A Posteriori – Η μάσκα

Οι A Posteriori μας παρουσιάζουν την Μάσκα, μια μουσική ταινία μικρού μήκους. Που ξεκινάει με τον Χρυσοχοΐδη να αποφαίνεται πως “οι δρόμοι και οι διαδηλώσεις κουβαλάνε ιό και γεννάνε αρρώστια”. Και δείχνει ότι η πραγματική αρρώστια της εποχής μας είναι όσοι βάζουν τη μάσκα στα μάτια τους και κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Όπως λένε και οι ίδιοι:

Το ερώτημα που τίθεται είναι απλό. Κλείνουμε τα μάτια σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας ή πολεμάμε να τα αλλάξουμε;

Μια μουσική ταινία μικρου μήκους για την πανδημία
Παραγωγη A Posteriori
Συμμετέχουν με σειρά εμφάνισης οι:
Αμάντα Πιλισσά, Τάσος Καραντζής, Λευτέρης Κουρουμπλής, Αντώνης Τσιώνης, Κωνσταντίνος Πανανάς, Δημήτρης Κωστής, Sade Agilara, Αδαμάντιος Αναστασιάδης, Διονύσης Ντόριζας, Χρυσάνθη Λέσση, Ναταλία Μπούρα, Ευτυχία Κωνσταντέλου, Γιώργος Σταυρόπουλος

Στίχοι/Μουσική: Αδαμάντιος Αναστασιάδης
Τραγούδι: Αδαμάντιος Αναστασιάδης, Αμάντα Πιλισσά
Σενάριο: Αντώνης Τσιώνης, Αμάντα Πιλισσά, Αδαμάντιος Αναστασιάδης
Editing, Coloring: Αμάντα Πιλισσά
Παραγωγή: Αμάντα Πιλισσά, Αδαμάντιος Αναστασιάδης, Αντώνης Τσιώνης
Σκηνοθεσία: Αδαμάντιος Αναστασιάδης Β’ Σκηνοθέτης: Sade Agilara
Ευχαριστούμε θερμά τον Λευτέρη Κουρουμπλή για την παραχώρηση του γραφείου και τους Ηλέκτρα Τζώρτσου και Κωνσταντίνο Πανανά για τις δημιουργικές τους προτάσεις

Στίχοι

Παντού μια σιωπή σε καθε δρόμο και στενό
πού πήγε η ζωή; Σε μια οθόνη σκοτεινή
που κρύβει κόβει και ράβει καθε καινούρια στιγμή
μ’  ένα ψέμα για τον καθένα και με μια αλήθεια μισή
με μια μάσκα και μ’ έναν μπάτσο η υγεία ανθεί

Ο νόμος προστάζει πως πρέπει ν’ ακμάζει η σιγή
(με νετφλιξ και ντελιβερυ κανε μια βόλτα γρήγορη μη βγάζεις άχνα τσιμουδιά λύνε και δένε τη θηλιά)
τις σβάστικες βγάζει με μάνικες δείχνει πυγμή
(σκύψε το κεφάλι ότι λένε οι μεγάλοι συνωστίσου στην οθόνη όχι εδω δεν ξημερώνει)
το γιο τον πατέρα σαν έντομα πάλι χτυπά
(τα όνειρα τελειώσανε την καθε ευχή μας λιώσανε ,στο φεησμπουκ κοιτάμε τη ζωή μας να ****νε)
μια μπότα σε στύση που ψάχνει λαιμό να πατά

Ξεχνάν πως ο καιρός πως προχωράει μόνο εμπρός
δεν θάβεται το φως. Τι κι αν σκυλιάζουν σα θεριά
το ξέρουν πως δεν αντέχουν άλλο να ζούν στο παρόν
και το μέλλον κρύβει στα σπλάχνα μόνο αυτούς που γελούν
και το μέλλον θρέφει τα νιάτα κι αυτούς που γελούν

Ο νόμος προστάζει πως πρέπει ν’ ακμάζει η σιγή
(οι γελοίοι νουθετούν και στη στιγμή το αθετούν γιατί τα φράγκα είν’ ο νόμος της ζωής τους τροχονόμος)
τις σβάστιγκες βγάζει με μάνικες δείχνει πυγμή
(γελούν αν πεις υγείαπου ειν’ τα φράγκα βρε παρία, θα σου πούνε μεσ στη μούρη το έθνος θέλει σωτηρία)
το γιο τον πατέρα σαν έντομα πάλι χτυπά
(σκάσε και κολύμπα μη τα κάνουν όλα λίμπα έχει χώρο στη ΓΑΔΑ μη ξεχνίεσαι κερατά)
μια μπότα σε στύση που ψάχνει λαιμό να πατά
(είναι κούφιες οι φωνές τους και μετράνε τις στιγμές τους)