Συγγνώμη που υπάρχουμε κ. Μουμτζή – “Οι κομμουνιστές δεν αντέχουν την ακύρωση της ύπαρξής τους”

Ο κ. Μουμτζής του Liberal θυμήθηκε την υποστολή της κόκκινης σημαίας από το Κρεμλίνο και την επέτειο διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης.

Μεταξύ άλλων, ο κ. Μουμτζής μας λέει πως η Οχτωβριανή Επανάσταση ήταν ένα πετυχημένο πραξικόπημα που εξόντωσε βιολογικά, κοινωνικά και πολιτικά τους αντιπάλους της.

Πιθανότατα ο κ. Μουμτζής θεωρεί κάθε επανάσταση ως “πραξικόπημα” ενάντια στην προϋπάρχουσα νομιμότητα. Θα ήταν ενδιαφέρον να μας πει πχ πώς αποτιμά τη Γαλλική Επανάσταση, που σκόρπισε τον τρόμο στους εχθρούς της με τη γκιλοτίνα. Αν κι η Οχτωβριανή Επανάσταση επικράτησε σχεδόν αναίμακτα, πριν απ’τον εμφύλιο που προκάλεσε η επέμβαση των χωρών της Δύσης.

Δε μας εξηγεί όμως το εξής: αν η εξουσία των μπολσεβίκων φρόντιζε να εξοντώσεις τους αντιπάλους της, πώς κατάφεραν τελικά αυτοί – εξοντωμένοι όντες – να την ανατρέψουν;

Ο Μουμτζής αποφαίνεται πως ο σοσιαλισμός δεν μπορούσε να μεταρρυθμιστεί χωρίς βία γιατί στηριζόταν αποκλειστικά σε αυτήν, Και όσοι λαοί το επιχείρησαν έζησαν στο πετσί τους τη βαρβαρότητα.

Δυστυχώς δε μας εξηγεί πώς μπορεί μια εξουσία να στηρίζεται αποκλειστικά στη βία για δεκαετίες, δρώντας μάλιστα υπό αρνητικούς συσχετισμούς και σε συνθήκες περικύκλωσης. Και δε λέει κουβέντα για την καπιταλιστική βαρβαρότητα που ζούνε σήμερα στο πετσί τους αυτοί οι λαοί, νοσταλγώντας κατά μεγάλο ποσοστό αυτό που έχασαν.

Ο Μουμτζής μας λέει πως το σοβιετικό σύστημα εξουσίας δικαίωσε την άποψη ότι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα δε μεταρρυθμίζονται, αλλά ανατρέπονται, μη έχοντας βαλβίδες αποσυμπίεσης των εντάσεων.

Εμμέσως πλην σαφώς, παραδέχεται πως το καπιταλιστικό σύστημα διαθέτει τρόπους να διοχετεύει και να εκτονώνει την οργή των μαζών και τις κοινωνικές εντάσεις. Αλλά αυτό δεν αποδεικνύει πως τα εκμεταλλευτικά καθεστώτα μπορούν να μεταρρυθμιστούν και να αποκτήσουν φιλολαϊκό πρόσωπο, κάθε άλλο. Η ιστορική διαδρομή τους έχει αποδείξει το ακριβώς αντίθετο.

Επίσης μας έδειξε πως η σοσιαλιστική εξουσία δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματά της με καπιταλιστικές συνταγές. Έχει όμως πολλά κεφάλαια ακόμα να γράψει στο βιβλίο του μέλλοντος της ανθρωπότητας.

Ο Μουμτζής στέκεται τέλος στο ιστορικό πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη το Δεκέμβρη του ’91 και μας λέει πόσο δύσκολο είναι για κάποιον να παραδεχτεί την ακύρωση της ύπαρξής του και ότι πολεμούσε για ένα πουκάμισο αδειανό.

Αυτός αντιθέτως φρόντισε να ακυρώσει μόνος του τον εαυτό του και κάποια από τα ιδανικά της νεότητάς του, περνώντας στο στρατόπεδο των “νικητών”. Βέβαια δεν ήταν τόσο μεγάλο το άλμα που έκανε απ’ τον αντισοβιετισμό και τις γενικές ιδέες του ευρωκομμουνισμού, ωστόσο ο ζήλος ενός πρώην που αποτάσσει με βδελυγμία όσα τον ενέπνεαν κάποτε για να κερδίσει παράσημα από τα αφεντικά του, είναι πάντα θλιβερός και αξιοσημείωτος.

Ας μην τρέφει αυταπάτες όμως. Οι κομμουνιστές, το εργατικό κίνημα και ο αγώνας για την αλλαγή της κοινωνίας, θα υπάρχουν όσο υπάρχει φτώχεια, αδικία, πόλεμοι, εκμετάλλευση. Ο καπιταλισμός γεννάει τους νεκροθάφτες του και δεν πρόκειται να σταματήσει να είναι άδικος ή εκμεταλλευτικός, γιατί θα ήταν σαν να ακύρωνε την ίδια την ύπαρξή του. Αλλά γι’ αυτό το τελευταίο θα φροντίσουμε εμείς.