Ένα σημαντικό βιβλίο του Βαζιούλιν από τη Σύγχρονη Εποχή – Το γίγνεσθαι της μεθόδου επιστημονικής έρευνας του Κ. Μαρξ (Λογική Πτυχή)
Περίπου 30 χρόνια μετά από την κυκλοφορία του βιβλίου “Η Διαλεκτική Του Ιστορικού Προτσές Και Η Μεθοδολογία Της Έρευνάς Του” στα ελληνικά, η Σύγχρονη Εποχή κυκλοφορεί εντός του μήνα ένα ακόμα βιβλίο του σπουδαίου Σοβιετικού φιλοσόφου.
Βίκτορ Αλεξέγιεβιτς ΒΑΖΙΟΥΛΙΝ.
ΤΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΤΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ
ΤΟΥ Κ. ΜΑΡΞ (λογική πτυχή).
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, Αθήνα, 2020, σελ. 440.
Μετάφραση – Επιμέλεια: Τριαντάφυλλος Μεϊμάρης, Δημήτρης Πατέλης.
Μακέτα εξώφυλλου: Γιάννης Παπαδημητρακόπουλος.
Ο συγγραφέας και ο τίτλος στο πρωτότυπο:
Виктор Алексеевич Вазюлин. Становление метода научного исследования
К. Маркса: логический аспект. Изд-во Моск. ун-та, 1975.
Ο νεαρός Μαρξ χτίζει τις προϋποθέσεις της επαναστατικής του μεθόδου μέσω μιας επίπονης και αντιφατικής έρευνας, περνώντας από τον αστικό ανθρωπισμό-επαναστατικό δημοκρατισμό στον κομμουνισμό και από τον ιδεαλισμό στον υλισμό, υπερβαίνοντας δογματικούς περιορισμούς και νομοτελείς πλάνες, θέτοντας σε δοκιμασία την κεκτημένη γνώση-μέθοδο με πρωτόγνωρα γεγονότα. Στο παρόν βιβλίο αποδεικνύεται αυστηρά επιστημονικά ότι η επαναστατική θεωρία και η μέθοδός της προέκυψαν μέσω μιας επίπονης και αντιφατικής έρευνας, εντός της οποίας οι κοινωνικοπολιτικές απόψεις του νεαρού Μαρξ κινούνται από τον αφηρημένο ανθρωπισμό προς τον αστικό επαναστατικό δημοκρατισμό και από αυτόν στον κομμουνισμό, ενώ οι φιλοσοφικές-μεθοδολογικές του απόψεις κινούνται από τον ιδεαλισμό (την ιδεαλιστική διαλεκτική, που βρίθει μεταφυσικών στοιχείων και ασυνεπειών) προς τον υλισμό (την υλιστική διαλεκτική), πάντα σε οργανική σύνδεση με την εμβάθυνση των θεωρητικών του ερευνών: από την κριτική της θρησκείας στην κριτική της πολιτικής, του κράτους, του δικαίου και στη συνέχεια στην κριτική της πολιτικής οικονομίας, δηλ. από απόμακρες από την οικονομία σφαίρες της κοινωνικής ζωής, προς εγγύτερες προς αυτήν, μέχρις ότου να διακρίνει τελικά ως καθοριστική σφαίρα της κοινωνικής ζωής την οικονομική σφαίρα, σε μια αντιφατική διαδικασία εμβάθυνσης της γνώσης από την επιφάνεια, από τα φαινόμενα προς την ουσία της κοινωνίας. Η νόηση σε αυτή την πορεία προσκρούει σε νομοτελείς αντιφάσεις, ανακαλύπτει στιγμές αληθούς αντανάκλασης, αλλά και νομοτελείς «αντιστροφές» διαφόρων πλευρών, σχέσεων του υπό διερεύνηση αντικειμένου, πέφτει σε νομοτελείς (και εξαιρετικά διδακτικές) για την ανάπτυξη της επιστημονικής έρευνας πλάνες, μέσω της υπέρβασης των οποίων ο Μαρξ κλιμακώνει την πορεία του προς την πρωταρχική εμφάνιση της επαναστατικής θεωρίας και μεθοδολογίας.
Ο Βαζιούλιν αποδεικνύει ότι η μεγαλοφυΐα του θεμελιωτή της επαναστατικής θεωρίας έγκειται στη βέλτιστη ανταπόκρισή του στα εκάστοτε επαναστατικά ερευνητικά καθήκοντα, συνδέεται με την «ανελέητη» κριτική και αυτοκριτική του εγρήγορση, με την αυστηρή του συνέπεια στην αναζήτηση της αλήθειας και στην εξυπηρέτηση των βαθύτερων αναγκών της κοινωνίας, τις οποίες συνδέει όλο και πιο σταθερά με εκείνους που «στερούνται ιδιοκτησίας» και τελικά με το προλεταριάτο, χωρίς να εγκλωβίζεται δογματικά στο εκάστοτε κεκτημένο επίπεδο της γνώσης και στις νομοτελείς πλάνες που το συνοδεύουν. Έτσι, η στράτευση του Μαρξ στον κομμουνισμό και η ανάδειξη της ιστορικής αποστολής του προλεταριάτου δεν προκύπτουν επιφανειακά-διακηρυκτικά, αλλά ως πόρισμα της ενδελεχούς έρευνάς του.
