REVOLTERPIECES – Ο φασισμός ως κοινωνική μερίδα

Και δίπλα σου θα έρθει κάποια μέρα, αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.

Στίχοι που είναι γνωστοί σε μεγάλα κοινωνικά κομμάτια, ίσως μεγαλύτερα και από αυτά που ενεργά δρουν ενάντια στον φασισμό, τα οποία κρύβουν μέσα σε λίγες λέξεις μάλλον την ουσία του προβλήματος.

Όσο αντιφασισμό και να κάνεις, αν δεν καταλάβεις την υλιστική πηγή του προβλήματος, είναι σίγουρο οτι δε μπορείς να δώσεις απάντηση σε αυτό.

Η αφήγηση “Εθνική Αντίσταση vs προδότες” ενώ έχει μια προφανή ηθική ιστορική υπόσταση, δεν αναδεικνύει την ταξική, υλιστική αλήθεια.

Ο φασισμός, για τους υλιστές τουλάχιστον, δεν είναι μια αφηρημένη ιδεαλιστική έννοια του κακού, δεν είναι γενικά και αφηρημένα η άρνηση της δημοκρατίας, ούτε αρκεί να αναπαράγουμε χωρίς να κατανοούμε οτι είναι “το μακρύ χέρι των αφεντικών”. Το θέμα είναι να δούμε γιατί υπάρχουν μέρη του κεφαλαίου που προτιμάνε τον φασισμό, για ποιο σκοπό και ποια είναι τα κοινωνικά κομμάτια που έχουν κάθε υλικό συμφέρον από αυτόν.

Ο φασισμός, αν τον απογυμνώσεις απο τις διάφορες θεωρητικές φιοριτούρες που ο κάθε μηχανισμός ποτίζει το πόπολο (θα το δούμε και σε επόμενο κείμενο αυτό), είναι στο πυρήνα της ουσίας του ένα πράγμα: οργάνωση της εργασίας και αντικομμουνισμός.

Δεν αρκεί να παρουσιάζουμε τους ταγματασφαλίτες σαν ένα αποκομμένο φαινόμενο από την υπόλοιπη κοινωνία, μια λούμπεν εξαίρεση σε ένα κατα τα άλλα αρμονικό “δημοκρατικό” κανόνα. Το ίδιο το γεγονός ότι υπήρξε ελληνική κατοχική κυβέρνηση, άρα και κράτος, σημαίνει ότι υπήρξαν κομμάτια της κοινωνίας που είχαν κάθε συμφέρον από αυτήν τη διαδικασία. Παραδείγματος χάρη, στην Ελλάδα του Β.ΠΠ υπήρξαν πάνω απο 60.000 αγοραστές ακινήτων. Πυραμιδικά, κάποιοι λίγοι συγκριτικά φτάσαν να έχουν αγοράσει πάνω απο 50 ακίνητα, αλλά στη βάση της πυραμίδας έχει χιλιάδες ανθρώπους που αγοράσαν απο 1 εώς 4 ακίνητα. Μεγάλο ρόλο σε όλο αυτό το ξεπούλημα έπαιξε και η Εθνική Τράπεζα. Ο μαυραγορίτης λοιπόν δεν ήταν μια περιθωριακή φιγούρα που λειτουργούσε στα σκοτάδια, αλλά μια κανονική κοινωνική συμπεριφορά, καλά οργανωμένη. Να λοιπόν ένα κομμάτι απο μια κοινωνική βάση η οποία δεν είχε πρόβλημα με το ναζισμό, ούτε έκανε ό,τι έκανε επειδή ήταν, γενικά και μανιχαϊστικά, “προδότες της πατρίδας”. Στη μεγαλύτερη στιγμή κοινωνικού κανιβαλισμού στην ιστορία της χώρας, αυτοί οι άνθρωποι είχαν πολύ συγκεκριμένα υλικά συμφέροντα να εξυπηρετήσουν και αυτό ακριβώς κάναν. Και για να είμαι ειλικρινής, δε θα με εξέπληττε να μάθαινα ότι θεωρούσαν και τον εαυτό τους πατριώτη.

Σήμερα η ροζ αριστερά επί χρόνια προσπαθούσε να μεταπείσει τους ψηφοφόρους της ΧΑ “αποκαλύπτοντας” τον ναζιστικό της χαρακτήρα, μη μπορώντας να καταλάβει ότι ο κόσμος που τη ψήφισε δεν την ψήφισε παρά τον ναζιστικό της χαρακτήρα, αλλά ακριβώς εξαιτίας αυτού. Ο κόσμος δεν ψήφισε ποτέ τη ΧΑ για… τις οικονομικές της αναλύσεις, για το πολιτιστικό της έργο και για τις πρωτότυπες πολιτικές ιδέες της. Αυτό που πάντα αυτοί οι άνθρωποι ξέραν για τη ΧΑ είναι ότι είναι ούγκανοι τραμπούκοι μαχαιροβγάλτες που με το ζόρι συντάσσουν απλές προτάσεις και που μισούν τους κομμουνιστές και τους μετανάστες. Και αυτό άρεσε στην εκλογική της βάση. Δε χρειαζόταν να τους νοιάζει αν ο Μιχαλολιάκος προσκύναγε το τάφο του Χίτλερ και του Μέγκελε. Αυτές οι αφηγήσεις είναι για να στολίζουν την ουσία. Και η ουσία είναι στην οικονομία, όπως κάθε διαλεκτικός υλιστής ξέρει.

Κάθε επίθεση που η συμμορία αυτή έκανε (κατά κανόνα με τις πλάτες του κρατικού μηχανισμού) δεν την “ξεμπρόστιαζε” στα μάτια του κόσμου, την διαφήμιζε. Θυμίζω ότι υπήρχε η αφήγηση στον κόσμο γύρω στο 2012 ότι “αν μπουν στη Βουλή θα ρίξουν ξύλο στους βουλευτές”(τελικά κατέληξαν να είναι οι πρώτοι βουλευτές εδώ και δεκαετίες που φάγαν ξύλο μέσα στη Βουλή, από το γιο του Μπαλτάκου, αλλά αυτό είναι μια ιστορία για άλλη στιγμή). Ο κόσμος ήξερε ακριβώς ποιοι είναι αυτοί οι τύποι. Γιατί τους ψήφισε.;

Πρώτα και πάνω απο όλα είναι οι σχέσεις της ΧΑ με κομμάτια του Κεφαλαίου, η πιο πρόδηλη απο αυτή είναι η σχέση της με το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Αλλά και πιο κάτω στην κοινωνία υπήρχαν άνθρωποι που ο κανιβαλισμός του ναζισμού τούς εξέφραζε τέλεια. Το κομμάτι των μικρομεσαιοαστών που εξαθλιώνεται εδώ και δέκα χρόνια και στα ”καλά” χρόνια ζούσε ζωή χαρισάμενη πατώνας στον ιδρώτα και το αίμα (και) των μεταναστών, οι οποίοι χτίσαν κατα πολύ την περήφανη Ελλάδα των Ολυμπιακών και της ΕΕ, τα αφεντικά που πατώντας στο ρατσισμό είχαν σύγχρονους δούλους που πληρώναν με ξεροκόμματα, τα ίδια αφεντικά που στους εφιάλτες τους βλέπουν κομμουνιστές να ξεσηκώνουν του εργαζόμενούς τους, είναι μια καλή αρχή για να πιάσουμε το νήμα του ποιός έχει υλικά οφέλη απο την ύπαρξη του ναζισμού στην Ελλάδα. Βάλε στο μείγμα ένα κομμάτι της εργατικής τάξης χωρίς καμμία ταξική συνείδηση (ή απλή αξιοπρέπεια) που βλέπει στο φτηνό μετανάστη (και όχι στο προαναφερθέν αφεντικό που κάνει χρήση του ρατσισμού για να κρατάει φτηνό το μετανάστη) την αιτία που δεν έχει δουλειά, βάλε το μαφιόζικο κεφάλαιο (γιατί αυτό είναι οι μαφιόζοι, καπιταλιστές, μην έχουμε αυταπάτες) που έδειξε την αγάπη του για το ναζισμό στον Άγιο Παντελεήμονα και σε μια σειρά άλλες περιστάσεις, βάλε και ένα καλό κομμάτι του κρατικού μηχανισμού απο αστυνομία μέχρι ΚΥΠ και απο πολιτικά στελέχη όπως ο Μπαλτάκος μέχρι δικαστική εξουσία, και έχεις μια ακόμα καλύτερη εικόνα του ποιος στηρίζει σε αυτή τη χώρα τον φασισμό. Γενικότερα, ο φασισμός έχει απήχηση σε κοινωνικά κομμάτια που αναπολούν μια επιστροφή σε μια “καλύτερη” εποχή, και προκειμένου να το πετύχουν αυτό δε στοχεύουν προς τα πάνω, στην εξουσία, αλλά προς τα κάτω, τα πιο υποτιμημένα κομμάτια της εργατικής τάξης. Η λογική απλή: πέτα τους πιο αδύναμους στη μηχανή του κιμά μπας και γλιτώσεις τον κώλο σου.

Με βάση όλα αυτά, καλό θα ήταν σε δεύτερο χρόνο να μιλήσουμε για τις μορφές του φασισμού που δε φοράνε σβάστικες και στοχάδια, αλλά είναι διαδεδομένες μέσα σε άλλα κομμάτια του πολιτικού φάσματος και δεν έχουν να ζηλέψουν και πολλά απο τον “ορίτζιναλ” φασισμό του Μεσοπολέμου. Για το πώς το βιομηχανικό σύστημα των ιδιωτικών φυλακών στις ΗΠΑ τις έχει μετατρέψει στη χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό φυλακισμένων πολιτών, μέσα στις οποίες οι φυλακισμένοι δουλεύουν τσάμπα για ιδιωτικές εταιρίες. Σου θυμίζει ένα Άουσβιτς όλο αυτό; Όχι τυχαίο.

Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να ‘ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αιτία τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ’ ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ’ τ’ αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. Δεν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της, κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προτού φέρουν το κρέας στο τραπέζι.

Το κείμενο όμως τράβηξε πολύ και ήρθε η ώρα να κλείσει. Ας κλείσει με λίγο αντιφασιστικό punk.