση των εννοιών αυτών με βάση τα συμφέροντα μίας τάξης έναντι των συμφερόντων μιας άλλης. Αυτή λοιπόν η ιδιαίτερη συνθήκη ανάλυσης της πραγματικής φύσης των εννοιών αυτών είναι φυσικά η αταξική κοινωνία. Και σαν κλίμακα μέτρησης η αταξική κοινότητα.

Στην αταξική κοινωνία, στην οποία οι κοινωνικές τάξεις είναι εξομοιωμένες και ως εκ τούτου ανύπαρκτες, δεν θα υπάρχει ανάγκη για παραπλάνηση ενός συνόλου ανθρώπων από ένα άλλο ακριβώς επειδή δεν θα υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα ανάμεσα στα μέλη της κοινότητας.

Για παράδειγμα όσον αφορά την έννοια της επιστήμης,στα πλαίσια μιας αταξικής κοινότητας, ένας ενδεχόμενος ορισμός θα είχε ως εξής:

                           Η επιστήμη είναι η συλλογική δράση των
                         μελών της κοινότητας η οποία ως σκοπό
                       έχει την ανάπτυξη,την ευημερία,την βιω-
                      σημότητα,την ευζωία και την προστασία
                    των μελών της κοινότητας. 

Ένας τέτοιος ορισμός ενοχλεί αρκετά την αστική τάξη η οποία θέλει να μας περάσει την ιδέα ότι όσο πιο μεγάλη η συσσώρευση πλούτου σε εταιρίες κολοσσούς και η αφομοίωση μικρότερων και κρατικών ιδρυμάτων, οργανισμών ακόμη και επιστημόνων σε αυτές, είναι ο μόνος δρόμος για να επιτευχθεί η ανάπτυξη του εκάστοτε επιστημονικού πεδίου.Οι αστοί θα προσπαθήσουν να διαψεύσουν τον παραπάνω ορισμό  και θα τον χαρακτηρίσουν ουτοπικό και αναποτελεσματικό, όμως το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να πάρουμε τον όρο αυτό από το θεωρητικό του πλαίσιο και να τον ανάγουμε στα στάδια εξέλιξης της κοινωνίας, βλέποντας έτσι τις αυξομειώσεις των παραμέτρων και ποιους αυτές ωφελούν. Θα καταλάβουμε τότε ότι στην αταξική κοινωνία όχι μόνο εξομοιώνονται όλες αυτές οι παράμετροι και εκμηδενίζονται, αλλά ότι σταματούν να υφίστανται.

Ας κοιτάξουμε ένα ζήτημα το οποίο βρίσκεται αυτή την περίοδο στο προσκήνιο, το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού από την αμερικανική ιδιωτική φαρμακευτική εταιρία Pfizer. Η εταιρία αυτή δεν έκρυψε την επιθυμία της να ανταγωνιστεί με άλλες ιδιωτικές εταιρίες για την εύρεση του εμβολίου. Και εννοείται ότι βασική αρχή των αστών και ως εκ τούτου πορεία πλεύσης όλων των ιδιωτικών φαρμακευτικών εταιριών είναι η εξής: Competition bring out the best in people. Δηλαδή ότι στον τομέα της έρευνας μόνο μέσω του ανταγωνισμού μπορεί να βρεθεί το εμβόλιο που θα  βοηθήσει την κοινωνία. Απορρίπτεται εντελώς κάθε υποψία της ιδέας συλλογικής δράσης για το κοινό καλό collectivite pour le collectif. Και όλα αυτά ενώ χάνονται ανθρώπινες ζωές.

Σκοπός δεν είναι να κατανοήσουμε την ύπαρξη των πρισμάτων, αλλά να τα τσακίσουμε. Σκοπός δεν είναι απλά να ερμηνεύσουμε την κοινωνία, αλλά να την επαναπροσδιορίσουμε. 

Αχιλλέας Βρέντζος