Δημήτρης Σίντος: Η κυβέρνηση μάς αντιμετώπισε ως χομπίστες. Έδειξε τη βαθιά της άγνοια για τους καλλιτέχνες

Εν όψει της νέας χρονιάς, απευθυνθήκαμε σε καλλιτέχνες με σκοπό να αναδειχθεί όσο καλύτερα γίνεται η δύσκολη κατάσταση που βιώνουν και τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους για την τέχνη, δίνουμε λόγο στους ίδιους τους ανθρώπους που την εκπροσωπούν. Με κλειστά, θέατρα, κινηματογράφους και μουσικές σκηνές, η ζωή μας είναι ακόμη πιο δύσκολη, φαντάζει άχαρη. Για πολλούς από εκείνους έχει γίνει δύσκολη και η ίδια η επιβίωση. Ας τους ακούσουμε λοιπόν.

Ο λόγος στον μουσικό Δημήτρη Σίντο:

Πώς θα περιέγραφες την κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι καλλιτέχνες σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτα σχετικά;

Ως εργαζόμενοι στο θέαμα και ακρόαμα, ήμασταν οι πρώτοι που σταματήσαμε να δουλεύουμε ήδη από τον Φλεβάρη του 2020. Οι προγραμματισμένες συναυλίες ακυρώνονταν η μια μετά την άλλη. Το Μάρτιο μπήκαμε επίσημα μαζί με όλη τη χώρα σε λοκνταουν. Η κυβέρνηση προγραμμάτισε επιδόματα για εργαζόμενους που μπήκαν σε αναστολή το Μάρτιο. Δε γνώριζε όμως ότι οι περισσότεροι από εμάς απολυθήκαμε ήδη από το Φεβρουάριο. Επίσης, το υπουργείο πολιτισμού δε γνώριζε ότι πολλοί εργαζόμασταν με πρόσληψη-απόλυση ίδιας μέρας και δεν είχαμε σταθερές μηνιαίες συμβάσεις εργασίας.

Με λίγα λόγια, για το πρώτο διάστημα της πανδημίας ήμασταν αόρατοι στα μάτια αυτής της κυβέρνησης.

Χρειάστηκαν δυναμικές κινητοποιήσεις για να νιώσει η κυβέρνηση αρκετή πίεση και να αναλάβει κάποιες πρωτοβουλίες για τον κλάδο. Παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση έδειξε τη βαθιά της άγνοια για τη φυσιογνωμία αυτού του χώρου και για την καθημερινότητα της δουλειάς μας.

Πώς κρίνεις τις αποφάσεις της κυβέρνησης για τον Πολιτισμό και τα μέτρα στήριξης προς τους καλλιτέχνες;

Οι αντιδράσεις της κυβέρνησης και τα μέτρα της μας απογοήτευσαν όλους. Σε διάστημα δέκα μηνών λάβαμε μια χρηματική υποστήριξη περίπου 2.500 ευρώ. Όχι βέβαια όλοι. Για κάθε επίδομα υπήρχε μια σειρά προϋποθέσεων που σκοπό είχε να αποτελέσει κόφτη για ανθρώπους που πραγματικά δικαιούνταν τη στήριξη.

Η υπουργός πολιτισμού ανακοίνωσε ότι δημοτικοί χώροι θα δοθούν δωρεάν στους καλλιτέχνες το καλοκαίρι προκειμένου να διεξάγουμε συναυλίες και άλλα πρότζεκτς. Με εξαίρεση λίγους χώρους στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, που εξαντλήθηκαν ταχύτατα και με αδιαφανείς διαδικασίες, δήμοι της υπόλοιπης Ελλάδας που ρωτήσαμε είχαν πλήρη άγνοια για αυτή τη δυνατότητα.

Μέσα στο καλοκαίρι που επιτράπηκαν οι συναυλίες σε εξωτερικούς χώρους ήταν τόσες οι εξαιρέσεις, τόσα τα κατά τόπους αυστηρότερα μέτρα και λοκνταουν που ελάχιστες συναυλίες μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν.

Κοντεύουμε να συμπληρώσουμε ένα χρόνο σε καθεστώς ανεργίας. Σε όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούμε μια υπουργό πολιτισμού που μας απευθύνεται με αγένεια να ανακοινώνει μέτρα ίσα ίσα για να αποφύγει την κατακραυγή. Η κυβέρνηση μάς αντιμετώπισε εν πολλοίς ως χομπίστες, ως ρομαντικούς. Η αλήθεια είναι όμως ότι είμαστε εργαζόμενοι σε μια βιομηχανία, την πολιτιστική βιομηχανία.

Τι θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά κατά τη γνώμη σου;

Θα έπρεπε πολύ πριν την πανδημία να έχει οργανωθεί ένα αποτελεσματικό καθεστώς εργασίας για τους καλλιτέχνες. Με μια σύγχρονη νομοθεσία που θα αναγνωρίζει τις νέες συνθήκες στις οποίες εργαζόμαστε. Θα θέλαμε να είχε υποστηριχθεί το σύστημα υγείας με τέτοιον τρόπο ώστε να μην παραλύσει σχεδόν κάθε κλάδος εργασίας της χώρας.

Πώς αποτιμάς τον αγώνα των καλλιτεχνών, τις κινητοποιήσεις, τον συντονισμό των σωματείων τους ή και την κίνηση support art workers; Τι προοπτικές βλέπεις για τη νέα χρονιά; Είσαι αισιόδοξος;

Ήταν μια πολύ σημαντική συγκυρία που βοήθησε τους νέους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη συλλογικής δράσης. Ήταν ελπιδοφόρο που οι σύλλογοι είχαν νέες εγγραφές μελών.

Όσο οι καλλιτέχνες πηγαίνουν στην πορεία των καλλιτεχνών, οι εργάτες στην πορεία των εργατών και οι εκπαιδευτικοί στις πορείες των εκπαιδευτικών δε θα δούμε το φως που περιμένουμε. Πρέπει στο εξής να είμαστε όλοι για όλους.

Δεν περιμένουμε να δουλέψουμε ως καλλιτέχνες πριν την άνοιξη του 2021. Ως προς αυτό δεν είμαι αισιόδοξος. Αλλά πρέπει να μιλάμε, να συζητάμε, να ωριμάζουμε μέσα από τις προκλήσεις αυτές και να διαμορφώσουμε τις συνθήκες εργασίας και την κοινωνία που θέλουμε.

*Φωτογραφία: Ελπίδα Πουρναρά

Δείτε εδώ όλες τις συνεντεύξεις της θεματικής ενότητας “Καλλιτέχνες στην πανδημία”.