Η φτώχεια της αστικής δημοσιογραφίας
Ο αρθρογράφος του Βήματος φέρνει το ΚΚΕ και τον μαρξισμό στα μέτρα του, δίνοντας ένα παράδειγμα της κατάστασης που επικρατεί στον “αμερόληπτο” αστικό τύπο
Οι αστικές φυλλάδες μάς εκπλήσσουν καθημερινά με τον κιτρινισμό, τον λαϊκισμό και την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν σοβαρά ζητήματα, θυσιάζοντας την εγκυρότητα και την ακρίβεια στον βωμό της ‘’ευληπτης’’ ειδησεογραφίας.
Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε σε γνωστή εφημερίδα, φάνηκε μια από τις εκφάνσεις της προχειρότητας αυτής. Το εν λόγω άρθρο, το οποίο αφορούσε τον Γ.Γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος, είχε πληθώρα παρερμηνειών και δειγμάτων ημιμάθειας. Βλέπουμε σε ένα σημείο χαρακτηριστικά να αναφέρεται το εξής:’
“Ο κ. Κουτσούμπας σηματοδοτεί με την παρουσία του στην ηγεσία του ιστορικού κόμματος την αυστηρή προσήλωση στις κομματικές αρχές και την απαρέγκλιτη πορεία του ΚΚΕ από την κατεύθυνση αυτή, χωρίς να διστάσει να επαναξιολογήσει το παρελθόν του και να αποτιμήσει κριτικά τη συνολική στρατηγική θεώρηση του κόμματος, προβαίνοντας σε «επαναστατικού χαρακτήρα διόρθωση λαθών»’’.
Πουθενά δεν γίνεται λόγος για την αδιαμφισβήτητη προσαρμογή των αρχών και των επιδιώξεων του ΚΚ στις σημερινές ανάγκες. Παρουσιάζει έτσι τον μαρξισμό σαν ένα δόγμα το οποίο εξελίσσεται με βάση τα οποιαδήποτε λάθη του, παρόλο που πολλές φορές έχει φανεί ότι οι μαρξιστές δεν αντιμετωπίζουν δογματικά τις αποφάσεις τους, αλλά με βάση τις εκάστοτε συνθήκες.
Παρακάτω βλέπουμε το εξής απόσπασμα:
‘’Εχοντας σταθερό προσανατολισμό στην «εργατική λαϊκή εξουσία», ο Περισσός «ισορροπεί» ανάμεσα στην πολιτική και ιδεολογική «μονολιθικότητα» και στην προσπάθεια να διευρύνει την απήχησή του στην ελληνική κοινωνία, επιλέγοντας – παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, όπως τουλάχιστον αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις που εμφανίζουν το ΚΚΕ περίπου «καθηλωμένο» – να «μη βάλει νερό στο κρασί του»’’.
Από ό,τι φαίνεται, η σταθερή επιδίωξη ενός μακροπρόθεσμου σκοπού θεωρείται “μονολιθικότητα”, αλλά πουθενά δεν αναφέρονται οι βραχυπρόθεσμοι μεν σημαντικοί δε στόχοι που επιδιώκει το κίνημα μέσα από την αρωγή του στα εργατικά συνδικάτα και την υποστήριξη οποιουδήποτε μέτρου μπορεί να βοηθάει έστω και στο ελάχιστο την εργατική τάξη, ακόμα κι αν θεσπίζεται από αστική κυβέρνηση. Ο αθρογράφος μας παρουσιάζει ένα κίνημα που δρα τυφλά, βασιζόμενο σε μια θεωρία-δόγμα, που μένει αναλλοίωτη και δεν εξελίσσεται μαζί με την ίδια κοινωνία. Εν ολίγοις παρουσιάζει ένα ουτοπικό κίνημα.
Διανύουμε εποχές στις οποίες οι θέσεις ενός κινήματος ή ενός χώρου γίνονται ενίοτε δυσδιάκριτες λόγω της καπιταλιστικής ανάπτυξης, λτου οπορτουνισμού ή των λούμπεν στοιχείων που τους λείπει η ταξική συνείδηση και ως εκ τούτου οι ταξικές επιδιώξεις. Όλα αυτά επιτάσσουν στο κίνημα να επιλέξει στρατηγικά την ιδεολογική του ανασύνταξη, κάτι που από τον αρθρογράφο μεταφράζεται ως «…άρνηση να βάλει νερό στο κρασί του».
Ήταν ένα μικρό παράδειγμα της όλης κατάστασης που επικρατεί στον αστικό ‘’αμεροληπτο’’ τύπο. Η ιδεαλιστική αντιμετώπιση τέτοιων κοινωνικών θεμάτων οδηγεί αναπόφευκτα στην προώθηση της ημιμάθειας, την παρερμηνεία και τον κιτρινισμό, στοιχεία τα οποία σε περιόδους ηθικής και πνευματικής κατάπτωσης βοηθούν την ανάπτυξη ρητορικής μίσους βασιζόμενη σε μη έγκυρα δεδομένα.
