Τρελός Παππάς τον βάφτισε

Κοίτα τι έκανες τώρα…

Δε θα ήταν πολύ πιο βολικό να το είχες χάσει ρε Νικόλα το τελευταίο σουτ; Να το είχες πάρει πάνω σου, να το εκβίαζες και να ‘ταν τούβλο; Ή μάλλον καλύτερα, να το είχε βάλει κάποιος άλλος, πχ ο Καλάθης και να τον αποθέωναν τώρα όλοι οι δημοσιογράφοι; Ή έστω ο Σλούκας από την άλλη πλευρά; Δε θα αφιέρωναν τότε πολύ περισσότερο χώρο τα σημερινα πρωτοσέλιδα, αντί να στριμώχνουν τώρα σε μια γωνία το κατόρθωμα;

Μετά από την επίμαχη φωτό που ανέβασε στο Instagram και το υπονοούμενο προς τους (Α.Ρ) δημοσιογράφους, κάποιοι σχολίασαν πως θα ήταν καλύτερα ο Παππάς να έδειχνε τα… αρχεία του στο γήπεδο κι όχι στα social media. Κι έτσι ακριβώς έκανε, απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης, με τρομερή εμφάνιση, 24 πόντους και το νικητήριο καλάθι, που το “αφιέρωσε” με τον τρόπο του στους δημοσιογράφους. Που πολλοί -και πολύ- θα προτιμούσαν να το έχει χάσει.

Στη θέση που ήταν κάποτε ο Διαμαντίδης, ο ΠΑΟ έχει τώρα τον Παππά. Κι εκεί που οι δημοσιογράφοι είχαν το καλό παιδί για να το εκθειάζουν σε κάθε αγώνα, τώρα βλέπουν κάποιον που λατρεύουν να μισούν και να θάβουν γιατί δεν έχει μυαλό, αδικεί τον εαυτό του κι άλλα τέτοια πατρικά, που τρελαίνουν τον Παππά όταν τα ακούει.

Ο Νίκος Παππάς είναι ένα ιδιαίτερο, εκρηκτικό πακέτο, που το αποδέχεσαι ή το απορρίπτεις ως έχει, με τα καλά του και τα στραβά του. Απ’ τις περιπτώσεις “Τέικ ιτ ορ Λιιβ ιτ”, όπως θα έλεγε με προφορά κι ο Κουτσούμπας.

Όχι, δεν έχει άμεση σχέση με το ΚΚΕ ο Παππάς -το λέει ουσιαστικά σε μια πρόσφατη συνέντευξή του– και δεν είναι αυτός ο λόγος που ασχολούμαστε συχνά μαζί του. Πηγαίνει όμως σε διάφορες εκδηλώσεις του ΚΚΕ -με το οποίο έχει σχέση ο αδερφός του- χωρίς να σκέφτεται μη τυχόν τσαλακωσει το προφίλ του και στιγματιστεί. Πόσο πιο πολύ να στιγματιστεί άλλωστε; Ο βρεγμένος τη βροχή δε φοβάται -κάτι σαν παίκτης παντός καιρού.

Ο Παππάς είναι αυτός που θα πετύχει ένα τρομερό νικητήριο καλάθι κι αντί να το γλεντήσει με τον κόσμο, θα σκεφτεί αμέσως αυτούς που τον είχαν στην μπούκα. Είναι αυτός που θα αγνοήσει τη χειραψία του Ζούρου και θα τον αφήσει παγωτό, που θα ασχοληθεί με τους δημοσιογράφους, που θα πει πράγματα χωρίς να τα σκέφτεται, που θα χαντακώσει την καριέρα του στην Εθνική -και είναι ζήτημα αν θα τον ξαναδούμε ποτέ εκεί. Που θα σε κάνει να ανησυχήσεις μήπως γίνει σαν τα μούτρα του Τράκη, του αφεντικού του, και γι’ αυτό ταίριαξαν τα χνώτα τους.

Είναι όμως αυθεντικός, σε ένα χώρο όπου περισσεύει η υποκρισία κι οι δημόσιες σχέσεις. Είναι επίσης αυτός που καταλαβαίνει πως η ζωή δεν είναι μόνο το μπάσκετ, γιατί αυτό τελειώνει στα 35, και προτιμά να τον θυμούνται ως προσωπικότητα κι όχι ως έναν απλό παίκτη, έναν καλό παίκτη που ήταν διαφορετικός. Είναι αυτός που θα πάρει, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, την πρωτοβουλία να φτιάξει ένα γήπεδο μπάσκετ στον Κορυδαλλό, για να δώσει μια χαραμάδα σε όσους βρίσκονται στη φυλακή -κάτι που θα έπρεπε να είχε κάνει η Πολιτεία. Αυτός που θα κάνει τατουάζ ενάντια στο ρατσισμό και που θα υπογράψει για την υπόθεση της Ηριάννας. Και ξέρεις πως μαζί του “ως την κόρνα της λήξης, δε θα πλήξεις“…

Μπορεί να μην είναι κομμουνιστής, αλλά κάποιοι βράζουν εναντίον του και θα ήθελαν να τον στείλουν στο… Καλπάκι, στον ουλαμό των απείθαρχων. Μπορεί να μην είναι το “καλό παιδί”, με τρόπους και σαβουάρ βιβρ, ούτε ακριβώς πολιτικοποιημένος, είναι όμως κοινωνικά ανήσυχος και μπορεί να σκεφτεί έξω από το κυρίαρχο πλαίσιο ή αν μη τι άλλο να δώσει μερικές καλές ατάκες, πέρα από τα κλασικά κλισέ “ήταν ένα δύσκολο παιχνίδι, κοιτάμε κάθε αγώνα ξεχωριστά…”.

Στην τελική, για να το δούμε κι από τη σκοπιά που μας ενδιαφέρει. Αν ζήσουμε τη χαρά να γίνει ποτέ επανάσταση, ο απείθαρχος χαρακτήρας ενός Παππά θα έπρεπε να τιθασευτεί και να ελεγχθεί. Αλλά θα φτάναμε ποτέ στο σημείο να κάνουμε επανάσταση χωρίς την τρέλα του κάθε Παππά, μόνο με τα “καλά παιδιά” και τους σιδερωμένους χαρακτήρες;