Θερμοπύλες

Πριν τον αγώνα, ο Sir Τάκης θα μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια τους παίκτες του και να τους εμψυχώσει με το κλισέ: έντεκα αυτοί, έντεκα κι εμείς. Και μετά να γελάσει με την ψυχή του και τη φωνή του Κόκκαλη: χο-χο-χο. Αλλά αυτό εύκολα μπορεί να γίνει “γκολ αυτοί, σέντρα εμείς” και να σου βγάλει το γέλιο ξινό.

Την προηγούμενη φορά στο Καμπ Νου, ο συσχετισμός ήταν ακόμα πιο θετικός για ένα ημίχρονο: έντεκα εναντίον δέκα. Αλλά το πράγμα δεν πήγε πολύ καλά. Το έχει πει εξάλλου ο μεγάλος Βασίλης Δανιήλ πως ο παίκτης παραπάνω σε μπερδεύει και καταλήγει να ευνοεί τον αντίπαλο.

Αυτό που θα έπρεπε να μετράει κανείς στην πραγματικότητα, για να αποτυπώσει την πραγματική διαφορά και το συσχετισμό δύναμης, είναι το μπάτζετ κι η εκτιμώμενη αξία παικτών: δέκα εκατομμύρια όλοι εμείς, τριακόσια μόνος του ο Μέσι. Σαν τους 300 του Λεωνίδα.

Οι αρνητικοί συσχετισμοί φαίνονται λιγότερο στον ανταρτοπόλεμο, όταν στενεύουν τα περάσματα, όπως στις Θερμοπύλες ή σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, όπου μπορεί να μπει ένα πούλμαν μπροστά απ’ το τέρμα κι ο αντίπαλος να βαράει κατά ριπάς (είκοσι τελικές στο τέρμα), αλλά τα πυρά του να είναι άσφαιρα. Κι ας λέμε πως δεν υπάρχει κάστρο άπαρτο για τους μπολσεβίκους…

Ο Ολυμπιακός ταμπουρώθηκε λίγες μέρες μετά την επέτειο κι είπε το δικό του ΟΧΙ με ατσάλινη άμυνα (που παραπέμπει στον ατσάλινο Ιωσήφ), πρωτεργάτη τον Ένγκελς και άξιο συμπαραστάτη το Βέλγο Προτό -που μπορεί να βγαίνει κι από το “Πρωτοπορία”…
Ευτυχώς για αυτούς δεν υπήρχε κανείς Εφιάλτης, παρά μόνο ο εφιάλτης του 90λεπτου σφυροκοπήματος, που όμως τελείωσε αναίμακτα.

Από κοντά κι ο κόσμος του με ένα τεράστιο κορεό, που ο Θαναηλάκης στη μετάδοση το είπε παρεό κι άκουγες νοερά στα αυτιά σου το κύμα να σκάει στα βότσαλα, κάνοντας φλιτς-φλιτς. Εκτός κι αν ήταν ο ζελές στα μαλλιά -και τα μυαλά- του Θαναηλάκη.

Πιο πριν ο “υπέροχος λαός” -αυτούς τους οπαδούς έχουμε, αυτούς θέλουμε- είχε πλακώσει στο ξύλο δύο Καταλανούς με blaugrana διακριτικά που τόλμησαν να μπουν και στην μπουτίκ του Ολυμπιακού. Ξυπνήστε ρε, έρχονται οι ξένοι και μας παίρνουν τις φανέλες.

Τιμή και δόξα στους ηρωικούς πεσόντες του 8ώρου, που όρισαν στη ζωή τους να φυλάνε Θερμοπύλες που δεν υπάρχουν -we rule this land- ενώ ο εχθρός κάνει περατζάδα έξω από το γήπεδο και προελαύνει χωρίς να δώσει καν μάχη.

Στο τέλος, κάποιοι πανηγύριζαν το “χι” -που είναι προσωρινή κατάσταση ισορροπίας, σαν τη δυαδική εξουσία, που κολλάει όμως πιο καλά ως περιγραφή της παράτασης. Και κάποιοι άλλοι που μπήκαν στο γήπεδο και πήραν αγκαλιά το Μέσι. Η Μπάρτσα δεν είχε λόγο να πανηγυρίσει, αλλά την τελευταία φορά που έμεινε στη λευκή ισοπαλία στην Ελλάδα (με το ανέκδοτο “στάση Βύντρα” για το Ροναλντίνιο και την παρέα του) σήκωσε την κούπα στο τέλος.

Ο Βαλβέρδε ήταν το τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς, το κλίμα θύμιζε φιλικό αγώνα και είχες την εντύπωση στο τέλος πως εκτός από το μακρόσυρτο “Εεεε-ρνέστο Βαλ-βέρ-δε”, θα ακουγόταν κι ένα “Ομπράντοβιτς, περοπομπέρομ” από άλλο άθλημα κι άλλο ανέκδοτο. Συνάντησε ζεστό κλίμα κι οικεία πρόσωπα, όπως τη ξανθιά διερμηνέα, το χοντρό αφεντικό -που πάχυνε κι άλλο στο ενδιάμεσο- και τον καλό παππούλη που μιλάει σε όποιο μικρόφωνο βρει μπροστά του (Σάββας Θεοδωρίδης). Το μόνο που έλειπε από το εορταστικό κλίμα ήταν μια μίμηση του Μητσικώστα -που είναι όμως ΑΕΚτζής- σε ρόλο μιτόγκα γκράντε.

Υγ: το άλλο που άλλαξε στο ενδιάμεσο είναι πως η ΠΑΕ Ολυμπιακός καταγγέλλει την ιστορική εφημερίδα Φως των Σπορ πως έχει οικονομικές σχέσεις με τους ανταγωνιστές της, οπότε η κριτική της δεν είναι καλοπροαίρετη. Για να καταλάβει κι ο μέσος, αδαής αναγνώστης είναι -τηρουμένων των αναλογιών- κάπως σαν να έλεγε το ΚΚΣΕ πως η Πράβντα κάνει κακοπροαίρετη κριτική στο κόμμα κι υποστηρίζει τα συμφέροντα άλλων.